کتاب برای هم بودن

برای هم بودن نوشته محمدرضا فلاح شیروانی درآمدی بر اندیشه پشتیبان نهضت اسلامی - ایرانی مواسات است.

درباره کتاب برای باهم بودن

در روایات متعددی از معصومین: بر مواسات به عنوان حق بزرگ مسلمانان و مؤمنان بر یکدیگر توصیه و تأکید شده است. تعابیری مانند: مُؤَاسَاةُ الْإِخْوَانِ فِی اللَّهِ عَزَّوَجَل‌، مُؤَاسَاةُ الْمَرْءِ أَخَاه‌، الْمُؤَاسَاةُ لِأَهْلِ الْحَاجَة، مُؤَاسَاةِ الْفُقَرَاء، مُؤَاسَاةَ الْأَخِ فِی الْمَال‌، مُؤَاسَاةُ الرَّجُلِ أَخَاهُ فِی مَالِه‌. 

در صلوات شعبانیه نیز از خداوند متعال می‌خواهیم: وَ ارْزُقْنِی مُوَاسَاةَ مَنْ قَتَّرْتَ عَلَیْهِ مِنْ رِزْقِکَ بِمَا وَسَّعْتَ عَلَیَّ مِنْ فَضْلِکَ‌؛ «به سبب توسعه و گشایشی که در رزق و زندگی من دادی، مواسات با محرومین و کسانی که در تنگنای مالی هستند را روزی من کن».

واژه مواسات و هم‌خانواده آن در دعاها و روایات ما معمولا برگرفته از همان معنای لغوی است. در واژه‌نامه‌های عربی (و نیز فارسی) مواسات به «همدلی، یاری کردن، کمک مالی و اقتصادی به نیازمندان، شریک‌کردن محرومان در اموال خود» معنا شده است.

رزمایش مواسات و همدلی، حقیقت فطریِ انسان متألّه و مرتبت عقلانیت جامعه ایمانی و شیعی را نشان داد؛ حضرت امیر(ع) به ما آموخته‌اند که فی تقلّب الاحوال علم جواهرالرجال! در ابتلائاتی نظیر همه‌گیری کروناست که جوهره جامعه ایمانی و جامعه کفر خود را نشان می‌دهد هر چند پیش از این به واسطه سحر سحره امپراتوری رسانه‌ای غرب نظم مدرن و سبک زندگی آمریکایی قلّه حیات انسانی نشان داده می‌شد اما رب‌العالمین به همه جهانیان نشان داد که قدرت ایمان بالاتر از همه قدرت‌هاست و عقلانیت شیعی برترین عقلانیت‌هاست. همچنین این رزمایش گامی دیگر جامعه ایران را به مرتبت و منزلت امامت امم نزدیک ساخت؛ این راهبرد ساخت درونی ملت ایران را به لحاظ عقیدتی و عاطفی تحکیم ساخته و همبستگی اجتماعی مردم ایران را تقویت نمود. متن حاضر در پی تبیین فکر و فرهنگ پشتیبان رزمایش همدلی و مواسات است. 

 خواندن کتاب برای هم بودن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به کتاب‌های معارف و اخلاق اسلامی مخاطبان اصلی این کتاب‌اند.

بخشی از کتاب برای هم بودن

انقلاب اسلامی حقیقتی جز قیام مردم برای خدا ندارد؛ یعنی آن بخشی که انقلاب اسلامی را پدیده‌ای عزیز و ماندگار و نیرومند کرده، این عنصر است و سایر اموری که تصور می‌شود، عناصر قدرت‌مندی نیستند، به تعبیر دیگر حقیقت انقلاب اسلامی، «ارادهٔ ملی متفاوت مردم ایران» است.

حقیقت انقلاب اسلامی چیزی جز بندگی و عبودیت نیست و بندگی و عبودیت؛ یعنی با تمام جان به یکتاموعظهٔ الهی گوش‌سپرده شود:

«قُلْ إِنَمَا أَعِظُکمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَهِ مَثْنَی وَفُرَادَی.»۱

به‌واسطهٔ پیروی از همین آموزهٔ نورانی بود که انقلاب اسلامی به ثمر نشست و طومار حکومت‌های ۲۵۰۰ سالهٔ شاهنشاهی درهم پیچیده شد.

رهبر معظم انقلاب (دظ) دربارهٔ ارادهٔ ملی و نقش و جایگاه آن در بیانیهٔ گام دوم می‌فرمایند:

«انقلاب به یک انحطاط تاریخی طولانی پایان داد و کشور که در دوران پهلوی و قاجار به‌شدت تحقیر شده و به‌شدت عقب مانده بود، در مسیر پیشرفت سریع قرار گرفت. در گام نخست، رژیم ننگین سلطنت استبدادی را به حکومت مردمی و مردم‌سالاری تبدیل کرد و عنصر ارادهٔ ملی را که جان‌مایهٔ پیشرفت همه‌جانبه و حقیقی است در کانون مدیریت کشور وارد کرد. آن‌گاه جوانان را میدان‌دار اصلی وادث و وارد عرصهٔ مدیریت کرد، روحیه و باور «ما می‌توانیم» را به همگان منتقل کرد، به برکت تحریم دشمنان،‌ اتکاء به توانایی داخلی را به همه آموخت و این منشأ برکات بزرگ شد.»۲

این امر مهم که عنصرِ اراده در کانون توجهات مدیریتی قرار گرفته است و به‌عنوان مرکز ثقلی برای پیشبرد نهضت به‌سوی آرمان و مقاصد آن مطرح شده، تنها وتنها ابتکار انقلاب اسلامی است.

حضرت امام خمینی (ره) نیز می‌فرمودند:

«بعضی از مشایخ ما، (أطال‌الله عمره) می‌فرمودند که (عزم) جوهرهٔ انسانیت و میزان امتیاز انسان است.»