کتاب گئورگ بوشنر

کتاب گئورگ بوشنر نوشتهٔ جولیان هیلتون و ترجمهٔ محسن تمدنی نژاد است. نشر شب خیز این شرح و تفسیر را روانهٔ بازار کرده است. این اثر شما را با یکی از مهم‌ترین نمایشنامه‌نویسان آلمان و آثار او آشنا می‌کند.

درباره کتاب گئورگ بوشنر

گئورگ بوشنر با نام کامل «کارل گئورگ بوشنر» در سال ۱۸۱۳ میلادی در آلمان به دنیا آمد. او نویسنده، شاعر، پزشک و یک انقلابی آلمانی بود. در مدرسه‌ای تحصیل کرد که به زبان‌های فرانسه، ایتالیا و انگلیسی توجه خاصی می‌کرد. در استراسبورگ در رشتهٔ پزشکی تحصیل کرد. در ۱۵ سالگی به سیاست علاقه‌مند شد و به‌تدریج به یک فعال سیاسی تبدیل شد. از نوجوانی به مطالعهٔ فلسفه و تاریخ انقلاب فرانسه پرداخت. «وُیتسک»، «لئونس و لنا» و «مرگ دانتون»، سه نمایشنامهٔ معروف به قلم او است. از سال ۱۹۲۳ جایزه‌ای به یاد گئورگ بوشنر تأسیس شد که تنها به هنرمندانی اهدا می‌شد که در شهر و ایالت هسن متولد شده باشند، اما از سال ۱۹۵۱ این جایزه، هر ساله از سوی آکادمی زبان و شعر آلمان به یکی از نویسندگان و شاعران آلمانی‌زبان اهدا می‌شود. این جایزه را معتبرترین جایزهٔ ادبی آلمان دانسته‌اند. بوشنر به‌دلیل فعالیت‌های سیاسی خود در سال‌های آغاز جوانی، به زوریخ تبعید شد و همان‌جا در ۲۴ سالگی در اثر ابتلا به تیفوس درگذشت.

کتاب گئورگ بوشنر به‌خوبی رابطهٔ شخصیت و منش «گئورگ بوشنر» به‌عنوان یک نمایشنامه‌نویس مطرح آلمانی را با آثاری که نوشته، واکاوی کرده است. جولیان هیلتون در این کتاب، بازتاب عظمت کار بوشنر بر جامعهٔ پیرامونش را شرح داده و تفسیر کرده است. هیلتون نشان داده است که این نمایشنامه‌نویس آلمانی چگونه و چرا به شخصیت‌های دگراندیش، ناسازگار و متفاوت علاقه داشته و به آن‌ها پرداخته است؛ علاقه‌ای که در انتخاب قهرمانان هر سه اثر مشهورش با نام‌های «مرگ دانتون»، «ویتسک» و «لئوس و لنا» مشهود است.

خواندن کتاب گئورگ بوشنر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی آلمان و قالب شرح و تفسیر و معرفی یک نمایشنامه‌نویس پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گئورگ بوشنر

«احتمالاً بوشنر از ۱۸۳۵ تا حداکثر بهار و تابستان ۱۸۳۶ روی این مادهٔ خام کار می‌کرده است که در نهایت تبدیل به صحنه‌های ویتسک شد. ووست به ماری جوان‌تر و هوسران‌تر تبدیل شد، گرچه هم‌چنان از سربازان تنومند خوش‌اش می‌آمد؛ ویتسک از مزاحمی الکلی و ناجور اما عموماً خون‌سرد به یک آرایش‌گر و سرباز تندخو، نه لزوماً دیوانه، تبدیل شد؛ روابط ویتسک و ماری به‌واسطهٔ داستان ساختگی بچه‌ی‌شان به‌هم نزدیک‌تر می‌شود، که مهم‌ترین الحاق بوشنر به این منبع بود. مهم‌تر از هر تغییری این است که برای اولین بار در تئاتر اروپا نه پروتاگونیست بلکه شرایط زندگی او، و نهایتاً جامعه، دلایل واقعی انجام جنایت هستند. شکوه تراژیک ویتسک در پرسش بهت‌آمیز او از این دلایل قرار دارد، که از نظر او در شخصیت‌های سروان، دکتر و رهبر دستهٔ موسیقی، که ماری را اغوا می‌کند، تجسم می‌یابند. او پرسش چه شاهکاری‌ست آدمی؟‌ هملت را به مدل خودش می‌پرسد؛ چرا آدمی وجود دارد؟ بوشنر از طریق چنین پرسش‌های بی‌پاسخی، به قضاوت‌های تاریخی ویتسک اشاره می‌کند، به جامعه‌ای که نتوانست مخمصه و گرفتاری ویتسک را درک کند، و مخصوصاً مانع درک او شد. اما او کار خیلی بیش‌تری انجام می‌دهد: ساختار صحنهٔ انقلابی نمایش‌نامه از تجربیات پردهٔ دوم و سوم لئونس و لنا با نتیجه‌گیری طبیعی‌شان استفاده می‌کند تا اثری را خلق کند که تقریباً منطق روشنی ندارد؛ صحنه‌ها ارتباطی کلاسیک با هم ندارند، فقط یک پویایی درونی ساری و جاری در آن‌هاست که به‌شکلی ایدئال با جهان آشفته‌ای که توصیف می‌کنند تناسب دارد. این ساختار از خواننده تا مخاطب سطحی استثنایی از اشتیاق را طلب می‌کند تا مشارکتی فعالانه در فرآیند بازسازی دراماتیک جنایت ویتسک داشته باشد، و این‌که صحنه‌ها را به‌عنوان مدرکی ببیند که هر تماشاگر باید خودش دربارهٔ آن‌ها تصمیم بگیرد.»