دانلود و خرید کتاب صوتی مغز انسان کامپیوتر نیست

در این فایل صوتی دکتر رابرت اپستاین، صاحب‌نظر در حوزه استرس ،در یک سخنرانی تد با شما درباره فعالیت و سازوکارهای مغز انسان صحبت می‌کند

تِد (به انگلیسی: TED، مخفف Technology, Entertainment, Design) یک مجموعه همایش جهانی است که توسط بنیاد Sapling که سازمانی غیرانتفاعی خصوصی است، با شعار «ایده‌ها ارزش گسترش دارند»، برگزار می‌شود.

شنیدن مغز انسان کامپیوتر نیست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به کتاب‌ها، سخن‌رانی‌ها و موضوعات حوزه مطالعات روان شناسی  مخاطبان این سخنرانی هستند.

بخشی از مغز انسان کامپیوتر نیست

مهم نیست چقدر زور بزنند؛ دانشمندان علوم مغز و روان‌شناسان شناختی هیچ‌وقت نمی‌توانند در مغز به نسخه‌ای از سمفونی 5 بتهوون دست پیدا کنند؛ یا نسخه‌هایی از کلمات، تصاویر، قواعد دستوری، یا هر نوع محرک محیطیِ دیگری. مسلماً مغز انسان خالی هم نیست. اما بیشترِ چیزهایی که مردم فکر می‌کنند دارد را درون خود «جا نداده»؛ نه حتی چیزی به سادگی «خاطرات» را.

تصورات فکسنی‌ای که ما راجع به مغز داریم، ریشه‌های تاریخی ژرفی دارد؛ اما ابداع کامپیوترها در دهه‌ی ۱۹۴۰ خاصه در این‌ خصوص سردرگم‌مان کرد. حال برای بالغ بر نیم‌قرن است که روان‌شناسان، زبان‌شناسان، عصب‌شناسان و سایر متخصصینِ رفتار انسان، فرض را بر این می‌گیرند که مغز انسان مثل یک کامپیوتر کار می‌کند.

برای آنکه ببینید این تصور چقدر پوچ است، کافی است به مغز نوزادان توجه کنید. به یمن تکامل زیستی، نوزاد انسان، مثل نوزاد هر پستاندار دیگری، با آمادگی هرچه‌تمام‌تر برای تعامل مؤثر با جهان به دنیا می‌آید. بیناییِ نوزاد محو و تار است؛ اما به چهره‌ها توجهی ویژه نشان می‌دهد و می‌تواند فوراً مادر خود را بشناسد. گوش او حساسیتی بیشتر به اصوات کلامی دارد تا غیرکلامی، و می‌تواند صدای هر کلام مشخصی را از دیگری تشخیص بدهد. ما بدون شک برای برقراری روابط اجتماعی ساخته شده‌ایم.

یک نوزاد سالم همچنین به چندین و چند رفلکس هم مجهز است –یعنی واکنش‌های آنی به برخی محرک‌ها که برای زنده ماندنش اهمیت دارند. اگر چیزی با لُپ نوزاد تماس پیدا کند، سرش را به همان سمت می‌چرخاند و بعد هرچه به دهانش وارد بشود را مک می‌زند. اگر در آب غوطه‌ور بشود، نفس‌‌اش را حبس می‌کند. اشیایی که درون دستش قرار داده می‌شوند را چنان سفت می‌گیرد که می‌تواند نیرویی تقریباً هم‌وزن خودش را مهار کند. و احتمالاً از همه مهم‌تر، نوزادان به مکانیسم‌های یادگیریِ توانمندی مجهزند که آنها را قادر می‌سازد تا به‌سرعت «تغییر» کنند؛ به‌طوریکه می‌توانند تعاملی هرچه‌مؤثرتر با جهان‌شان داشته باشند، حتی اگر آن جهان هیچ‌گونه شباهتی به جهانی که اجداد دورشان با آن مواجه می‌شدند، نداشته باشد.

حواس، رفلکس‌ها و مکانیسم‌های یادگیری: با همین‌هاست که شروع می‌کنیم؛ و وقتی در این‌باره فکر می‌کنیم، می‌بینیم اصلاً چیزهای کمی نیستند. اگر هنگام تولد هریک از این قابلیت‌ها را نمی‌داشتیم، احتمالاً در بقاء به مشکل می‌خوردیم.

اما چیزهایی که همراه با ما زاده «نشده‌اند»، این‌ها هستند: «اطلاعات»، «داده‌ها»، قواعد»، «نرم‌افزار»، «دانش»، «لغت‌نامه»، «بازنمود»، «الگوریتم»، «برنامه»، «مدل»، «حافظه»، «تصویر»، «پردازنده»، «رَویه»، «رمزگشا»، «نشانه» یا «حافظه‌ی موقت»؛ مؤلفه‌هایی در طراحی‌ که به کامپیوترهای دیجیتال امکان می‌دهند قدری هوشمندانه عمل کنند. ما نه فقط با چنین چیزهایی به دنیا نیامده‌ایم، بلکه آنها را «کسب» هم نمی‌کنیم؛ هیچ‌وقت.