کتاب رسوب

کتاب «رسوب» نوشتۀ سولاری جنتیل و ترجمۀ شکیبا نوروزی است و نشر راه طلایی آن را منتشر کرده است. رسوب رمانی مهیج، خواندنی و غافلگیرکننده است.

درباره کتاب رسوب

رمان یکی از راه‌های انتقال احساسات است. نویسنده برای بیان حقیقت احساسات و عواطفش به زبانی نیاز دارد که او را از سردی مکالمه روزمره دور کند و بتواند با آن خیالش را معنا کند و داستان و رمان همین زبان است. مخاطبان با مطالعۀ داستان از زندگی ماشینی و شلوغ روزمره فاصله می‌گیرند و گمشدۀ وجودشان را پیدا می‌کنند. این احساس گمشده عشق، دلتنگی، دوری و تنهایی و چیزهای دیگری است که سال‌ها نویسندگان در داستانشان بازگو کرده‌اند.

رسوب دربارۀ یک نویسنده است که تمرکز ندارد و تلاش می‌کند تا شخصیت‌های داستانش را از میان آدم‌ها اطرافش انتخاب کند. نویسنده در کتابخانۀ عمومی و باشکوه بوستون نشسته است و با خود فکر می‌کند زنی همچون او در چنین فضای مجلل و محشری نمی‌تواند ایده‌هایش را به روی کاغذ بیاورد؛ اما بعد از مدتی که بادقت به اطرافش نگاه می‌کند، افرادی را می‌بیند که به نظر می‌رسد سوژه‌های خوبی برای داستانش باشند، دختری که روی بازویش خال‌کوبی دارد و در حال خواندن کتابی از فروید است، مرد جوانی که پلیور دانشکدۀ حقوق هاروارد را به تن دارد و کتاب می‌خواند و پس جوان خوش‌قیافه‌ای که آثار پسرانگی در او کم‌رنگ شده و در حال تایپ‌کردن است. نویسنده در فکر طرح داستانش در سالن مطالعه است که ناگهان صدای جیغ وحشتناکی به گوش می‌رسد.

رسوب با عنوان اصلی The Woman in the Library، رمانی ماجراجویانه و جنایی است که سولاری جنتیل آن را به روشی بسیار ماهرانه، خلاقانه و هنرمندانه نوشته است. رسوب درواقع داستانی در دل داستان دیگر است و خواننده را هر لحظه غافلگیر می‌کند. طرح داستانی رسوب به‌گونه‌ای است که خواننده به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند پیش‌بینی کند که چه اتفاقی قرار است رخ دهد. رمان رسوب همچنین پایانی غافلگیرکننده دارد.

 خواندن کتاب رسوب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران رمان‌های خارجی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب رسوب

«نوشتن در کتابخانهٔ عمومی بوستون اصلاً ایدهٔ خوبی نبود. کتابخانه‌اش آن‌قدر محشر و مجلل است که می‌توان ساعت‌ها به سقف سالن مطالعه‌اش خیره ماند. نویسنده‌های زیادی نیستند که کتابشان را با چشم‌های زل‌زده به سقف نوشته باشند. انگار در حال تماشا و قضاوت تو است و با معماری بی‌نقصش سر تا پایت را با تحقیر می‌نگرد. چنین کمالی را نمی‌توان فقط با چیدن کلمات پشت‌سرهم تا رسیدن به متن ادامه داد. کمال و ابهت این معماری مجبورت می‌کند نوشتن را با طاق و ستون‌های محکم و بلند آغاز کنی و چارچوبی بی‌نظیر بسازی که بتوانی متنی هنرمندانه و دقیق بر پایهٔ آن استوار کنی، متنی منسجم، متقارن و رؤیایی. اما متأسفانه من این‌گونه نمی‌نویسم.»