کتاب کارآگاه بازیل موش نابغه؛ جلد دوم

کتاب بازماندگان کشتی سملو جلد دوم از مجموعه کارآگاه بازیل موش نابغه، نوشته ایو تایتس و ترجمه شیوا قره‌باغی است. مجموعه کارآگاه بازیل موش نابغه را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره کتاب کارآگاه بازیل موش نابغه

بازیل یک موش نابغه است و در زیرزمین خانه شرلوک هلمز زندگی می کند. شرلوک هلمز را که می‌شناسید؟ همان کارآگاه باهوشی که با نبوغش مشکل‌ترین معماها و پرونده‌ها را حل می‌کند. شاید بازیل هم برای همین نابغه شده است چون فوت و فن‌های زیادی از آقای شرلوک هلمز یاد گرفته و حالا می‌تواند مشکلات مرموز و پیچیده را فقط با چند سرنخ کوچک به راحتی حل کند. از به دام انداختن بچه دزدهایی که عصبانی‌اش کرده اند تا حل معماهای تاریخی و مهم.

در این مجموعه جذاب با کارآگاه بازیل، موش نابغه همراه شوید و در هرجلد ببینید او چطور معماهای بزرگ را حل می کند.

خواندن مجموعه کارآگاه بازیل موش نابغه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کودکان ۷ تا ۱۲ ساله مخاطبان این مجموعه‌اند.

بخشی از کتاب بازماندگان کشتی سملو

در غروبی بسیار گرم و آمیخته به رنگ‌های صورتی، ارغوانی و طلایی، کشتی رُزِتا بادبان‌هایش را بالا برد و سفر دریایی‌اش را به سمت مغرب آغاز کرد. چشم‌انداز باشکوهی در آسمان بود. پیش خود فکر کردم که هیچ موش‌زاد یا آدمی‌زادی نمی‌تواند چنین طبیعتی را خلق کند.

به‌محض این‌که به کشتی برگشتیم، بازیل با ناخدا بِلَک مشورت کرد. آن‌ها چندین نقشه و نمودار را با دقت بررسی کردند تا راه درست را به سمت جزیره بیابند.

بازیل به نقطه‌ای کوچک روی نقشهٔ اقیانوس اشاره کرد و گفت: «ناخدا، شما به جزیرهٔ کاتار هیچ اشاره‌ای نکرده‌اید، چه‌قدر از این‌جا فاصله دارد؟»

ناخدا جواب داد: «آن جزیره به‌قدری کوچک است که آن را ندیده‌ام. از این‌جا تا کاتار با کشتی دو یا سه روز راه است. نه من و نه هیچ موش‌ناخدای دیگری آن را ندیده است... خیلی دورتر از مسیرهای همیشگی کشتی‌رانی است و هیچ‌کس زحمت رفتن به آن‌جا را به خود نمی‌دهد.»

بازیل گفت: «زمان سفر که زمان مناسبی است و جزیره هم که ناشناخته. گمان می‌کنم همان جزیره‌ای است که دنبالش هستیم. بیایید سریع دست‌به‌کار شویم.»

لنگر را بالا کشیدیم و سفر دریایی را آغاز کردیم.

از آن‌جا که به‌زودی با ویرانه‌های باستان روبه‌رو می‌شدیم، به پیشنهاد بازیل از کتابخانهٔ کشتی، کتاب‌های باستان‌شناسی قرض کردیم.

روی صندلی‌های عرشه لَم دادیم و سرمان را در کتاب فرو بردیم و دلایل حفاری کردن و روش‌های آن را خواندیم. دربارهٔ تازه‌کارهایی خواندیم که با حفاری ناشیانه، اشیای گران‌بهایی را از بین برده بودند؛ اشیایی که هرگز نمی‌شد جایگزینی برای آن‌ها پیدا کرد. تا جایی که از روش‌های حفاری آگاهی کامل پیدا کنیم به مطالعه ادامه دادیم.

ظهر روز سوم موش‌ملوان، که روی طناب دکل کشتی نشسته بود، با صدای بلندی فریاد زد: «آهای، جزیره!»

برای دیدن جزیرهٔ زیبای فراموش‌نشدنی با اشتیاق به سمت نرده هجوم بردیم.

از هیجان زیاد مورمورم شد، احساسم مثل احساسِ کریستُف کُلُمب (۱۰) در لحظهٔ دیدنِ خشکی بود.

کشتی رُزِتا به‌آرامی در خلیجی کوچک پهلو گرفت و لنگر انداخت. همه، به‌جز یک خدمهٔ لاغرمردنی، کشتی را ترک کردیم و با چندین قایق به سمت ساحل پارو زدیم.