کتاب درمان شناختی رفتاری

کتاب «درمان شناختی رفتاری» نوشتۀ مهدی پوراصغر، میترا مصلحی جویباری و فاطمه سالاری است و انتشارات نوروزی آن را منتشر کرده است. این کتاب، راهنمای گام به گام متخصصان برای جلسات درمان است. 

درباره کتاب درمان شناختی رفتاری

در چند سال اخیر، درمان شناختی رفتاری به‌عنوان یک درمان مؤثر برای اختلالات روان‌شناختی موردتوجه قرار گرفته است و یکی از محبوب‌ترین و شناخته‌شده‌ترین روش‌های درمانی در سراسر دنیا به شمار می‌رود. کتاب درمان شناختی رفتاری ضمن تشریح مبانی تئوری و چگونگی راهکارهای درمانی، به درمانگران کمک می‌کند تا بتوانند در هر جلسه مسیر درمان را به‌درستی بگذرانند. این کتاب راهنمای بسیار خوبی برای متخصصان است تا در مسیر درمان مراجعانشان اشتباه نکند، درک عمیق و درستی نسبت به موقعیت آن‌ها داشته باشند و تصمیم مناسبی برای بیماران بگیرند.

ساختار کتاب درمان شناختی رفتاری به این شکل است که فرمول‌بندی و طرحِ درمان را در چارچوبی مشخص، همراه با ارائۀ نمونه‌های واقعی در اتاق درمان و مبتنی بر پرسشگری سقراطی ارائه می‌کند. به‌کارگیری اصول صحیح این روش درمان به درمانگران این امکان را می‌دهد تا درصد موفقیت درمان را بالاتر برده و یا تعداد جلسات درمانی را کاهش دهد. 

کتاب درمان شناختی رفتاری در ۲ بخش تنظیم شده است. بخش اول شامل مقدمه، شکل‌گیری درمان شناختی رفتاری، چرا درمان شناختی رفتاری؟ ساختار ذهن از نگاه درمان شناختی رفتاری، ویژگی های درمان شناختی رفتاری، اتحاد درمانی، بررسی مشکلات جسمی می‌شود. بخش دوم کتاب مربوط به جلسات درمانی، اصول کلی ساختار جلسات از جلسۀ اول تا آخرین جلسه است. زبان کتاب درمان شناختی رفتاری بسیار روان و روشها و تکنیک ها بسیار منسجم است و به صورت واضح و مشخص بیان شده‌اند. 

خواندن کتاب درمان شناختی رفتاری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دانشجویان روان‌شناسی، مشاوران، درمان‌گران و متخصصان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب درمان شناختی رفتاری

«زمانی که حس و حال بدي داریم گویی حجم افکار منفی در ذهن ما بیشتر می‌شود و حس و حال منفی‌تری پیدا می‌کنیم. انگار اینها به‌این‌ترتیب روي یکدیگر تأثیر می‌گذارند و سرانجام می‌توانیم آن را به این شکل خلاصه کنیم که وقایع به دنبال خود یک سري افکار خود آیند منفی می‌آورند که متناسب با خطاهاي شناختی‌مان است و یا ذهنیتی که در ذهن ما شکل‌گرفته و به دنبالش احساس و سپس رفتار می‌آیند، این احساس و رفتار ازیک‌طرف باعث می‌شوند که در موقعیت‌های مشابه واکنش‌هایمان را تغییر دهیم. از طرفی دیگر همین موارد بر روي افکار تأثیر می‌گذارند و در درازمدت هنگام رخ‌دادن وقایع مشابه ذهنیت‌های عمیق‌تری نیز در ذهن شکل می‌گیرد: انگار یه چیزیم هست! اصلاً آدم قابل‌احترامی نیستم، چون هرکسی که از جلوم رد می‌شه جواب سلامم رو نمی‌ده. انگار من خیلی آدم محترم و یا مهمی نیستم.»