کتاب خودبیمارانگاری

کتاب الکترونیکی «خودبیمارانگاری» نوشتهٔ آباندخت صابر اثری است که نشر رشد فرهنگ آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی اختلال خودبیمارانگاری یا هیپوکندریا می‌پردازد و با رویکردی روان‌شناختی، به علل، نشانه‌ها، پیامدها و راهکارهای درمانی این اختلال می‌پردازد. «خودبیمارانگاری» برای کسانی که دغدغهٔ سلامت روان دارند یا با اضطراب‌های مرتبط با بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کنند، منبعی کاربردی و قابل‌اتکا به‌شمار می‌آید. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب خودبیمارانگاری

این کتاب در قالب ناداستان و با ساختاری آموزشی و تحلیلی، به موضوع اختلال خودبیمارانگاری می‌پردازد. آباندخت صابر در «خودبیمارانگاری» تلاش کرده است تا با زبانی روشن و مستند، ابعاد مختلف این اختلال را از منظر روان‌شناسی و روان‌پزشکی بررسی کند. کتاب با مقدمه‌ای دربارهٔ تعریف و تاریخچهٔ اختلال آغاز می‌شود و سپس به سراغ نشانه‌ها، دلایل بروز، ویژگی‌های شخصیتی افراد مبتلا، نقش خانواده و والدین، و عوامل روان‌شناختی و اجتماعی می‌رود. در ادامه، راهکارهای درمانی مانند دارودرمانی، روان‌درمانی، و رفتاردرمانی شناختی معرفی شده‌اند. بخشی از کتاب نیز به ارتباط خودبیمارانگاری با شرایط خاص مانند پاندمی کرونا اختصاص یافته است. ساختار کتاب به گونه‌ای است که خواننده را گام‌به‌گام با مفاهیم پایه تا راهکارهای عملی برای مدیریت و درمان این اختلال آشنا می‌کند. پژوهش‌های علمی و منابع معتبر نیز در پایان کتاب آورده شده‌اند تا اعتبار علمی مطالب حفظ شود.

خلاصه کتاب خودبیمارانگاری

«خودبیمارانگاری» به بررسی اختلالی می‌پردازد که در آن فرد با وجود سلامت جسمی، به‌طور مداوم نگران ابتلا به بیماری‌های جدی است و نشانه‌های بدنی عادی را به‌عنوان علائم بیماری خطرناک تعبیر می‌کند. کتاب ابتدا تعریف دقیق این اختلال را ارائه می‌دهد و تفاوت آن را با سایر اختلالات اضطرابی و وسواسی روشن می‌سازد. سپس به نشانه‌های بارز این اختلال مانند اشتغال ذهنی مداوم با وضعیت سلامت، تفسیر اغراق‌آمیز علائم جسمی، و مراجعهٔ مکرر به پزشکان اشاره می‌شود. در ادامه، عوامل مؤثر در بروز خودبیمارانگاری بررسی شده‌اند؛ از جمله زمینه‌های خانوادگی، تجربیات دوران کودکی، ویژگی‌های شخصیتی مانند اضطراب و حساسیت بالا، و نقش محیط و فرهنگ. کتاب توضیح می‌دهد که چگونه سبک تربیتی والدین، تجربه‌های استرس‌زا، و حتی اطلاعات نادرست از اینترنت می‌تواند این اختلال را تشدید کند. در بخش درمان، نویسنده به اهمیت روان‌درمانی، به‌ویژه درمان شناختی-رفتاری، اشاره کرده است. همچنین نقش دارودرمانی در موارد خاص و ضرورت حمایت اجتماعی و خانوادگی برای بهبود وضعیت فرد مبتلا مورد توجه قرار گرفته است. کتاب به مخاطب نشان می‌دهد که خودبیمارانگاری نه‌تنها بر کیفیت زندگی فرد، بلکه بر روابط اجتماعی، شغلی و اقتصادی او نیز تأثیر می‌گذارد. در نهایت، راهکارهایی برای مدیریت اضطراب، کاهش رفتارهای اطمینان‌جویانه و افزایش تاب‌آوری ارائه شده است. بخشی از کتاب نیز به تأثیر پاندمی کرونا بر افزایش اضطراب‌های مرتبط با سلامت اختصاص یافته است و راهکارهایی برای مقابله با این شرایط پیشنهاد می‌شود.

چرا باید کتاب خودبیمارانگاری را بخوانیم؟

مطالعهٔ این کتاب فرصتی است برای آشنایی عمیق‌تر با یکی از اختلالات شایع اما کمتر شناخته‌شدهٔ روان‌شناختی. «خودبیمارانگاری» با ارائهٔ توضیحات علمی و مثال‌های ملموس، به خواننده کمک می‌کند تا نشانه‌های این اختلال را در خود یا اطرافیان شناسایی کند و با راهکارهای مدیریت و درمان آن آشنا شود. این کتاب نه‌تنها برای افراد مبتلا، بلکه برای خانواده‌ها، مشاوران و علاقه‌مندان به سلامت روان، منبعی مفید به‌شمار می‌آید. همچنین، با توجه به شرایط خاصی مانند پاندمی کرونا که اضطراب‌های مرتبط با سلامت را افزایش داده است، مطالعهٔ این اثر می‌تواند به کاهش نگرانی‌ها و ارتقای تاب‌آوری روانی کمک کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای کسانی مناسب است که با اضطراب‌های مرتبط با سلامت، نگرانی‌های مکرر دربارهٔ بیماری‌ها یا وسواس‌های فکری در این زمینه مواجه‌اند. همچنین دانشجویان روان‌شناسی، مشاوران، درمانگران و خانواده‌هایی که یکی از اعضای آن‌ها با این اختلال دست‌وپنجه نرم می‌کند، می‌توانند از مطالب کتاب بهره‌مند شوند. «خودبیمارانگاری» برای هر کسی که به دنبال درک بهتر اختلالات روان‌تنی و راه‌های مقابله با آن‌هاست، توصیه می‌شود.

بخشی از کتاب خودبیمارانگاری

«خودبیمارانگاری یا هایپوکاندریاک» در اصطلاح روان‌شناسی و روان‌پزشکی به شخصی اطلاق می‌شود که با برخورداری از سلامت بدنی و جسمی، خود را بیمار می‌پندارد و همواره از دردها و تکالیف فرضی شکایت می‌کند. معمولاً با آن که فرد خودبیمارانگار قویاً به ابتلا به یک بیماری جدی یا مرگبار معتقد است و با استرس و نگرانی بسیار، برای درمان خود تلاش می‌کند، به همین دلیل به این بیماری، اختلال یا سندرم بیمار خیالی نیز می‌گویند. خودبیمارانگارها همیشه دچار یک نوع وسواس فکری و ترس از یک بیماری هستند. این بیماران اشتغال فکری و نگرانی پیوسته‌ای درباره حالت سلامت یا وضعیت اعضای بدن خود دارند و معمولاً نیز در مورد عملکرد بدن خویش، دچار شک و تردید شده و شکایت‌های متعددی را از دردهای جسمانی خود ابراز می‌کنند. مبتلایان به این بیماری هر کارکرد بدنی‌ای را که عموم مردم بدیهی می‌دانند و توجهی به آن نمی‌کنند به صورت نشانه‌ای از یک بیماری خطیر و درمان‌ناپذیر در نظر می‌گیرند. آن‌ها ممکن است فعالیت‌های طبیعی بدن مانند تندی و کندی ضربان قلب، اجابت مزاج، سردرد، عرق کردن، خستگی و حتی مسائل جزئی و غیرطبیعی دیگری چون بی‌خوابی، بی‌اشتهایی یا پراشتهایی، تب، آبریزش بینی، گلودرد، جوش و دمل‌های کوچک یا دیگر تظاهرات معمولی جلدی و امثال آن‌ها را اغراق‌آمیز درک کرده به عنوان علائم یا نشانه‌ای جدی از شرایط بد بیماری خود تصور کنند. اگرچه گاهی نیز ممکن است بر اعمال مبهم و پیچیده‌ای متمرکز شوند که معنایی جز بیماری خاص برای آن‌ها ندارد؛ مثلاً بدن خسته و کوفته یا یک دل‌درد ساده از نظر آن‌ها به عنوان نشانه‌ای برای شروع یک بیماری خطرناک و وحشتناک تعبیر می‌شود.»