کتاب آخرین خاکریز - گذر عشق

چاپ دوم کتاب آخرین خاکریز - گذر عشق نوشتهٔ محمدامین مرشدزاده است. شرکت رسانه ساز دانش این کتاب را منتشر کرده است؛ حاوی ناداستانی پیرامون جنگ ایران و عراق.

درباره کتاب آخرین خاکریز - گذر عشق

چاپ دوم کتاب آخرین خاکریز - گذر عشق حاوی ناداستانی معاصر و ایرانی است که در چند بخش نوشته شده است. این ناداستان به جنگ ایران و عراق و به عملیات «کربلای ۴» پرداخته است؛ عملیاتی که در زمستان سال ۱۳۶۵ انجام شد. در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی.

خواندن کتاب آخرین خاکریز - گذر عشق را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات غیرداستانی معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آخرین خاکریز - گذر عشق

«دستانت که بسته باشد تو هوشیار می‌شوی. هرگاه که درد می‌آید، چشمانت باز می‌شوند و گوش‌هایت شنوا. این بوی خاک است که تو را به ابدیت رهنمون می‌شود و پیوند می‌زند. آرزوهایی در تو جوانه می‌زنند و در خاک ریشه می‌دوانند. این‌گونه عظیم‌ترین معمای عالم حل می‌شود و خاک مقدس می‌گردد.

عجیب رسمی‌ست زنده‌به‌گور سپردن انسان و انسان‌ها. آن‌ها نمی‌دانند که انسان و آرمان‌هایش به‌راحتی می‌توانند در خاک ریشه بدوانند. آنگاه که محضر، محضر عشق باشد، عاشق در پهنۀ خاک و در ژرفنای آن ریشه می‌دواند و ریشه‌هایش جهان را به تکاپو و لرزه وا می‌دارد و بیدار می‌کند.»