کتاب والدین خوب - نوجوان خوب!

کتاب والدین خوب - نوجوان خوب! نوشتهٔ علی پژوهنده و خدیجه دروگر است. نشر قطره این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی توضیح کاربرد تئوری انتخاب برای ارتباط با نوجوانان.

درباره کتاب والدین خوب - نوجوان خوب!

کتاب والدین خوب - نوجوان خوب! به‌منظور افزایش مهارت ارتباطی والدین با نوجوانان تألیف شده است. این کتاب براساس آخرین دستاوردهای علم روان‌شناسی طراحی شده و به یکی از اصلی‌ترین نیازهای والدین امروز که ارتباط مؤثر با فرزندان به ویژه در سنین نوجوانی است پرداخته است. در این کتاب، با استفاده از نظریهٔ انتخاب به‌عنوان چهارچوب نظری و تجارب حرفه‌ای علی پژوهنده و خدیجه دروگر، نویسندگان سعی شده تا به‌طور بسیار ساده و قابل فهم فرایند ارتباط با نوجوان شرح داده شود. نویسندگان پس‌از بیان نظریهٔ انتخاب در گفتار نخست، کل فرایند ارتباط مؤثر با نوجوان در قالب یک چارت شامل سه مرحله با نام‌های «نزدیک شدن به نوجوان»، «عادات مفید ارتباطی» و «کنترل پیامدی» که عناوین گفتار دوم تا چهارم را تشکیل می‌دهند، ترسیم شده است. گفتار پایانی این کتاب به بازسازی رابطه اختصاص یافته است که مربوط به نکاتی است که پس از نزدیک‌شدن به نوجوان، حذف عادات مخرب و ایجاد عادات مفید و انجام کنترل پیامدی باید دانست.

خواندن کتاب والدین خوب - نوجوان خوب! را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به والدین، مشاوران و مربیان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب والدین خوب - نوجوان خوب!

«همان‌گونه که در گفتار نخست بدان اشاره شد، نیاز به قدرت و احساس ارزشمندی یکی از پنج نیاز اصلی ماست. بر این اساس، همهٔ ما دوست داریم مورد احترام باشیم تا احساس ارزشمندی بیش‌تری داشته باشیم. احترام گذاشتن به فرزندان از همان سال‌های نخست زندگی‌شان، موجب می‌شود تا یکی از پایه‌ای‌ترین سازه‌های شخصیتی یعنی احترام به خود در آن‌ها شکل بگیرد. کودک، احترام به خود را نخست از احترامی که والدین و سپس سایر افراد محیط به او می‌گذارند درمی‌یابد. کسی که می‌تواند برای خود احترام قایل باشد برای دیگران نیز می‌تواند! این جمله به عنوان یک اصل در روان‌شناسی وجودگرا مطرح است. در روایات دینی ما نیز فراوان بدان اشاره شده است. به طور مثال در احادیث ائمه معصومین (ع) آمده است: من‌هانت علیه نفسه فلا تأمن شرّه. معنای این فرمایش این است که کسی که برای خود احترامی قایل نیست، از شرّش در امان مباش!

بسیار پیش آمده که وقتی از والدین می‌پرسیم آیا شما به نوجوان‌تان احترام می‌گذارید؟ بلافاصله پاسخ می‌دهند: بله، ما هیچ وقت به او بی‌احترامی نکرده‌ایم! این والدین، احترام گذاشتن را مساوی بی‌احترامی نکردن می‌دانند که البته اشتباه است. این مانند آن است که بپرسیم آیا شما پای این درخت آب ریخته‌اید؟ و شما بگویید: بله چون ما هیچ وقت پای آن آتش روشن نکرده‌ایم! منظور از احترام، هر گونه برخوردی است که به نوجوان احساس ارزشمندی بدهد. نه تنها این‌که او را مثل یک بزرگسال صدا بزنیم که به او اصطلاحاً شخصیت بدهیم، از او نظرخواهی کنیم، نظرات خوب او را اجرا کنیم، برایش وقت بازی، گردش و... اختصاص دهیم و در مجموع با او طوری رفتار نماییم که نشان دهد برای بودنش ارزش زیادی قایل هستیم. یکی از دلایلی که تنبیه بدنی را به عنوان یک عادت مخرب می‌دانیم آن است که با این کار به فرزند خود نشان می‌دهیم که برای بدن تو احترامی قایل نیستیم. چنین فرزندانی در بزرگسالی نیز برای بدن‌شان احترامی قایل نخواهند بود و کم‌تر برای آن وقت می‌گذارند، کم‌تر ورزش می‌کنند، دیر وقت می‌خوابند، به تغذیهٔ خود اهمیت چندانی نمی‌دهند، تمایل زیادی به نظافت شخصی نشان نمی‌دهند و از نوازش پوستی توسط دیگران طفره می‌روند.»