کتاب پایان فراموشی

کتاب پایان فراموشی نوشتهٔ کیت آیکورن (پژوهشگر مطالعات فرهنگی) و ترجمهٔ حمیدرضا بیژنی است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی درمورد بزرگ‌شدن با رسانه‌های اجتماعی.

درباره کتاب پایان فراموشی

کتاب پایان فراموشی که به موضوع بزرگ‌شدن با رسانه‌های اجتماعی پرداخته، پیامدهای انتشار عکس‌ها و محتواهای مرتبط با هویت کودکان را مطرح کرده است. اگر در قرن بیستم، شخصی از عکس کودکی یا نوجوانی‌اش خجالت می‌کشید و آن را مخفیانه از قابش یا آلبوم عکس خانوادگی، خارج و نابود می‌کرد، در عصر دیجیتال هرچند جوانان هنوز ممکن است به‌طور مخفیانه اقدام به حذف عکس‌های خود از تلفن‌های همراه، تبلت‌ها و رایانه‌های والدین و خویشاوندان خود کنند، تقریباً غیرممکن است که بدانید آیا تصویر برای همیشه از بین رفته است یا خیر! این کتاب درمورد خطری واقعی در عصر دیجیتال سخن گفته است که از بحران سایه‌انداختن شبح کودکی بر تمام دوران زندگی افراد پرده برمی­‌دارد. کیت آیکورن (پژوهشگر مطالعات فرهنگی) این هشدار را داده است که ثبت و ضبط اطلاعات دوران کودکی و نوجوانی توسط اینترنت، باعث می‌شود افراد هیچ‌گاه نتوانند از این دوران و از گذشتهٔ خود دور شوند و فاصلهٔ منطقی خود را با آن حفظ کنند. هیچ‌چیز هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود و سایه‌ٔ کودکی تا ابد بر زندگی انسان‌ها باقی می‌ماند. این کتاب از منظر آسیب‌شناسی شبکه‌های اجتماعی، اثری قابل‌توجه به شمار رفته است.

خواندن کتاب پایان فراموشی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد آسیب‌شناسی شبکه‌های اجتماعی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پایان فراموشی

«در گفتگویی دربارهٔ موضوع کتابم، یکی از همکاران به من اعتراف کرد که دقیقاً می‌دانسته چرا پاک کردن دیجیتال می‌تواند مطلوب افراد باشد. مشخص شد که همکار من یکبار دوره‌ای را که خودش در محاوره «دورهٔ پورن» توصیف می‌کند را پشت سر گذاشته‌است. در آن زمان، او یک مرد همجنسگرای جوان بوده که به طور کامل نمی‌توانسته به خواسته‌هایش برسد. بازی کردن در یک فیلم پورن، راهی سریع و آسان برای پول درآوردن بدون ایجاد اختلال در تحصیلش بوده‌است. سال‌ها بعد وقتی داشت در هتل فویر فویا در جریان یک همایش بین‌المللی درمورد رشته‌اش قدم می‌زد، مردی مسن‌تر به سمت او آمد و اصرار ورزید که آنها همدیگر را می‌شناسند-شاید از یک سمینار فارغ‌التحصیلی یا یک همایش در گذشته. سپس فرد غریبه فهمید که آشنایی او با همکار من مربوط به موضوعی کاملاً متفاوت می‌شود. او با تعجب گفت: «اوه، تو آن اسکیت سوار هستی!». این اولین باری نبود که همکار من این چنین جا می‌خورد. او توضیح داد که در دوران جوانی، با اسکیت‌سواری در فیلم‌های پورن همجنس‌گرایانه به شهرت رسیده‌است، و بیش از یک دهه بعد، حضور او در دنیای پورن همجنسگرایانه، به صورت آنلاین شروع به انتشار کرده و تعداد زیادی بیننده را به خود جذب کرده‌است. خوشبختانه، همکارم توانست اقدامات گذشته‌اش را به نحوی نقریبا آسان با زندگی حال حاضرش تلفیق کند (در هرصورت، او یک پروفسور است که صاحب نظریه‌ای عجیب می باشد و در دانشکده‌ای پیشرفته در شهر نیویورک مشغول به کار می‌باشد). می‌توان تصور کرد که اگر او کار در زمینه‌ای متفاوت را انتخاب کرده بود (مثل سیاست، اجرای قانون، یا آموزش K-۱۲)، گذشته‌اش نگرانی‌های بسیار بیشتری را برایش ایجاد می‌کرد. او ممکن است بخواهد فورا آن خاطرات را به فراموشی بسپارد و دیگران هم آنها را فراموش نمایند، اما اگر همکارم می‌خواست دورهٔ بازیگری خود در فیلم‌های پورن را پاک کند، آیا چنین امکانی وجود داشت؟»