کتاب سیری در تاریخ حضرت امام رضا (ع)

کتاب سیری در تاریخ حضرت امام رضا (ع) با گردآوری احمد گلستانه، توسط انتشارات گنجینه هدایت به طبع رسیده است. این کتاب برگرفته از بیانات و آثار «علامه آیت‌الله حاج سید محمدحسین حسینی طهرانی» و «آیت‌الله حاج سید محمدمحسن حسینی طهرانی» است. این اثر سومین جلد از مجموعهٔ «مقالات موضوعی علوم و مبانی اسلام و تشیع» است.

درباره کتاب سیری در تاریخ حضرت امام رضا (ع)

کتاب سیری در تاریخ حضرت امام رضا (ع) حاوی مطالبی برگرفته از بیانات و آثار آیت‌الله سیدمحمدحسین حسینی‌طهرانی و سیدمحمدمحسن حسینی‌طهرانی است. این کتاب با مقدمه‌ای تحت‌عنوان «اهمیت تأمل در تاریخ ادیان و احوال زمامداران و علما و بزرگان ادیان» آغاز شده است و در ادامه ۴ بخش تحت‌عنوان «مباحث کلّی در امامت و ولایت»، « بررسی برخی از جریانات تاریخ امام رضا علیه‌السّلام»، «معجزات و کرامات حضرت امام رضا علیه‌السّلام» و «گزیده ای از فرمایشات حضرت امام رضا علیه‌السّلام» را در بر گرفته است. نویسنده در ابتدای کتاب، درمورد تأثیر مطالعهٔ گفتار و رفتار اهل‌بیت (ع) در فهم معارف دینی توضیحاتی را ارائه کرده که اهمیت نگارش این کتاب را نیز توضیح داده است.

خواندن کتاب سیری در تاریخ حضرت امام رضا (ع) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد روش و منش امام رضا (ع) پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سیری در تاریخ حضرت امام رضا (ع)

«روایت اوّل: حدیث سلسلة الذّهب

«در معانی الأخبار از محمّد بن موسی بن متوکّل، از ابوالحسین محمّد بن جعفر أسَدی، از محمّد بن حسین صوفی، از یوسف بن عقیل، از إسحاق بن راهویه روایت کرده است که او گفت:

چون حضرت ابوالحسن الرّضا علیه‌السّلام در نیشابور اقامت نموده و عازم بر خروج به نزد مأمون بودند، اصحاب حدیث در نزد آن حضرت جمع شدند و گفتند: ”ای فرزند رسول خدا، شما آمادهٔ کوچ‌کردن هستید، و در این صورت از برای ما حدیثی بیان نمی‌فرمایید که از آن بهرمند شویم؟“

حضرت در این‌حال در عماری نشسته و آهنگ حرکت داشتند، سر خود را از عماری بیرون آورده و فرمودند:

”شنیدم از پدرم موسی بن جعفر که می‌گفت: شنیدم از پدرم جعفر بن محمّد که می‌گفت: شنیدم از پدرم محمّد بن علی که می‌گفت: شنیدم از پدرم علی بن الحسین که می‌گفت: شنیدم از پدرم حسین بن علی که می‌گفت: شنیدم از پدرم علی بن أبی‌طالب که می‌گفت: شنیدم از رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم که می‌گفت: شنیدم از جبرائیل که می‌گفت:

سَمِعْتُ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ: لَا إلَهَ إلَّا اللهُ حِصْنِی، فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أَمِنَ [مِنْ] عَذَابِی؛ شنیدم از خداوند عزّ و جلّ که می‌گفت: لَا إلَهَ إلَّا اللهُ قلعه و پناهگاه من است، پس هر کس در این پناهگاه داخل شود از عذاب من در امان است.“

و چون عماری حرکت کرد صدا زده فرمودند: ”بِشُروُطِهَا وَ أَنَا مِنْ شُرُوطِهَا؛ این ایمنی از عذاب خدا در صورتی است که به شرط‌های کلمه لَا إلَهَ إلَّا اللهُ رفتار کنند، و من از شروط آن هستم.“

و سپس صدوق فرموده است آنچه در این‌بارهٔ از روایات شریفه وارد شده است، من آنها را در کتاب توحید آورده‌ام.

در معنای حدیث «کَلِمَةُ لَا إلهَ إلَّا اللهُ حِصْنِی...»

البتّه بحث دربارهٔ این حدیث مبارک که به حدیث سلسلة الذَّهَب معروف است، چه از نقطه نظر صحّت سند و چه از نقطه نظر معانی و فوائدی که از آن به دست می‌آید، بسیار است؛ و ما در اینجا فقط اشاره به این می‌کنیم که:

مراد از لَا إلَهَ إلَّا اللهُ که حِصْن و پناه خداست، همان معنای توحید است که هرکه در وادی توحید وارد شود، از عذاب خدا در امان است. و وادی توحید همان ارتباط با وجه‌الله است که بر او منکشف گردد، و تمام عالم را به دیدهٔ توحید بنگرد.

زیرا در این روایت نیست: کسی که بگوید: لَا إلَه إلَّا اللهُ؛ بلکه این است که خود لَا إلَهَ إلَّا اللهُ،‌ یعنی حقیقت معنی و عالَم توحید. و آنچه انسان را از گزند عذاب مصون می‌دارد، نفس توحید است، نه گفتار تنها؛ گرچه بر خودِ گفتار نیز آثاری بلاشکّ مترتّب است.»