کتاب تربیت فرزند در دوره مدرن

کتاب تربیت فرزند در دوره مدرن نوشتهٔ جنیفر سنیور و ترجمهٔ میترا دانشور است. انتشارات کتاب خوانا این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر بیان کرده است که چرا فرزندپروری در این دوره سخت است.

درباره کتاب تربیت فرزند در دوره مدرن

کتاب تربیت فرزند در دوره مدرن (All Joy and No Fun The Paradox of Modern Parenthood) در تلاش است تا به‌طور نظام‌مند و مرحله‌به‌مرحله، به تجربهٔ والدگری بنگرد، تا آنچه را که والدین امروز دربارهٔ زندگی‌هایشان بسیار چالشی می‌دانند، به‌روشنی بیان کرده و در بعضی موارد، اندازه‌گیری کند. در سال ۱۹۷۱، یک گروه سه‌نفری از هاروارد، برای پنج ساعت نظاره‌نگر ۹۰ مادر - کودک نوپا بودند و دریافتند که مادران به‌طور متوسط هر سه دقیقه یک بار دستوری می‌دادند،‌ به فرزندشان نه می‌گفتند یا از پس درخواستی (اغلب «غیرمنطقی» یا «با لحن گریه‌ای») برمی‌آمدند. در عوض، بچه‌هایشان به‌طور متوسط فقط ۶۰ درصد اوقات از آن‌ها پیروی می‌کردند. به عقیدهٔ جنیفر سنیور، نویسندهٔ کتاب حاضر این رویه به هیچ وجه فرمولی برای سلامت روانی درجه‌یک نیست. پژوهش‌های بسیار بیشتری وجود دارد که کمک می‌کند توضیح بدهیم چرا والدین مدرن چنین احساسی دارند. نویسنده در این اثر با تکیه بر منابع متنوع گسترده‌ای، همه را درهم گره زده است. منابعی که از آن‌ها استفاده کرده‌، عبارت‌اند از پیمایش‌هایی دربارهٔ رابطهٔ جنسی و نمودارهایی که خواب را می‌سنجیدند؛ کتاب‌هایی دربارهٔ توجه و مقالاتی دربارهٔ حواس‌پرتی، تاریخچه‌های ازدواج و شرح وقایع کودکی و طیف وسیعی از مطالعات الهام‌بخشی که این پدیده را به شکل متنوعی مستند می‌کنند، دربارهٔ زمانی که نوجوان‌ها بیشتر از همه با والدی‌نشان دعوا می‌کنند (بین کلاس هشتم و دهم) تا اینکه چه کسی بیشترین تعارض کار- زندگی را دارد (پدرها). 

خواندن کتاب تربیت فرزند در دوره مدرن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران روان‌شناسی کودک و نوجوان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تربیت فرزند در دوره مدرن

«اینجا بیسبال بعد از مدرسه، فقط لیگ کودکان نیست، بلکه تیم واقعی، لیگ کودکان و یک مربی چوب‌زن خصوصی است؛ بچه‌های پیشرفته در بیسبال مسابقه‌ای در سطح باشگاه‌ها دارند که لورا آن می‌گوید برایش «حتی امتحانی وجود ندارد» و «باید ازت خواسته بشه.» بِلّا کارولیی، مربی سابق نادیا کومانسی و مِری لو رِتون و کِری اِستراگ، اردوگاه ژیمناستیکی را در ۹۵ کیلومتری هیوستون می‌گرداند. مونیک براون، مادر دیگری که دیدم، می‌گوید: «استیون در طول تابستون به اردوی فوتبال رفت و والدین اون‌جا معتقد بودن که باید به این بچه‌ها شِیک پروتئین و ماسِل میلک بدیم! انگار قرار بود بچه‌هاشون توی هفت سالگی حرفه‌ای بشن!»

تابستان‌ها حتی ممکن است بدتر باشد، چون باید کل روز را پر کرد. وقتی اولین بار تماس‌گرفتن با والدین تگزاسی را شروع کردم، ماه ژوئن بود و با مادر دو پسر یازده و سیزده ساله حرف زدم که هردو در ریاضی و علوم بااستعداد بودند. اکثر والدین می‌دانند که اردوی تابستانی امروز، اردوی تابستانی قدیم نیست که با تِتربال و مسابقهٔ امدادی و میان‌وعده‌های غیرقابل‌خوردن جِل‌او پر شده باشد. اردو به مجموعه‌های هفته به هفتهٔ دوره‌های غوطه‌وری تبدیل شده است که هرکدام طراحی شده‌اند تا توانایی‌ها را پرورش بدهند و ذهن‌ها را باز کنند. اما حتی در پرتو این پیشرفت‌های جدید و بهینه‌ساز استعداد، قرائتی که این زن از گزینه‌های تابستان پسرانش ارائه داد، واقعاً هومری بود و برای بچه‌ها مثل تجربهٔ بهشت بود. اما خودش و شوهرش، گویی مدام در جهان مردگان در حال ماشین‌سواری بودند. یک اردوی رایانه برای یادگیری جاوا، اردوی دیگری برای یادگیری سی پلاس پلاس و اردوی دیگری برای یادگیری ویژوال بِیسیک وجود داشت؛ همچنین اردوی دیگری بود که «اعمال تغییر در بازی» را آموزش می‌داد؛ یعنی آموزش شیوه‌های خارج از منو به هکرهای مشتاق برای اینکه بر بازی‌های ویدئویی خود حکمفرما شوند. در بین پیشنهادات موزهٔ طبیعی علوم، اردوی شیمی، اردوی فضا، اردوی دایناسور و اردوی فیزیک (که آکادمی و شورای جنگجویان ستاره‌ای را در بر می‌گرفت) دیده می‌شد؛ آکادمی رباتیک آمریکا، اردوهایی دربارهٔ «ساختن ماشین‌های عجیب‌وغریب» و «دستگاه‌های لئوناردو داوینچی» ارائه می‌داد. باهوش‌ترین کلاس هفتمی‌ها می‌توانند در برنامه‌ای سه‌هفته‌ای شرکت کنند که به آن‌ها اجازه می‌دهد دوره‌هایی در سطح کالج را، از معماری تا علوم اعصاب بگذارنند. بچه‌های غیرعادی‌تر می‌توانستند «آفریده‌های نوارچسبی» درست کنند که همان‌طور که از اسمش پیداست، مختص ساخت اشیای مضحک از وسایل چسبی ‌ از جمله کاور تلفن همراه و دمپایی اس»