کتاب حکایت های فلسفی

کتاب حکایت های فلسفی نوشتهٔ میشل پیکمال و ترجمهٔ مهدی ضرغامیان توسط گروه انتشاراتی ققنوس منتشر شده است. این کتاب برای نوجوانان نگاشته شده و دربردارندهٔ داستان‌هایی اسطوره‌ای از یونان باستان است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب حکایت های فلسفی

کتاب حکایت های فلسفی که با تصویرگری‌های «سورن میله» منتشر شده، دربدارندهٔ داستان‌هایی از اسطوره های یونان باستان است. تمام جوامع بشری دارای اسطوره‌هایی هستند که به‌عنوان میراث فرهنگی و روایی آن‌ها شناخته می‌شوند. اسطوره‌های یونان باستان نیز، مجموعه‌ای پیچیده از داستان‌ها دربارهٔ ارتباط انسان‌ها و خدایان مورد اعتقادشان بود. نقش اساسی این اسطوره‌ها، پاسخ به پرسش همیشگی «ما از کجا آمده‌ایم؟» است، همان‌طور که یونانیان باستان داستان آفرینش توسط زئوس و نابودی جهان با خشم او را روایت می‌کردند که یادآور طوفان نوح است. علاوه بر منشأ، اسطوره‌ها الگوهایی به نام قهرمانان را برای زندگی در این جهان ارائه می‌دهند و توانایی‌ها و محدودیت‌های انسان را به تصویر می‌کشند. داستان‌های قهرمانانی چون اورفه (اعتراض به فقدان عزیزان)، پرسئوس، هرکول و تسئوس (مبارزه با موانع و شرارت) درس‌های زندگی می‌دهند و نشان می‌دهند که تمدن‌سازی قربانی می‌خواهد. اسطوره‌ها همچنین اهمیت قوانین و مجازات متخلفان (مانند آراکن، فایتون و تانتال) را آموزش می‌دهند و به عنوان یک فهرست نمادین از قواعد رفتاری عمل می‌کنند. مسائل فلسفی مهمی چون محدودیت آزادی، عدالت، میل به جاودانگی و مواجهه با مرگ نیز در این داستان‌ها مطرح شده‌اند. از جنبهٔ روان‌شناختی، قهرمانان جوان در اسطوره‌ها در پی فهم اسرار زندگی و یافتن جایگاه انسانی خود هستند و روانکاوان اولیه از اسطوره‌هایی مانند ادیپ، ایکار و تانتال برای تبیین نظریات خود بهره می‌بردند. در نهایت، ورای این اهداف آموزشی و فکری، خواندن این داستان‌های شگفت‌انگیز لذتی دیرپا را به همراه دارد که در طول هزاران سال توسط انسان‌ها تجربه شده است.

خواندن کتاب حکایت های فلسفی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

نوجوانان علاقه‌مند به داستان‌های فلسفی و اسطوره‌ها، نوجوانانی که سؤالات بسیاری دربارهٔ زندگی، ارزش‌ها و معنای چیزها دارند و نوجوانانی که ممکن است به موضوعات فلسفی به طور مستقیم علاقه‌مند نباشند اما از داستان‌های جذاب لذت می‌برند، مخاطبان این کتاب هستند.

بخشی از کتاب حکایت های فلسفی

«اما دل زئوس برای این دختر جوان که می‌بایست تا ابد در برج زندانی می‌ماند، سوخت. او بارانی از طلا شد. بارید و از دیوارهای برج نفوذ کرد. با دانائه یکی شد و از این یکی شدن پسری به دنیا آمد که او را پرسه نامید.

تولد این کودک چند ماه مخفی ماند. اما نمی‌شد صدای گریهٔ نوزاد را تا ابد پنهان نگه داشت. وقتی آکریزیوس ماجرای تولد کودک را فهمید، به خشم آمد و از چند و چون به دنیا آمدن او سؤال کرد. دانائه ماجرای زئوس و بارش باران طلا را بازگفت، اما آکریزیوس نمی‌خواست این حرف‌ها را باور کند. تنها چیزی که می‌دانست این بود که کسی به دنیا آمده بود که سرانجام او را می‌کشت. پس بنا بر احتیاط باید او را از بین می‌برد. اما دوباره نتوانست به‌درستی تصمیم بگیرد. او به‌خوبی می‌دانست که خدایان کسانی را که بر فرزندانشان دست‌اندازی کنند، به چه سختی مجازات می‌کنند.

آکریزیوس صندوق چوبی بزرگی ساخت و دانائه و پسرش را در آن انداخت. سپس آن‌ها را با کشتی بزرگی به وسط دریا برد و در میان آب‌ها رهایشان کرد. بدین ترتیب مجازاتی را که او نمی‌توانست اعمال کند، اقیانوس به پایان می‌رساند. زئوس باز لطف کرد و آن‌ها را نجات داد. صندوق چوبی می‌بایست غرق می‌شد. اما روی آب دریا شناور ماند. طوفان دریا می‌بایست صندوق را میان آب فرو می‌برد، اما آن را به ساحل شنی جزیره‌ای پرتاب کرد و ماهیگیری آن را پیدا کرد. این ماهیگیر که دیکتیس نام داشت، مرد شجاع و نیکوکاری بود. او که زنش فرزندی نمی‌آورد، دانائه و پسرش را پذیرفت و آن‌ها را به خانهٔ خود راه داد تا در امنیت کامل به زندگی خود ادامه دهند.

سال‌ها گذشت. پرسه جوانی برومند و زیبا شد. دانائه نیز زنی زیبا و جذاب بود. پادشاه این جزیره، پولیدِکتس، برادر دیکتیس بود. او عاشق دانائه شد و بنای ازدواج با او را گذاشت. اما پسر دانائه مزاحمش بود. از این رو، به فکر حیله‌ای افتاد تا از دست او خلاص شود.

او از خدمتکارانش خواست تا با پرسه در بارهٔ هیولای جزیره‌ای ناشناخته صحبت کنند که شاه در آرزوی به دست آوردن سرش بود. نام این هیولا مِدوز بود. شاه در ضیافتی که بر پا کرده بود، در بارهٔ ازدواج آتی خود سخن گفت و از هر یک از اشراف حاضر در مهمانی پرسید چه پیشکشی برای او می‌آورند. هر کدام از آن‌ها از اسب‌های باشکوه، سپرهایی که روی آن‌ها با ظرافت کنده‌کاری شده، صندوق‌های نقره‌ای،... سخن گفتند.»