بریده‌هایی از کتاب تو را دوست دارم چون نان و نمک

درهایم همه باز در انتظار تو چرا چنین دیر کرده‌ای؟

کدامیک از ما، اول خواهد مُرد

مغرورانه و سختکوش زندگی ادامه دارد...

پیری یعنی جز خود به کسی دل نبستن

بحث بر سر زندانی شدن نیست سخن بر تسلیم نشدن است.

زیستن، مشغله‌ای است جدی، درست مانند دوست داشتن تو.

عمرِ اندوه درقرن بیستم یک سال بیش نیست.

چرا سخن از اعدام می‌گویم؟ هنوز که محاکمه نشده‌ام سر آدم را هم که چون خیاری نمی‌کنند این همه را فراموش کن پول اگر داری برایم گرمکن بگیر سیاتیکم بار دیگر باز گشته زن یک زندانی همیشه به چیزهای خوب باید فکر کند.

زیستن، مشغله‌ای است جدی، درست مانند دوست داشتن تو.

پلیس در روز روشن به خانه نمی‌ریزد رسم بر این است.

برای آن که می‌میرد ‫واپسین صدای پیش از مرگ ‫چه طنینی دارد؟ ‫واپسین رنگ؟ ‫و برای آن که می‌ماند ‫نخستین تکان ‫نخستین حرف ‫نخستین غذائی که می‌چشد؟

هرکدام که پیشتر بمیریم ‫به هر گونه‌ای ‫در هر کجا ‫تو و من ‫می‌توانیم بگوئیم ‫که همدیگر را دوست داشتیم ‫و برای زیباترین هدف انسانی جنگیدیم ‫می‌توانیم بگوئیم ‫«ما زیستیم.»

ما از چنان روزهای گذشته‌ایم ‫که می‌توانستیم هزار ساله شویم ‫و هنوز کودکانی هستیم ‫با چشمان گشاده از حیرت ‫دست در دست هم ‫پابرهنه ‫در آفتاب می‌دویم.

می‌خواهم بسوزانندم ‫خاکسترم را در ظرفی بریزند ‫بر تاقچه اتاق تو. ‫ظرف را ‫از شیشه‌ای شفاف کن ‫تا درونم را ببینی. ‫می‌بینی فداکاریم را؟ ‫از خاک شدن دست می‌کشم ‫از گُل شدن دست می‌کشم ‫تا کنار تو باشم. ‫خاکستر می‌شوم ‫تا با تو زندگی کنم ‫آنگاه، وقتی تو هم مُردی ‫می‌توانی درون شیشه بیائی ‫تا آنجا با هم زندگی کنیم ‫خاکستر تو، خاکستر من.

بر فراز دریا ابری سفید روی دریا کشتی نقره‌ای در درونش ماهی زرد برکنارش خزه آبی

مردی عریان در ساحل می‌اندیشد: ابر شوم یا کشتی؟ ماهی شوم یا خزه؟ نه این، نه آن و نه آن یکی دریا شو فرزندم دریا با ابرهایش، با کشتی‌هایش، با ماهیانش، با خزه‌اش.