کتاب مرگ برگ

کتاب مرگ برگ سرودهٔ برزو نادرلویی است. شرکت رسانه ساز دانش این مجموعه شعر معاصر را منتشر کرده است.

درباره کتاب مرگ برگ

کتاب مرگ برگ یک مجموعه شعر معاصر را در بر گرفته است. عنوان برخی از شعرهای کتاب حاضر عبارت است از «زوال»، «افول»، «مویه»، «خواهش» و «آخرین دفاع».

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب مرگ برگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مرگ برگ

«"دریغ"

پاسها از شب گذشته است

موج غم می‌راند زورق تنهاییم را

عبث یادی می‌لغزد در خاطرم

اشک سرد می‌ساید گونه‌ام

آب می‌رباید چشمان سوداییم را

چه تیره افسانه ایست، فریاد رسی نیست

عشق را با هر واژه‌ای آلوده‌ام، نمی‌یابم واژه‌ای دیگر

شمع، سرد می‌خندد که دیگر واژه‌ای نیست

دریغا ! چاره‌ای نیست.

در کوته حباب عمر گشتیم و واماندیم

به دیوار وفا ناخن زدیم و دست یازیدیم، فرو ماندیم

چه آرام خاموش گشت شمع

که دیگر فرصت تفتیش نیست.»