کتاب مایکل وی (جلد هشتم)

کتاب مایکل وی؛ جلد هشتم رمانی خواندنی از ریچارد پل اونز است. این جلد که انگل نام دارد با ترجمهٔ مروا باقریان در انتشارات پرتقال چاپ شده است. مایکل وی پسری ۱۴ساله است که با کشف استعدادهایش، به سختی‌ها و گرفتاری‌های عجیبی دچار می‌شود.

درباره کتاب مایکل وی؛ جلد هشتم (انگل)

کتاب انگل، جلد هشتم ماجراهای مایکل وی است. مایکل وی پسری ۱۴ساله است که اتفاق عجیبی برایش رخ می‌دهد و او را گرفتار سختی‌ها و ماجراهایی باورنکردنی می‌کند. همه فکر می‌کنند مایکل به سندروم تورت مبتلا است. یک نوع بیماری مغزی نادر که شخصِ مبتلا بی‌اختیار صداها و کارهایی انجام می‌دهد که نمی‌تواند کنترلشان کند. اما ماجرا این نیست. مایکل، یک پسر معمولی نیست. او یک پسر الکتریکی است که می‌تواند از دست‌هایش انرژی الکتریکی ساطع کند.

در جلد هشتم مجموعه کتاب‌های مایکل وی با عنوان «انگل»، مایکل و دوستانش با تهدیدی جدید و فریبنده‌تر از الگن مواجه می‌شوند. پس از پیروزی بر الگن و قطع سر این هیولا، مانند هیدرای افسانه‌ای، دشمنان جدیدی ظهور می‌کنند. این جلد به چالش‌های بازگشت به زندگی عادی و ناپایداری آن پرداخته و نشان می‌دهد که ماجراجویی‌ها همچنان ادامه دارند.

کتاب مایکل وی؛ جلد هشتم (انگل) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر از طرف‌داران داستان‌های فانتزی و علاقه‌مند به ماجراهای علمی تخیلی هستید و جلدهای دیگر این مجموعه را خوانده‌اید، کتاب مایکل وی؛ جلد هشتم را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

درباره‌ ریچارد پل اوانز

ریچارد پل اوانز ۱۱ اکتبر ۱۹۶۲ ‌در سالت لیک، یوتا متولد شد. او با نوشتن داستان جعبه‌ٔ کریسمس که برای فرزندش نوشته بود، مشهور شد و کمی بعد ماجراهای مایکل وی را منتشر کرد.

بخشی از کتاب مایکل وی؛ جلد هشتم

«مسئله اینجاست که برای آدمی مثل من، زندگی عادی اصلاً عادی نیست. گاهی می‌شنوم دانشجوهای دیگر چه نقشه‌هایی برای زندگی‌شان می‌کشند. من تا الان با مرگ روبه‌رو شده‌ام، یک دیکتاتور را به زیر کشیده‌ام، میلیاردها دلار پول به دست آورده‌ام و دنیا را از چنگ خودکامگی الجن نجات داده‌ام. حالا می‌خواهم برای پردهٔ دوم زندگی‌ام چه کنم که قبلاً نکرده‌ام؟ واقعاً کدام دانشجویی مدال افتخار تووالو را دارد و هم‌زمان اسمش در فهرست خطرناک‌ترین تروریست‌های دولت پروست؟ (هنوز اسمم توی فهرست هست. بروید توی اینترنت ببینید.) مسئله اینجاست که زندگی راحت باعث می‌شود نوشته‌های آدم ملال‌آور شوند. آخر چه‌کسی دوست دارد داستان روزهای معمولی یک نفر دیگر را بخواند؟

بعد از آخرین باری که چیزی نوشتم، زندگی‌ام این‌طور پیش رفت: از دبیرستان فارغ‌التحصیل شدم، در ایالت بویزی تحصیلات دانشگاهی‌ام را شروع کردم و با پدرم در آلاسکا به ماهیگیری رفتم. راستش، ماهیگیری بدک نبود. من و پدرم می‌خواستیم در دریاچهٔ مِندِنهالِ جونو، ماهی سالمون بگیریم. وقتی یک ساعت گذشت و چیزی نصیبمان نشد فکری به سرم زد. دستم را گذاشتم توی آب و یک شوک ریز دادم. کاش بودید و می‌دیدید که ماهی‌ها چطور از آب بیرون می‌پریدند. شش ماهی پریدند توی قایق. خیلی جالب بود. یک شاه سالمون هشتادسانتی‌متری خودش را کوبید توی صورت من. یکی دیگر افتاد توی بغل پدرم. پدرم گفت ماهیگیری این‌طور کیف نمی‌دهد، اما خدایی، ماهیگیری مگر کیفی هم دارد؟ آدم باید بست بنشیند توی قایق و یک تکه چوب بگیرد دستش. درضمن، فکر نمی‌کنم پدرم واقعاً به فکر ماهی گرفتن بوده باشد. به گمانم فقط می‌خواست با من وقت بگذراند. بعد از غیبت هشت‌ساله‌اش، باید از زندگیِ هم باخبر می‌شدیم.»