کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو (جلد چهارم)

کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو (جلد چهارم) نوشتهٔ شمس لنگرودی است. مجموعه کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو در انتشارات مرکز منتشر شده است. 

درباره مجموعه کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو

مجموعه کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو، تاریخ جامعه‌شناختی یک دوره از شعر نوین ایران (۱۲۸۴ ۱۳۵۷) است که با استناد و بررسی تقریباً تمام کتاب‌ها و نشریات حاوی شعر نوی ۷ دههٔ ایران نوشته شده است. تقسیم‌بندی کتاب در ۴ جلد، تقسیمی است تاریخی، و مبتنی بر ۳ مقطع از تاریخ که در شعر نوی ایران تحولی رخ‌داده است. تدوین کتاب بر اساس سال است و در بررسی وضع شعر نوی هرسال، نخست فهرستی از کتاب‌های منتشره و نشریاتِ شعر نوی آن سال ارائه شده است و سپس مهم‌ترین کتاب‌ها، همراه با نقدهای مطرح، ذیل «نقد و نظر» آن کتاب آورده شده است. بدین ترتیب، مجموعه‌ٔ حاضر اگرچه تاریخ تحلیلی شعر نو در ایران است ولی ۳ مجموعهٔ دیگر، یعنی کتاب‌شناسی شعر نو، نشریات ۷۰ سال شعر نو و فهرست ۷۰ سال نقد بر شعر نو فارسی را نیز شامل می‌شود.

تاریخ تحلیلی شعر نو، نخستین تاریخ شعر نو در زبان فارسی است.

خواندن کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو (جلد چهارم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شعر نو فارسی پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره شمس لنگرودی

محمدتقی شمس لنگرودی معروف به شمس لنگرودی در ۲۶ آبان ۱۳۲۹ در لنگرود به دنیا آمد. وی شاعر، پژوهشگر، بازیگر، خواننده و مورخ ادبی معاصر است.

لنگرودی دیپلم ریاضی دارد و دانش‌آموختهٔ رشتهٔ اقتصاد و بازرگانی است.

نخستین کتاب شعر او «رفتار تشنگی» نام داشت که با هزینهٔ شخصی و در سال ۱۳۵۵ منتشر شد.

لنگرودی در ابتدای مسیر شاعری خود، تحت‌تأثیر زبان و نگاه فریدون توللی، فریدون مشیری و به‌ویژه نادر نادرپور بود؛ او سپس به شعر سیاوش کسرایی و سرانجام احمد شاملو متمایل شد.

زبان ساده، کوتاه‌نویسی، طنز، پرداختن به زندگی روزمره و پر رنگ بودن عشق از ویژگی‌های اصلی شعرهای اخیر شمس لنگرودی است.

بخشی از کتاب تاریخ تحلیلی شعر نو (جلد چهارم)

«دهه پنجاه که طبق برنامه و قول شاه و امیرعباس هویدا نخست‌وزیرِ سال‌های چهل و پنجاه ایران قرار بود دهه رفاه و رسیدن به «دروازه تمدن بزرگ» باشد، به سبب تجددگرائی شتابان و رفاه نسبی، دهه اختلاط و اختلاف شدید طبقاتی، خفقان و نگرانی‌های سیاسی، تعطیل نشریات، سانسور شدید، گسترش جنبش چریکی، جُنگ‌های سیاسی ــ جامعه‌شناختی، کتاب‌های باریک و «کنسرو فلسفه»،۱ شادخواری‌های تلخ و شبگردی‌های شرمسارانه سیاسیونِ منفعل، و بی‌اعتنائی و خوارشماری هنر غیرشعاری شد. و شعرنو که سراسر دهه چهل را درگیر بحث بی‌پایان تعهد و عدم تعهد به سر برده بود، در اوایل دهه پنجاه، کارکرد و حرمتش را در جامعه از دست داد و سراسر دهه پنجاه را ــ به رغمِ های و هوی فراوان ــ در حاشیه زندگی به سر بُرد.

پیشتر (در تاریخ سیاسی ــ فرهنگی دهه چهل) نشان داده‌ایم که چگونه جامعه به مرور به سوی مبارزه حاد کشیده شد و انقلابیونی که پس از چند دوره سرکوب، دیگر تحملِ مبارزه آرام در احزاب و گروه‌های پارلمانتاریستی را نداشتند، از سازمان و حزب مربوطه بیرون آمده و دست به اسلحه بردند. این مبارزات مسلحانه بطور پراکنده ادامه داشت تا بهمن سال ۱۳۴۹، که ماجرای سیاهکل پیش آمد.

ماجرا بدین قرار اتفاق افتاد که در روزگاری که رژیم از کوچکترین حرکت سیاسی جلوگیری به عمل می‌آورد، روزی در چند اتوبوس، بین راهِ چند روستای مُنتهی به سیاهکل (از توابع لاهیجان)، اعلامیه‌هائی ضدرژیم منتشر شد، ودر روز ۱۹ بهمن، گروهی انقلابی مسلح، به ژاندارمری سیاهکل حمله برده و با بجا گذاشتن عده‌ئی کشته و مجروح از طرفین، به جنگل‌ها گریختند.

خبر به سرعت در سراسر ایران پخش شد و جنگ چریکی که از سال‌ها پیش بطور پراکنده در ایران آغاز شده و هیجانی در میان روشنفکران سیاسی ایجاد کرده بود، با حرکت متشکل و دور از انتظار اخیر، کشور را کاملا در جو انقلابی فرو برد.»