کتاب طریقت نویسنده

کتاب طریقت نویسنده (زندگی، مهارت، هنر) نوشتهٔ جویس کارول اوتس و ترجمهٔ زهرا داورزنی است. نشر آن سو این مجموعه مقاله را منتشر کرده است.

درباره کتاب طریقت نویسنده

کتاب طریقت نویسنده (زندگی، مهارت، هنر) که نوشتهٔ یک نویسنده و شاعر معاصر آمریکایی است، حاوی تجربه‌های این نویسنده در حوزهٔ نویسندگی است. این اثر حاوی مجموعه‌ای از مقالات جویس کارول اوتس است که برخی را در مجلات مختلف منتشر کرده و قرارگرفتن آن‌ها در کنار یکدیگر با افزودن بخش‌هایی دیگر منعکس‌کنندهٔ تجربه‌های او برای نویسندگان جوانی است که تازه گام در این راه گذاشته‌اند. او در این کتاب، لحنی آموزگارانه دارد و صادقانه اندوختهٔ عمری تلاش در راه نوشتن را به دوست‌داران این هنر تقدیم کرده است. عنوان برخی از بخش‌های این اثر عبارت است از «کارگاه نویسنده»، «دویدن و نوشتن»، «الهام!»، «مدرسهٔ منطقهٔ ۷، نیاگارا، نیویورک» و «خواندن به‌عنوان یک نویسنده: هنرمند به‌عنوان یک پیشه‌گر».

خواندن کتاب طریقت نویسنده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران هنر و حرفهٔ نویسندگی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جویس کارول اوتس

جویس کارول اوتس، نویسندهٔ بیش از ۸۵ جلد کتاب نثر، شعر، نمایشنامه و مجموعه داستان کوتاه است. «بی‌ایمان: داستان‌هایی از عصیانگری» (۲۰۰۱) که یکی از مجموعه داستان‌های کوتاه او است، در انتشار اولین فهرست کتاب الکترونیک پرفکت‌باند مشارکت کرده است. این مجموعه کتاب، جایزهٔ داستان‌نویسی کتاب الکترونیک ممتاز فرانکفورت را از آنِ خود کرد و شامل «اثر تاریک»، مصاحبهٔ اختصاصی کتاب الکترونیک با این نویسنده است. بقیهٔ آثار الکترونیکی او در پرفکت‌باند عبارتند از مجموعه مقالهٔ «طریقت نویسنده» (۲۰۰۳)؛ «میان‌سالی: یک داستان عاشقانه» (۲۰۰۱)؛ رمان‌های «من تو را به آنجا می‌برم» (۲۰۰۲) و «دختر خالکوبی‌شده» (۲۰۰۳)؛ «داستانی برای خوانندگان نوجوان»، «دهان لق» و «دختر زشت» (۲۰۰۲).

بخشی از کتاب طریقت نویسنده

«حقیقت این است که برای آن دیگری هیچ‌گاه اتفاقی نمی‌افتد. من، زنی فانی، زندگی را با هیجان و شگفتی یک شناگر در آب‌های کشف نشده، جلو می‌برم ـ علائق و اشتیاق‌های من کم اما قوی است ـ درحالی‌که او، آن دیگری، فقط سایه‌ای، وجود محوی، شخصیتی است که خیلی اجمالی و سطحی به چشم می‌آید. شایعات مربوط به «ج.ک.او» به‌صورت دست سوم و معمولاً ناشناس به من می‌رسد و خیلی مهملانه به بحث درباره موجودیت تاریخی او می‌پردازند. ولی همان‌طور که همه نویسندگان می‌دانند، نویسندگی حیات دارد درحالی‌که نویسندگان خیر. این حقیقت است. من عکس او راـ که «مانند» من است ـ می‌بینم اما خیلی به‌ندرت این «مانندی» از عکسی به عکس دیگر یکسان است، و حالتش معمولاً سردرگمی مبهمی را نشان می‌دهد. با توجه به‌ظاهر عکس باید اقرار کنم که من و «ج.ک.او»، اسم و چهره‌ای مشترک داریم، ولی این فقط یک مزیت است. لطفاً فریب نخورید!

«ج.ک.او.» یک شخص نیست، حتی یک شخصیت هم نیست، بلکه روندی است که سلسله‌ای از متن‌ها را در پی داشته است. برخی از متن‌ها در حافظه من (ما) باقی مانده ولی برخی پاک شده‌اند؛ مانند صفحات چاپی‌ای که خیلی زیاد زیر آفتاب مانده باشند. بسیاری از متن‌ها به زبان‌های دیگر ترجمه شده‌اند، یعنی به متن‌هایی در جایی دور از مبدأ آن ـ گاهی اوقات حتی اسم نویسنده روی جلد یکی از این کتاب‌ها، برای خود نویسنده قابل‌تشخیص نیست. در برابر او، من «واقعی» هستم ـ «مادی هستم»، «جسم دارم»، «و در زمان زندگی می‌کنم». سال به سال، یا شاید ساعت به ساعت، پیرتر می‌شوم درحالی‌که «ج.ک.او»، آن دیگری، بدون هیچ سن مشخصی باقی می‌ماند ـ شاید ازنظر ماهیت معنوی، برای همیشه، بین هیجان آرمان‌گرایی و دلسردی بدگمانی، در سن پر از استعداد و نبوغ هیجده سالگی باقی مانده است، ولی مگر می‌شود گفت که روند سن دارد؟ آن دیگری انگیزه است، راهبردی، طرح و الگویی باشکوه، مانند مدارهای نجومی که سیاره‌ها، سیاره‌های «واقعی» باید خودشان را با آن هماهنگ کنند؟

هیچ‌کس نمی‌خواهد این حقیقت مسلم را باور کند: «هنرمند» می‌تواند درون هر فردی سکنی بگیرد زیرا فرد با «هنر» بی‌ارتباط است. (اصلاً «هنر» چیست؟ طوفانی آتشی که به‌سرعت در زمان جلو می‌رود، از هیچ منبع مشخصی سر برنیاورده است و با هیچ اصل منطقی یا علّی‌ای سازگار نیست.) «ج.ک.او.» گاهی تاریخچه شخصی من را زیرورو و تحریف می‌کند ولی صرفاً به این خاطر که تاریخ امری در دسترس هست و اینکه فقط زمانی این کار را می‌کند که ویژگی خاصی از من مناسب با طرح و الگوی او یا عنصری نمادین و غیرعادی از او باشد. اگر شما به‌عنوان دوست من، در یکی از آثارش باید ظاهر می‌شدید، نترسید ـ چون اصلاً خودتان را نمی‌شناسید، همان‌طور که خود من هم نمی‌توانم شما را بشناسم.»