کتاب فرمول موفقیت

کتاب فرمول موفقیت نوشتهٔ آلبرت لاسلو باراباشی و ترجمهٔ حامی قنبرزاده است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی برخی قوانین جهانی.

درباره کتاب فرمول موفقیت

کتاب فرمول موفقیت که ده فصل دارد، گفته است که موفقیت مربوط به «تو» نیست؛ مربوط به «ما» است. آلبرت لاسلو باراباشی چیزهای بسیاری را که باعث اثبات قوانین موفقیت می‌شود، بررسی کرده است. او دانشمند، پژوهشگر و استاد برجستهٔ علوم شبکه در چند دانشگاه معتبر از جمله دانشگاه نوتردام و بوستون است؛ همچنین مؤسس مرکز تحقیقات شبکه‌های پیچیده (CCNR) است. هدف او از نوشتن کتاب حاضر، خلاصه‌کردن یافته‌هایش است؛ یافته‌هایی که موجب می‌شود خوانندگان کتاب بتوانند با وجود پیچیده‌بودن مکانیسم‌های موفقیت، این دانش را در زندگیشان به کار گیرند. این کتاب به‌صورت علمی و تخصصی به مقولهٔ موفقیت نگاه کرده و به‌واسطه اتفاقات و نمونه‌های بسیاری که برای افراد موفق در حوزه‌های گوناگون رخ داده، به ما نشان داده است که چرا تلاش و کوشش ما در حوزه‌ای که در آن مشغولیم، به موفقیت تبدیل نمی‌شود؛ مثلاً چرا دو فرد با سطحی یکسان از استعداد، نبوغ و کارآیی به جایگاه‌های متفاوتی دست پیدا می‌کنند و یکی مشهور می‌شود و دیگری در انزوا می‌ماند.

خواندن کتاب فرمول موفقیت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فرمول موفقیت

«سه سال پیش، برای نخستین‌بار، داگلاس پراشر را ملاقات کردم. در آن دوران روی الگوریتمی‌کار می‌کردیم که چیزی غیرقابل پیشبینی را پیشبینی می‌کرد. پراشر باید در سال ۲۰۰۸ جایزهٔ نوبل می‌گرفت. ولی جایزه به سه دانشمند دیگر اهدا شد. نکته عجیب این بود که ما دیگر نتوانستیم پراشر را در هیچ کجا پیدا کنیم. او جز هیئت علمی‌هیچ دانشگاهی نبود، در هیچ آزمایشگاه صنعتی‌ای مشغول کار نبود، درحقیقت وقتی در جست‌وجوی او بودیم متوجه شدیم که ده‌سال است هیچ مقاله‌ای منتشر نکرده است. خیلی بعید بود. از نظر الگوریتم ما پراشر برازندهٔ جایزه نوبل بود، ولی او آب شده بود و توی زمین رفته بود.

ما معمولا به بار نشستن علم و پژوهش را کار "یک" نابغه می‌دانیم. درست مثل ماری کوری که شب‌های زیادی را در تنهایی مشغول کار در آزمایشگاه بود، یا نیوتن و اینشتین که تفکرات عمیقشان، زیر درخت سیب و یا در دفتر انحصاری خود، به ذهنشان خطور می‌کرد. ولی امروزه تحقیقات به طور معمول در تیم‌هایی انجام می‌شود که نفرات با یکدیگر همکاری می‌کنند و هر عضو مهارت و استعداد خاص خود را به کار می‌گیرد. جوایزهای مهم، مثل نوبل، به دستاوردهای فردی اهمیت می‌دهند؛ شیوهٔ قرن بیستمی. جایزه نوبل به بیش از سه نفر تعلق نمی‌گیرد و همین امر باعث پیچیده‌تر شدن فرآیند تخصیص جایزه به دانشمندان شده زیرا در این زمانه اکثر مقالات فردی، معروف نمی‌شوند و مسئله همکاری بسیار اهمیت دارد.

همان‌طور که در فصل پیش گفتیم، از ابتدای دهه ۱۹۹۰، دستاوردهای بزرگ توسط یک شخص نابغه به دست نیامده بلکه توسط یک تیم بزرگ به دست آمده است. بنابراین، کمیته اهدای جایزه نوبل چگونه تصمیم می‌گیرد که از میان آن همه نامزد، به چه کسی جایزه بدهد؟

البته، این سوال تنها به علم محدود نمی‌شود. در اکثر موقعیت‌هایی که کار گروهی در آن جریان دارد، پاداش، ترفیع درجه و افزایش حقوق فقط به تعدادی از نفرات اعطا می‌شود و باقی افراد، نادیده باقی می‌مانند. به خصوص وقتی رویکردی یکسان را نسبت به تمام نفرات در پیش می‌گیریم، خطر دشوار شدن اهدای پاداش‌ها و تشویق‌ها نیز افزایش پیدا می‌کند.»