کتاب آموزش در عصر دیجیتال

کتاب آموزش در عصر دیجیتال نوشته نیل سلوین و سنا نمورین است که با ترجمه اسماعیل سعدی‌پور و نادیا رستمی منتشر شده است. این کتاب به اهمیت آموزش دیجیتال و روش‌های آن می‌پردازد.

درباره کتاب آموزش در عصر دیجیتال

امروزه، دبیرستان‌ها به طور فزاینده‌ای از فنّاوری‌های دیجیتال استفاده می‌کنند. آموزش از طریق سیستم مدیریت یادگیری انجام می‌شود و مربیان سازندهٔ فنّاوری، و مشتاق به اجرای نوآوری در کلاس درس هستند و به یادگیری فردی و تجزیه و تحلیل یادگیری می‌پردازند. با وجود این پیشرفت‌ها، فرایند اصلی آموزش در مدرسه در پنجاه سال گذشته کمی‌تغییر کرده است. با پیشرویِ قرن بیست و یکم، نگرانی‌هایی افزایش یافته است حاکی از اینکه مدلِ مدرسه از پایه شکسته شده است و دیگر برای اهداف آموزشی مناسب نیست.

نویسندگان در این کتاب دلایل اصلی اثرات فنّاوری‌های دیجیتال در آموزش را بررسی می‌کنند. این کتاب رهبری و مدیریت فنّاوری در مدرسه، تغییر ماهیت کار معلمان در عصر دیجیتال و استفادهٔ دانش‌آموزان از فنّاوری در داخل و خارج از کلاس را بررسی می‌کند. از مطالعات جامع در مورد برنامه‌های یادگیری فردی، رسانه‌های اجتماعی و چاپگرهای سه بُعدی استفاده می‌شود. همه این بررسی‌ها منجر به درک دقیقی می‌شود در مورد اینکه چرا مدارس باید از فنّاوری‌های دیجیتال به هر طریقی استفاده کنند.

آموزش در عصر دیجیتال: تحلیلی روشن در مورد واقعیت‌های معاصر مدرسه و تحصیل را ارائه می‌دهد و مباحث مربوط به متون علمی مختلف از جمله مطالعات سیاسی، جامعه‌شناسی آموزش و پرورش، مطالعات اجتماعی فنّاوری، رسانه‌ها و مطالعات ارتباطی را مطرح می‌کند. در ده سال گذشته، پیشنهادهایی ارائه شده است در مورد اینکه چگونه ممکن است که پتانسیل کامل فنّاوری دیجیتال در مدارس تحقق یابد. این کتاب به تفضیل؛ اما، قابل فهم نوشته شده است.

خواندن کتاب آموزش در عصر دیجیتال را به چه کسانی پیشنهاد یم‌کنیم

خواندن این کتاب برای افراد علاقه‌مند به تغییر سریع ماهیت آموزش در عصر معاصر ضروری است.

بخشی از کتاب آموزش در عصر دیجیتال

وعدهٔ فنّاوری دیجیتال قطعاً جدی است. در واقع، وعدهٔ فنّاوری در مدارس زیاد و متنوع است. اولاً، دیده شده است که فنّاوری‌های دیجیتال اَشکال یادگیری گسترش‌یافته و بهبودیافته را به طور گسترده حمایت می‌کند؛ به ویژه، اَشکال یادگیری که بر مبنای تعاملات اجتماعی با دیگران است. دوماً، استفاده از فنّاوری برای توانمندسازیِ فردی دانش‌آموزان و معلمان طراحی شده است؛ به این ترتیب، آموزش و یادگیری از طریق علایق و احساسات فردی هدایت می‌شود و تعاملی انعطاف‌پذیر با محتوا و مواد یادگیری که با نیازها و شرایط فردی متناسب است، آسان می‌شود. سوماً، استفاده از فنّاوری، شیوه‌هایی را که ماهیت خلاق، ارتباطی و همکاری دارند، که گاهی اوقات به عنوان "مهارت‌های قرن بیست و یکم" شناخته شده‌اند، حفظ می‌کند. به علاوه، فنّاوری‌های دیجیتال برای کاهش فشار و خستگی کار معلمان طراحی شده است. به اصطلاح بیل گیتس، فنّاوری دیجیتال، خلاص شدن از کار پر زحمت است ... . برای معلم تقریباً حذف رنجی است که آن را نمی‌خواهد (ذکر شده در نیوتون، ۲۰۱۶).

بسیاری از این وعده‌ها، تغییر در مدرسه را منعکس می‌کند و تغییر جامعه امروزی را در شرایط گسترده‌تر نشان می‌دهد. به ویژه، بسیاری از کارشناسان و مفسران در حال حاضر معیارهایی برای استفاده از فنّاوری در مدرسه و خارج از مدرسه در نظر گرفتند (برای مثال ببینید: لوینگستن و سفتن – گرین ۲۰۱۶؛ لوکین و همکاران، ۲۰۱۲). اکنون، ما در زمان کامپیوترهای شخصی شده و قابل حمل، با دانش‌آموزان و کارکنانی که با گوشی‌های هوشمند، تبلت و لپ تاپ‌های خودشان به مدرسه می‌آیند، زندگی می‌کنیم. این دستگاه‌ها از طریق اینترنت پشتیبانی می‌شوند. بنابراین، با استفاده از فنّاوری بسیاری از مرزهایی که ممکن است به طور سنتی در مدرسه متمایز شده باشند، دیگر اِعمال نمی‌شوند. متون علمی مربوط به رسانه‌های دیجیتال و یادگیری؛ در حال حاضر، توانایی فنّاوری‌های معاصر را به منظور حمایت از اَشکال قابل انعطاف "یادگیری اینترنتی "که در انواع محتوی دانشگاهی و زندگی غیردانشگاهی افراد جوان رخ می‌دهد، پاس می‌دارند (ایتو و همکاران، ۲۰۱۳). در این وضعیت، آموزش به عنوان مجموعه‌ای است که از مرزها و فضای اجتماعی (خانه، مدرسه، همسالان در داخل و خارج از مدرسه)، و از روش‌های معرفت‌شناسی (رسمی، غیررسمی، مجازی، غیر مجازی) عبور می‌کند (کامپولنین و سفتن – گرین، ۲۰۱۲، ص ۸).

چنین باورهایی برای اصلاح تلاش‌های اخیر مطرح شده‌اند که با هدف طراحی مجدد، اطلاع‌رسانی و تغییر مسیر مدارس عمومی می‌باشند. پایه‌های بشردوستانه، شرکت‌های فرا ملیتی، سرمایه‌گذاریِ سرمایه‌داران و سایر سرمایه‌گذاری‌ها، به مقدار زیادی از نظر مالی و تبلیغاتی به شیوه‌هایی که توصیف شد، سرمایه‌گذاری شده است. این وعده‌ها شامل فنّاوری شخصی شده، یادگیری بازی – محور، فرهنگ‌سازی و غیره است. همچنین شامل طرح‌های جدید آموزش فردیِ آنلاین پیشرفته و بازی‌های مبتنی بر " تلاش برای یادگیری" است. بسیاری از افراد دلیلی نمی‌یابند که چرا این وعده‌ها نمی‌تواند در یک مقیاس بزرگ تحقق یابد. در سال ۲۰۲۰، بسیاری از موانع سنتی برای استفاده از اینترنت از بین رفته است. برای اولین بار، قابلیت‌های در دسترس می‌توانند مطابق با جاه طلبی‌ها و آرمان‌های فنّاوری آموزشی باشند. برای مثال، نوآوری‌های پیش‌بینی شده طولانی مدت مانند اینترنت بی‌سیم، چاپ سه بُعدی و سیستم‌های واقعیت افزوده؛ در حال حاضر، به اندازه کافی قابل اعتماد و مقرون به صرفه هستند که به عنوان کالاهای مصرفی اصلی باشند.