کتاب علم تأدیب نفس

کتاب علم تأدیب نفس اثری از پیتر هالینز است که با ترجمه پگاه فرهنگ مهر منتشر شده است. این کتاب به ما کمک می‌کند تا با نیروی اراده، سرسختی ذهنی و کنترل خود برای مقابله با وسوسه در مسیر رسیدن به اهدافمان قرار بگیریم.

درباره کتاب علم تأدیب نفس

علم تادیب نفس، اثری از پیتر هالینز و راهنمایی برای همه ماست. تا یادبگیریم چگونه نیروی اراده خود را به حرکت واداریم. این کتاب به ما کمک می‌کند تا با سرسختی ذهنی، خود را در برابر وسوسه‌ها کنترل کنیم و به مقابله با آن‌ها بپردازیم. به این ترتیب است که می‌توانیم در مسیری گام برداریم که ما را به اهدافمان می‌رساند. جیم ران، درباره درد تادیب و درد پشیمانی اینطور گفته است: ما باید یکی از این دو را تجربه کنیم و انتخاب با ما است که کدام یکی را برگزینیم. تادیب، معمولا همان چیزی ا‌ست که ما را از آنچه واقعاً می‌خواهیم بازمی‌دارد. اما چرا لازم است؟ زیرا در بلندمدت برای رفاه و خوشبختی ما ضروری است. به طور کلی هرچیزی که لازم است انجام دهیم تا به اهداف خود برسیم و از زندگیمان رضایت پیدا کنیم، تادیب را همراه دارد. اما اگر روش پشیمانی را در پیش بگیریم، در نهایت جز حسرت خوردن، چیزی نصیبمان نمی‌شود. 

حال سوال اصلی این است که چطور آن را بیاموزیم. اینجاست که کتاب بی‌نظیر پیتر هالینز، علم تادیب نفس به سراغ ما می‌آید و راه را به ما نشان می‌دهد. این اثر ما را با قدرت بی‌نظیر اراده آشنا می‌کند. همان چیزی که می‌تواند زندگی ما را از این رو به آن رو کند. 

کتاب علم تأدیب نفس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

کتاب علم تادیب نفس برای تمام آن‌هایی است که دوست دارند نیروی اراده خود را قوی کنند. کافی است درک کنیم با کمک ذهنمان و نیروی بی‌حد و حصری که دارد، می‌توانیم به تمام خواسته‌هایمان برسیم و این کتاب به ما کمک می‌کند منبع این نیروی عظیم و قدرتمند را بیابیم و از آن استفاده کنیم.

بخشی از کتاب علم تأدیب نفس

تمرکز، یکی از ستون‌های اصلیِ تأدیب نفس است؛ فردی که فاقدِ تواناییِ تمرکز است، به قطع، نظم و ترتیب را نیز در وجودِ خود ندارد. تمرکز به‌خودی‌خود وابسته به چیزی است که عصب‌شناسان، کارکردهای اجرایی می‌نامند.

سه کارکردِ اجرایی که ما در بابِ تأدیب بیش از همه نگرانشان هستیم، حافظهٔ فعال، کنترلِ تکانه و انعطاف‌پذیری و تطبیق‌پذیری شناختی هستند. می‌بینید که به‌درستی آن‌ها را کارکردهای اجرایی، نام نهادند. مغزِ شما باید قادر باشد اهدافِ خود را مشخص کرده و دنبال کند، فعالیت‌های لازم را اولویت‌بندی نماید، حواس‌پرتی‌ها را از خود دور کند و موانعِ بد را کنترل کند.

تاکنون مشخص شده که این کارکردها همگی با هم در نواحیِ مختلفِ مغز ازجمله قشرِ خلفی‌جانبیِ پیش‌پیشانی، قشرِ سینگولیتِ قدامی و قشرِ حدقه‌ایِ پیشانی، به‌علاوهٔ ناحیهٔ حرکتیِ مکمل و نواحیِ حرکتیِ سینگولیت اتفاق می‌افتند. همچون تأدیب نفس و قدرت اراده، ارتباط با ساختارهای مغزیِ مشخص بدین معناست که شما می‌توانید آن‌ها را به‌طور مشخص هدف قرار داده و بهبود دهید.

مشخصاً بهتر است که جریانِ خونِ بیشتری به آن نواحی از مغز ایجاد کنیم که مسئولیتِ کارکردهایِ اجرایی را در بهبود نظم به عهده دارند. سال‌هایِ سال، مراقبه برای علاجِ انواع مشکلات ازجمله فقدانِ تمرکز و نظم تبلیغ شده است. آنچه برای افرادِ شکاک در این دنیا تا حدودی جایِ تعجب دارد، این است که مطالعات تأیید کرده‌اند عملِ مراقبه در ‌واقع اثرِ قابل‌توجهی دارد. اسکن‌هایِ MRI قبل و بعد از شرکت در یک دورهٔ هشت‌هفته‌ای ذهن آگاهی از داوطلبان گرفته شد و نتایج قویاً نشان می‌دهد مراقبه، ابزاری مفید برای «تقویت» بخشی نواحی از مغز است که مسئولِ کارکردهای اجرایی و درنتیجه نظمِ فردی است.

به علاوه، مشاهده شد مراقبه موجبِ کوچک شدنِ آمیگدال می‌شود که عموماً مسئولِ احساسات، غرایز و محرک‌هایی هستند که ما را زنده نگاه می‌دارند. همچنین در مرکزِ واکنشِ «گریز یا ستیز» قرار دارد که موجب تشدیدِ برانگیختگیِ ما در مواجهه با تهدیدِ درک شده می‌شود. درواقع می‌توان آن را سیستمِ هشدارِ بدن نامید. این یعنی شرکت‌کنندگانی که مراقبه می‌کنند، کمتر نسبت به ترس، برانگیختگی‌هایِ عاطفی و اضطراب حساس هستند. تأدیب نفس معمولاً به دلیلِ برانگیختگیِ احساسی و اضطراب نابود می‌شود، بنابراین باید این موارد را به‌خوبی کنترل کنیم تا شرایط برای قدرتِ اراده مهیا گردد.

علاوه بر این، اسکن‌ها نشان دادند که مادهٔ خاکستری در قشرِ پیش‌پیشانی به شکل قابل‌توجهی متراکم‌تر شده است. رشدِ مادهٔ خاکستری تنها محدود به قشرِ پیش‌پیشانی نیست. ساختارِ مغز که در پشتِ لوبِ پیشانی واقع شده است - قشرِ سینگولیتِ قدامی - همچنین با مراقبه نیز متراکم‌تر شده بود. این ناحیه از مغز با کارکردهایی ارتباط دارد که با خودتنظیمی مرتبط هستند، ازجمله کنترلِ مشکلات در تمرکز و توجه و ایجادِ انعطاف‌پذیریِ شناختیِ بیشتر. به‌عبارت‌دیگر، مراقبه کاهشِ احساسات و عواطفی را به دنبال دارد که موجب می‌شوند کنترل خود را از دست بدهیم و با بهبودِ فیزیکیِ بخشی‌هایی از مغز که مسئولیتِ آن را بر عهده دارند، توانایی ما را در مدیریت این احساسات افزایش می‌دهد.

اگر مراقبه الان بخشی از روتینِ روزانه‌تان نیست، حتماً آن را به روتینِ روزانهٔ خود اضافه کنید. معمولاً از دیگران می‌شنویم وقتِ مراقبه ندارند یا حتی زمانِ لازم برای این کار را برنامه‌ریزی برای زمانی بی‌حاصل می‌دانند؛ اما اگر مراقبه به مدتِ چند دقیقه در روز باعث شود بهتر قادر به اجرایِ کارهایِ اجرایی باشید، افزایشِ تمرکز و نظم در زمانِ فعالیت، همین چند دقیقه کار نکردن در روز را به‌خوبی جبران خواهد کرد.

دستیابی به تمرکز و تأدیب نفس به‌صورت جداگانه به نظر غیرممکن می‌رسد. منظم بودن در مسیرِ دستیابی به اهدافِ بلندمدت، تنها در صورتی ممکن است که به‌طور مستمر روی تصمیمات و اقداماتی تمرکز کنید که به دستیابی به این اهداف منتج می‌شوند.