کتاب نگاه تدبری به قرآن برای نوجوانان

کتاب نگاه تدبری به قرآن برای نوجوانان نوشتهٔ مرتضی حضرتی است. انتشارات عاصم این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی تدبر در سورهٔ ناس تا کوثر.

درباره کتاب نگاه تدبری به قرآن برای نوجوانان

کتاب نگاه تدبری به قرآن برای نوجوانان مطالب خود را از معنای تدبر آغاز کرده و سپس به تدبر در سوره‌های ناس، فلق، اخلاص، مسد، نصر، کافرون و کوثر پرداخته است. 

قرآن در لغت به‌معنی قرائت‌کردن و خواندن است. قرآن کریم دین و حقیقت را یکی دانسته است. این کتاب پدیده‌های طبیعی را نشانه‌هایی از قدرت و عظمت خدا می‌داند و دلیل تنوع ادیان را حاصل تنوع در مردم می‌داند. کتاب قرآن قوانین و حقوقی را که در جامعهٔ اسلامی باید رعایت شود، تعریف کرده است. قرآن، مؤمنان را به جهاد در راه خدا دعوت می‌کند و همه را به نیکوکاری به‌ویژه درمورد مسکینان و یتیمان فرا می‌خواند. مسلمانان باور دارند که قرآن یک بار به‌صورت کامل در شب قدر توسط جبرئیل بر حضرت محمد (ص) نازل شد و سپس یک بار دیگر به‌صورت تدریجی و آرام بر او نازل شده‌ است. در دیدگاه تاریخی، نظراتی وجود دارد که از یک سمت باور به این دارد که قرآن در دورهٔ عثمان جمع‌آوری شد و از سمت دیگر باور دارد که قرآن و تکمیل نهایی آن در زمان «عبدالملک بن مروان اموی» و «حجاج بن یوسف» به‌صورت تدریجی شکل گرفته است. دیدگاهی که امروز مورد قبول است، در نقطه‌ای وسط این دو دیدگاه قرار دارد. قرآنی که ما امروزه در دست داریم، بر اساس قرائت کوفی در قرن هشتم میلادی چاپ شده است. قدیمی‌ترین نسخهٔ کامل قرآن کریم متعلق به قرن نهم میلادی است و قرآن برای بیش از ۱۰۰۰ سال ثابت و بدون تغییر باقی مانده است.

خواندن کتاب نگاه تدبری به قرآن برای نوجوانان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به نوجوانان دوستدار قرآن کریم پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نگاه تدبری به قرآن برای نوجوانان

«ابولهب که نام او عبد العزی بوده، و اگر قرآن کریم نامش را نبرده، بدین جهت بود که کلمه" عبد العزی" به معنای بنده عزی است، و" عزی" نام یکی از بت‌ها است، خدای تعالی کراهت داشته که بر حسب لفظ نام عبدی را ببرد که عبد او نباشد، بلکه عبد غیر او باشد، و خلاصه با اینکه در حقیقت عبد اللَّه است، عبد العزی‌اش بخواند، اگر چه در اسم اشخاص معنا مورد نظر نیست، ولی همانطور که گفتیم قرآن کریم خواست از چنین نسبتی حتی بر حسب لفظ خود داری کرده باشد و این ابو لهب که مورد نفرین و یا قضای حق تعالی قرار گرفته، فرزند عبد المطلب و عموی رسول خدا (ص) است، که سخت با رسول خدا (ص) دشمنی می‌کرد و در تکذیب گفته‌ها و دعوت او و نبوتش و در آزار و اذیتش اصرار می‌ورزید، و در این راه از هیچ گفته و عملی فروگذار نمی‌کرد، و او همان کسی بود که وقتی رسول خدا (ص) او و سایر عشیره اقربین خود را برای اولین بار دعوت کرد، با کمال بی‌شرمی در پاسخش گفت" تبا لک- خسران و هلاکت بر تو باد" و این سوره نازل شد و گفتار او را به خودش رد کرد که خسران و هلاکت بر او باد.

این چنین گفته شده است که خداوند خواسته او را به آتش نسبت دهد، چون أبو لهب، اشعاری به انتساب به آتش دارد، وقتی می‌گویند فلانی ابو الخیر است، معنایش این است که: با خیر رابطه‌ای دارد، و همچنین ابو الفضل و ابو الشر، و چون در آیات بعد می‌فرماید:" سَیصْلی ناراً ذاتَ لَهَبٍ- به زودی در آتشی زبانه‌دار می‌سوزد" از آن فهمیده می‌شود که معنای" تَبَّتْ یدا أَبِی لَهَبٍ" هم این است که: از کار افتاده باد دو دست مردی جهنمی، که همیشه ملازم با شعله و زبانه آن است

از روایات به خوبی استفاده می‌شود که او در بسیاری از مواقع همچون سایه به دنبال پیغمبر ص بود، و از هیچ کارشکنی فروگذار نمی‌کرد، مخصوصا زبانی زشت و آلوده داشت، و تعبیرات رکیک و زننده می‌کرد، و شاید از این نظر سرآمد تمام دشمنان پیغمبر اسلام ص محسوب می‌شد، و به همین جهت آیات مورد بحث با این صراحت و خشونت او و همسرش ام جمیل را به باد انتقاد می‌گیرد او تنها کسی بود که پیمان حمایت بنی هاشم را از پیغمبر اکرم ص امضاء نکرد، و در صف دشمنان او قرار گرفت، و در پیمانهای دشمنان شرکت نمود

و نیزدر مجمع البیان از طارق محاربی روایت کرده که گفت: روزی در هنگامی که من در بازار ذی المجاز بودم، ناگهان به جوانی برخوردم که صدا می‌زد هان ای مردم! بگویید

" لا اله الا اللَّه" تا رستگار شوید، و ناگهان به مردی برخوردم که در عقب سر او می‌آمد و به طرف او سنگ می‌انداخت، و دیدم که ساق پا و پشت پاشنه او را خون انداخته بود و صدا می‌زد هان ای مردم او کذاب است، گوش به سخنش ندهید. من از اشخاص پرسیدم این مرد کیست؟ گفتند این محمد است که مدعی نبوت است، و آن ابو لهب عموی او است که معتقد است وی دروغ می‌گوید

ابولهب سخنان رکیک و زننده‌ای به کار می‌برد و در آخرین سخنش به پیامبر «تبّت» (/ زیان و هلاکت بر او باد) گفت که قرآن نیز همین تعبیر را در مورد او به کاربرد.

سنگ بد گوهراگر کاسهٔ زرین بشکست

(سعدی)»