کتاب غذاهای صلح آمیز وگان

کتاب غذاهای صلح آمیز وگان نوشته معصومه ابراهیم‌زاده عطاری و دیگران است. این کتاب یک کتاب آشپزی وگان سریع، آسان و سالم است. 

درباره کتاب غذاهای صلح آمیز وگان

تنی چند از عزیزانی که صلح و مهربانی و شفقت را در جهان پیشه کرده‌اند و در اعمال روزمره‌ خود و کل بشر و اثرات آتی آن بر این کره‌ خاکی و همه‌ موجوداتش اندیشه می‌کنند، گرد هم آمده‌اند و با عشق و تلاش کتابی شیرین و دلچسب را به ما هدیه کرده‌اند تا بهانه‌های آنان که می‌گویند «نمی‌دانیم اگر مواد حیوانی مصرف نکنیم، چه باید بخوریم؟» یا «مگر می‌شود بدون گوشت و مواد حیوانی هم غذا تهیه کرد؟» را پاسخی دهند و راه را برای کسانی که مشتاق برگزیدن تغذیه‌ای سالم در این برهه‌ زمانی حیاتی از تاریخ بشر هستند، باز نمایند.

این کتاب به ما کمک می‌کند بدانیم که برخلاف تصور باطل مرسوم، بدون مصرف مواد حیوانی از گرسنگی تلف نخواهیم شد؛ به کمبود مواد غذایی گرفتار نخواهیم آمد و مجبور به «تحمل» طعم و مزه «نامطلوب» غذاهای گیاهی نخواهیم بود.

اهمیت این کتاب از آن است که در این برهه حیاتی از تاریخ بشر، در انتخاب رژیم غذایی گیاهخواری و تغییر عادت‌های غذایی به ما کمک نموده و برای سلیقه‌ها و ذائقه‌هایی که به رنگ و طعم و مزه غذاهای مرسوم عادت دارند، انتخاب‌های گیاهی قابل‌قبول و رضایت‌بخشی فراهم آورده است.

خواندن کتاب غذاهای صلح آمیز وگان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به غذاهای وگان پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب غذاهای صلح آمیز وگان

با خود فکر می‌کردم اگر اجداد ما که گردآورنده/ شکارچی خوانده می‌شوند (اگرچه در ابتدا بیشتر گردآورنده بودند تا شکارچی و باز هم اگرچه در ادبیات و تاریخی که سعی در موجه جلوه ‌دادن حیوان‌خواری امروز انسان دارند، وزنه‌ شکارچی بودن را در مورد آنان سنگین‎‌تر جلوه می‌دهند) این کتاب را می‌دیدند، چه می‌گفتند؟! طبیعتاً اولین واکنش آنان که بسیار ساده می‌زیستند و تغذیه می‌کردند و مانند تمام موجودات دیگر در انتخاب غذای خود دچار هیچ‌گونه سردرگمی نبودند، حیرت و شگفتی می‌بود؛ چراکه آن‌ها در ارتباط بلاواسطه با طبیعت قرار داشتند و غذای خود را بدون تغییر شکل یا با کمترین تغییر شکل مصرف می‌کردند و به این‌ موضوع که کدام ویتامین در کدام ماده‌ غذایی یافت می‌شود و کدام ماده‌ غذایی برایشان چه فایده‌ای دارد، حتی فکر هم نمی‌کردند. آن‌ها با خواندن این کتاب متعجب می‌شدند که مگر غذا هم این‌قدر بحث و حاشیه و خوب و بد در خود دارد!؟ برای اجداد ما که بیش از دو میلیون سال با گردآوری و گاه شکار با موضوع غذا روبرو می‌شدند، آنچه امروزه ما با غذای خود می‌کنیم و پریشانی و سردرگمی‌ای که در این خصوص داریم، باورنکردنی و حیرت‌آور می‌بود.

همه‌ آنچه بر سر ما، غذای ما و رابطه‌ ما با غذا رفته است از دو عامل نشأت می‌گیرد: اول، پیدایش کشاورزی و دامپروری و سپس ظهور نظامی به نام «سرمایه‌داری» که بر مبنای سود و نه نیاز جامعه بنا شده است و به همه چیز و هرآنچه هست، ازجمله طبیعت و حیوانات و حتی سلامت انسان، به‌عنوان «کالا» می‌نگرد؛ نظامی که دامداری‌های صنعتی برپا می‌کند و غذای انسان را به مصنوعی‌ترین و ناسالم‌ترین و سبعانه‌ترین شکل ممکن در این مراکزِ تولید و پرورش و کشتار و تنها در راستای سودپرستی و پول تولید می‌کند و همه این اقدامات را تحت عنوان رفع گرسنگی و نیاز ساختگی بشر به مواد حیوانی موجه جلوه می‌دهد؛ بدون آن‌که کوچک‌ترین توجهی به رنج و درد این موجودات هوشمند و یا به سلامت انسان و محیط زیستش داشته باشد و صرفاً بر ناآگاهی مردم از پیامدهای فاجعه‌باری تکیه می‌کند که این روش تولید غذا برای روح و جسم انسان و طبیعت به بار می‌آورد.

اجداد ما دو و نیم میلیون سال غذای خود را مستقیماً از طبیعت تهیه کردند و زیستند و دوام آوردند و به بقا ادامه دادند؛ سپس به اهلی‌کردن حیوانات پرداختند و آن‌ها را برای استفاده در جهت اهداف خود پرورش دادند. پس از مدت زمان کوتاهی از نظر تاریخی (ده هزار سال در مقایسه با دو و نیم میلیون سال)، انقلاب صنعتی و استقرار و غلبه‌ سیستم سرمایه‌داری (از قرون چهارده و پانزده میلادی تا یک‌صد سال اخیر)، انقلاب عظیمی در زندگی و سلامت بشر و تخریب دامنه‌دار محیط‌زیست به وجود آورد؛ بشر را هرچه بیشتر از طبیعت به‌عنوان منشأ اصلی غذایش دور و همزمان با آن، دانشی به نام «علم تغذیه» را ایجاد کرد؛ آشفتگی‌ها و سردرگمی‌های عمیق و عظیمی را دامن زد تا همگان باورکنند که بدون مصرف مواد حیوانی، زندگی و بقای بشر امکان‌ناپذیر است و این‌همه تنها در عرض ده هزار سال رخ داده است.

در واقع می‌توان گفت که اجداد ما دو و نیم میلیون سال در هماهنگی با طبیعت زیستند و با کمترین تخریب ممکن در محیط‌زیستشان به بقای خود ادامه دادند؛ اما از ده هزار سال گذشته که ما دامپروری و دامداری را شروع کردیم و به‌ پرورش حیوانات برای تأمین غذایمان پرداختیم و به کشاورزی صنعتی و تخریب جنگل‌ها (بیشتر برای تهیه غذای دام‌هایمان روی آوردیم)، آلودگی و نابودی و اضمحلال زمین و آب و هوا و خاک و جنگل‌ها و سایر گونه‌های گیاهی و جانوری را آغاز کرده‌ایم؛ تا جایی که حتی ادامه بقایمان در برابر تهدیدی جدی قرار گرفته است.

دو و نیم میلیون سال در برابر ده هزار سال... کدام عقل سلیم می‌تواند بپذیرد که روش امروزین ما در برخورد با حیوانات و طبیعت روشی ارجح و به قولی «ضروری» است؟

و همه این‌ها در حالی است که هنوز از خشونتی که روح و جان بشر را در نادیده‌ گرفتن ضجه و ناله و خونریزی حیوانات در آزمایشگاه‌ها و کشتارگاه‌ها و در غیرانسانی‌ترین و ناسالم‌ترین محل‌های پرورش و نگهداری و تغذیه‌ این موجودات در بر می‌گیرد، سخنی به میان نیاورده‌ایم؛ خشونتی که هرچند چشم خود را بر آن می‌بندیم اما چون ابری سیاه و تیره، سایه سنگین خود را بر سیاره‌ و قلب‌های ما باقی می‌گذارد و خشونت را در جامعه بنیادی می‌کند. خشونت به موجودات دیگر و به محیط‌زیستمان، خشونت به همنوع و به خود را می‌زاید. جنگ، جنگ می‌آفریند. اگر با جهان و با دیگر موجودات سر جنگ داشته باشیم و کمر به نابودیشان ببندیم، چنان‌که تاکنون کرده‌ایم، به تداوم جنگ و پایداری مفهوم آن ناخودآگاه کمک رسانده‌ایم.

البته که ما به ساده‌خواری باور داریم؛ البته که ما می‌دانیم بهترین غذای انسان، غذای گیاهی است که از طبیعت برآمده و در طبیعی‌ترین شکل ممکن خود و با کمترین تغییر، دستکاری، فرآوری، اختلاط و ترکیب کردن مصرف می‌شود؛ البته که من غذای روزمره‌ خود را از سبزی‌ها و میوه‌ها و مواد گیاهی با کمترین تغییر ممکن در صورت و در معنا تهیه می‌کنم و از آن لذت می‌برم، اما تلاش این کتاب بر آن است که آنچه بشر امروز با غذای خود می‌کند را با سالم‌ترین، مهربان‌ترین و سازگارترین آلترناتیو ممکن، در راستای آگاهی و اهمیت به سلامت خود و طبیعت و سایر موجودات، جایگزین کند.

بشر بر سر راه انتخابی سرنوشت‌ساز قرار گرفته که بقای نوعش به آن بستگی دارد. تک‌تک ما در این تصمیم‌گیری سهیم هستیم. تک‌تک ما می‌توانیم راه آگاهانه‌ تغییر نگاه، روش زندگی و تغذیه نوین و هماهنگ با نیازهای بقایمان بر کره زمین را انتخاب کنیم و یا به روش مخرب پیشین به زندگی و تغذیه حیوان‌خواری رایج ادامه دهیم و به نابودی خود، جنگل و موجودات دیگر و مسموم کردن آب و خاک و هوا و محیط زندگی و بدن خود بپردازیم.