کتاب فرقه آگوری بدترین فرقه مذهبی دنیا

کتاب فرقه آگوری بدترین فرقه مذهبی دنیا اثری از شبنم رحیمی است که در نشر عطران به چاپ رسیده است. این کتاب درباره یکی از فرقه‌های مذهبی هند است که رفتاری دور از شأن و شخصیت والای انسانی از خود نشان می‌دهند.

درباره کتاب فرقه آگوری بدترین فرقه مذهبی دنیا

فرقه آگوری، یکی از فرقه‌های مذهبی است. پیروان این فرقه که در هند ساکنند، تلاش کردند تا در انزوای خود باقی بمانند و قدمی به سوی دنیای ما که زندگی در آن جریان دارد، برندارند. آن‌ها که سبک مرتاضی و ریاضت کشیدن و اهدافی عرفانی را دنبال می‌کنند با رفتارهای عجیب و غیرانسانی خود شناخته شده‌اند. یکی از این رفتارها، زندگی در نزدیکی گورستان و استفاده از بدن مردگان به عنوان قربانی است. آنان از بدن مردگان روغن می‌گیرند یا از گوشت انسان تغذیه می‌کنند. یکی دیگر از باورهای آنان، اعتقاد به خوردن سم است.

شبنم رحیمی در کتاب فرقه آگوری بدترین فرقه مذهبی دنیا، بعد از مروری کوتاه بر معنا و عبارت فرقه، نگاهی به طرز تفکر عجیب می‌اندازد و آن را از منظرهای گوناگون بررسی می‌کند. 

کتاب فرقه آگوری بدترین فرقه مذهبی دنیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب فرقه آگوری بدترین فرقه مذهبی دنیا را به تمام علاقه‌مندان به مطالعات انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب فرقه آگوری بدترین فرقه مذهبی دنیا

واژه فرقه در کاربرد امروزی آن، عبارتی برای اشاره به جنبش‌های نو پدید دینی یا دیگر گروه‌هایی است که اعتقادات آن ها یا رفتارهایشان از نظر عموم مردم غیرعادی یا غریب محسوب می‌شود.

از واژه فرقه به عنوان ابزاری برای تخریب علیه گروه‌هایی استفاده می‌شود که اعتقادات یا رفتارهایی غیر منطقی دارند، بدون آن که تعریف دقیق و ثابتی از واژه فرقه ارائه شود. فرقه‌ها در دهه ۱۹۳۰ مورد توجه پژوهش های علوم اجتماعی در حوزه مطالعه رفتارهای مذهبی قرار گرفتند.

این گروه‌ ها مورد انتقاد جریان غالب مسیحیت قرار داشتند چرا که اعتقاداتشان با قرائت رسمی مسیحیت متفاوت بود. در دهه ۱۹۷۰ جنبش‌های ضد فرقه‌ای به وجود آمدند.

پیدایش جنبش‌های ضد فرقه‌ای تا اندازه‌ای محصول اعمال خشونت‌آمیز و رفتارهای مجرمانه‌ای بود که توسط اعضای برخی از فرق صورت گرفته بود. برخی از مدعیات جنبش‌های ضد فرقه‌ای مورد تردید پژوهشگران قرار گرفت که بعدها به مناقشات بیشتر در این خصوص منجر شد.

رفتارهای تبعیض‌آمیز علیه اعضای فرقه‌ها در برخی کشورها موضوعی دنباله‌دار بوده‌است. به‌طور مشابه مسائل مرتبط با فرقه‌های آخرالزمانی و همچنین فرقه‌های مخرب هم به شکل پیوسته مورد توجه بوده‌ است. دولت‌ها سیاست‌های گوناگونی را در قبال فرقه‌ها پیگیری کرده‌اند. طیف این سیاست‌ها از تحمل و مدارا تا برخورد خصم‌آمیز کشیده شده‌است. نوع برخورد دولت‌ها با فرق نیز از جمله مسائل مناقشه ‌برانگیز بوده‌است.

واژه فرقه در ابتدا برای تشریح گروهی از مردم استفاده می‌شد که خدایی را می‌پرستیدند. این واژه نخستین‌بار در قرن هفدهم و برای اشاره به بیعت و عهد بستن با یک خدا استفاده شد. این واژه از برابر فرانسوی آن (culte) با ریشه لاتین (cultus) به معنای پرستش و صفت (cultus) به معنای ماوی، پرورش دهنده، پرستیده شده آمده‌است که از فعل (colere) به معنای رسیدگی کردن یا پرورش دادن مشتق شده‌است.

فهوم جامعه شناسی فرقه

مفهوم فرقه در سال ۱۹۳۲ و توسط جامعه ‌شناس آمریکایی هاوارد بوکر و به عنوان

نسخه کامل شده‌ای از تیپ ‌شناسی کلیسا_فرقه ارائه شده توسط ارنست ترولتش، به دسته ‌بندی‌ های جامعه شناسان وارد شد.

هدف ترولتش این بود که بین سه رفتار مذهبی تفکیک قائل شود، کلیسا (دین)، مذهب (زیرشاخه‌های یک دین) و عرفان. بوکر از دو گروه اول ترولتش چهار دسته استخراج کرد به این ترتیب که کلیسا را به دو گروه کلیسای مسیحی (به معنای یک واحد کلی) و مذاهب (به معنای زیر شاخه‌های مسیحیت مانند کاتولیک، ارتدوکس و …)، و مذهب را به دو گروه اقلیت (به معنای انشعاب مذهبی از شاخه اصلی) و فرقه تقسیم کرد.

تعریف بوکر از فرقه برابر تعریف ترولتش از عرفان بود با مفهوم گروه‌ های کوچک دینی فاقد سازماندهی، که بر شخصی بودن اعتقادات تأکید دارند.

بعدها تقسیم ‌بندی ‌هایی بر اساس این دسته ‌بندی شکل گرفت، با تأکید مضاعف بر فرقه ‌ها به عنوان گروه ‌های مذهبی انحرافی که «دریافت‌ها شخصی خود را خارج از فرهنگ قالب مذهبی مطرح می‌کنند.

اعتقاد غالب بر این است که این اتفاق به تنش‌های شدید بین این گروه و فرهنگ عمومی جامعه‌ ای که گروه در آن قرار دارد، منجر می‌شود.

این همان اتفاقی است که درباره اقلیت‌های مذهبی نیز رخ می‌دهد. جامعه شناسان معتقدند که بر خلاف اقلیت‌های مذهبی که محصول یک انشعاب مذهبی هستند و از این رو پیوستگی خود را با اعتقادات و رفتارهای سنتی حفظ می‌کنند، فرقه‌ها به شکل ناگهانی و پیرامون عقاید و مناسک بدیع شکل می‌گیرند.