کتاب تربیت فرزند به سبک فرانسوی

کتاب الکترونیکی تربیت فرزند به سبک فرانسوی نوشتۀ پاملا دراکرمن با ترجمۀ مریم خوشحال پور در انتشارات ترجمان علوم انسانی چاپ شده است. این کتاب به بررسی شیوه‌های تربیت فرزند در فرهنگ فرانسوی می‌پردازد. کتاب در سال ۲۰۱۲ در فهرست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز قرار گرفت.

درباره کتاب تربیت فرزند به سبک فرانسوی

این کتاب حاصل مشاهدات و پژوهش‌های نویسنده درباره روش‌های تربیتی والدین فرانسوی است. دراکرمن که خود مادری آمریکایی ساکن پاریس است، تفاوت‌های میان شیوه‌های تربیتی فرانسوی و آمریکایی را بررسی می‌کند. کتاب به موضوعاتی مانند خواب نوزادان، تغذیه کودکان، آموزش صبر و انتظار، و برقراری نظم و انضباط می‌پردازد. نویسنده توضیح می‌دهد که چگونه والدین فرانسوی به کودکان خود می‌آموزند تا مستقل باشند و در عین حال به قوانین احترام بگذارند. در این کتاب به نقش مهدکودک‌ها و نظام آموزشی فرانسه در تربیت کودکان نیز پرداخته شده است. دراکرمن برای نوشتن این کتاب با متخصصان تربیتی، روانشناسان، والدین و مربیان فرانسوی مصاحبه کرده است. کتاب همچنین به تاثیر فرهنگ فرانسوی بر نگرش به کودکی و تربیت فرزند می‌پردازد.

کتاب تربیت فرزند به سبک فرانسوی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای والدین، مربیان، متخصصان تربیتی و علاقه‌مندان به مطالعات تطبیقی در حوزه تربیت کودک مناسب است.

بخشی از کتاب تربیت فرزند به سبک فرانسوی

«صبحانه را در هتل می‌خوردیم، ولی برای ناهار و شام به رستوران دریایی کوچکی می‌رفتیم که در نزدیکی بندرگاهی قدیمی بود. خیلی زود متوجه شدیم که، با یک کودک نوپا، غذاخوردن در رستوران، آن هم دو وعده در روز، کم از افتادن در دوزخ عذاب ندارد. دخترمان، بین، اول کمی با غذاها بازی می‌کرد، که مثلاً تکه‌ای نان یا سیب‌زمینی سرخ‌شده بود. ولی پس از چند دقیقه شروع می‌کرد به پرتاب نمکدان‌های روی میز و بازکردن بسته‌های شکر. بعد می‌خواست از صندلی‌اش بیرون بیاید و برای خودش در رستوران بگردد و تا سر می‌چرخاندیم با سرعتی مرگ‌بار می‌رفت سمت اسکله.

راهکار ما برای مقابله با رفتار او این بود که خیلی سریع غذا را تمام کنیم. درحالی‌که هنوز ننشسته بودیم غذا را سفارش می‌دادیم و از پیشخدمت خواهش می‌کردیم کمی نان و پیش غذا بیاورد و غذا و دسر را هم‌زمان برایمان آماده کند. درحالی‌که همسرم چند لقمه ماهی می‌خورد، من مراقب بودم که دخترم، بین، کار را به جایی نرساند که از پیش‌خدمت‌ها کتک بخورد یا در دریا غرق شود؛ بعد جایمان را عوض می‌کردیم و درنهایت، به جبران خسارات و غذاهای ریخته‌شده در اطراف میز، یک یادداشت عذرخواهی به جا می‌گذاشتیم و رستوران را ترک می‌کردیم و در راه برگشت به هتل قسم می‌خوردیم که بی‌خیال سفر، تفریح و داشتن بچه‌های بیشتر شویم! آن تعطیلات این حقیقت را برای ما روشن کرد که زندگی‌ای که ۱۸ ماه پیش و قبل از به‌دنیاآمدن دخترمان می‌شناختیم کاملاً نیست‌ونابود شده است؛ البته تعجبی هم نداشت.»