کتاب با خاطراتت زنده ام

کتاب با خاطراتت زنده ام گردآوری و نوشتهٔ طیبه مزینانی است و به نشر آن را منتشر کرده است. این کتابْ روایت داستانی از زندگی شهید شرف الدین قلی‌نژاد است.

درباره کتاب با خاطراتت زنده ام

شرف الدین قلی‌نژاد ۱۳۴۶/۰۲/۱۰ به دنیا آمد و ۱۳۶۷/۰۳/۰۴ به شهادت رسید. او در زمان شهادت ۲۱ سال داشت و محل شهادتش شلمچه بود. مزار این شهید در استان مازندران، گلزار شهدای قائم‌شهر قرار دارد.

شهید شرف‌الدین قلی‌نژاد، دهم اردیبهشت ۱۳۴۶ در آبَندانسَر قائم‌شهر به دنیا آمد. کلاس سوم راهنمایی بود که با عضویت در کمیتهٔ انقلاب اسلامی قائم‌شهر، عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد. در چهارمین اعزامش به درجهٔ رفیع جانبازی نائل آمد و مدتی از جبهه‌های نبرد دور ماند، اما از پا ننشست و در سنگر علم مشغول مبارزه با جهل و بی‌سوادی شد.

سال ۱۳۶۶ پس از دریافت مدرک دیپلم در دانشگاه علوم اسلامی رضوی پذیرفته شد و به مشهد مقدس مهاجرت کرد.

هفتمین‌ بار که به جبهه رفت، در چهارم خرداد ۱۳۶۷ در کربلای ایران، شلمچه، خلعت شهادت بر تن کرد و پیکر پاکش همان‌جا ماند؛ اما چهار ماه بعد، پیکرش از زیر خاک‌های شلمچه پیدا شد و طی مراسمی باشکوه در گلزار شهدای آبَندانسَر قائم‌شهر به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی باد!

خواندن کتاب با خاطراتت زنده ام را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ خاطرات شهدای گران‌قدر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب با خاطراتت زنده ام

«مامان می‌گفت: «وقتی جوان بودم، پزشکی معروف به نام دکتر شرف‌الدین در شهرمان بود که مردی خوش‌نام و پُرآوازه بود و همهٔ مردم، نامش را به نیکویی می‌بردند. از آن آدم‌هایی بود که شهرتش بیشتر از آنکه به طبابتش باشد، به خیراتی بود که انجام می‌داد. هر کسی که ادّعای نداری و فقر می‌کرد، برایش نسخه می‌نوشت؛ بدون اینکه یک ریال از او پول بگیرد؛ پیگیر هم نمی‌شد که حرف طرف صحّت دارد یا نه. کار خودش را برای رضای خدا انجام می‌داد و مردم هم دعاگویش بودند.

در شهر ما دکتر شرف‌الدین را بیشتر از حاتم طایی می‌شناختند. دستِ خیر آقای دکتر به‌قدری بود که اگر کسی می‌خواست در خوبی و بزرگی، شخص زنده‌ای را مثال بزند، نام او را می‌برد. هم روی خوش داشت، هم دست دهنده، هم دستی که از صدقه‌سر خیرات صادقانه‌اش، بیمارهایش را اعجازگونه با چهار قرص و دارو شفا می‌داد.»

مامان می‌گفت: «ذکر خیر این آقای دکتر آن‌قدر زیاد شده بود که خیلی‌ها به عشق اینکه فرزندشان شیعه‌ای پاک‌نیّت و مخلص شبیه او شود، نام او را روی کودکانشان می‌گذاشتند».

مامانم اوایل زندگی مشترکش با بابا، دوازده سیزده سال، داخل یک خانه با مادربزرگم زندگی کرده بود. آن زمان نام بچه‌ها را بزرگان خاندان مشخص می‌کردند. مامان می‌گوید: «من شیفتهٔ آن آقای دکتر خیّر و بزرگوار بودم و دوست داشتم اگر اوّلین فرزندم پسر شد، نام او را روی بچّه‌ام بگذارم اما همین‌که پسرم به دنیا آمد، مادربزرگت بی‌خبر از اینکه من چه اسمی دوست دارم، بچّه را قنداق‌پیچ کرد و گفت: «اسمش را شرف‌الدین بگذارید!» من هم خوشحال بودم و برایم مهم نبود که دیگران بگویند این نام را چه کسی انتخاب کرده‌است. همین‌که آن نام، زیبا بود و نام شخص خوبی بود، برایم کافی بود.»

عمویم حاج‌آقامحمد قلی‌نژاد محمدی که به حاج‌آقا محمدی شهرت داشت و روحانی بود، توی گوشِ داداشم اذان گفته بود و طبق رسم، نامش را توی گوشش زمزمه کرده بود اما همه‌مان گاهی نام او را کوتاه می‌کردیم و شرف صدایش می‌زدیم. البته مامان بیشتر شرف‌جان صدایش می‌زد.

خدا را شکر! گمانم آقا شرف‌الدین ما از آن آقای دکتر شرف‌الدین خیلی بالاتر رفت و جایگاه بالاتری دارد.»