کتاب پنج پادشاهی جهان؛ جلد چهارم

کتاب پنج‌گانه پادشاهی جهان؛ جلد چهارم نوشته نیما کهندانی است. این کتاب دنیایی خیالی می‌سازد میان خدایان و انسان‌ها و تمام عالم هستی را در فضایی جادویی به تصویر می‌کشد.

درباره کتاب پنج‌گانه پادشاهی جهان؛ جلد چهارم

طوفان مرگ داستانی پُرفراز و نشیب از رابطهٔ ایزدان با هم و نیز با انسان‌هاست. زندگی آن‌ها، حسادت‌ها، رقابت‌ها، دشمنی‌ها و پلیدی‌هایشان چنان با انسان‌ها آمیخته و شبیه آدمیان است که در قالب انسانی حلول می‌کنند. لوکی- ایزد شرارت- گاه قالب‌هایی انسانی می‌یابد و فریا- ایزدبانوی شور و شیدایی- دل به مردی زمینی می‌بندد؛ مردی که با تمام شور و شیدایی‌اش به نامیرایی پشت می‌کند و به زمین بازمی‌گردد. لحظه دیدارشان در زمین، گویی گذر فریاست از خوابِ او. چهار مبارزِ چهار عنصر باستانی حیات: آب و باد و آتش و خاک قدرتی همچون خدایان دارند. ویژگی این داستان، گذشته از فراز و نشیب‌های داستانی و شرح استیصال آدمی در مقابل جهانی پر از شرارت، بیان این درهم‌آمیختگی‌ست. شاخصه و مرز جداکننده خدایان از انسان‌ها در این کتاب، لحن و زبان است. خدایان به زبان رسمی حرف می‌زنند. انسان‌ها- اهل هر قلمرو و کشوری که باشند- لحنشان محاوره است تا خواننده در صمیمیت کلام شخصیت، متوجه زمینی بودن آن شود . این کتاب خواننده را با خودش به دنیای عجیب و خیالی می‌برد که از آن لذت میإ‌رد.

خواندن کتاب پنج‌گانه پادشاهی جهان؛ جلد چهارم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

ااین کتاب را به تمام علاقه‌مندان به داستان‌های فانتزی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب پنج‌گانه پادشاهی جهان؛ جلد چهارم

ایمانوئل چیزهای زیادی را درمورد پادشاهی جهان فهمیده بود. از ساختار آن تشکیلات پیچیده با قدرت عجیب رهبر بزرگ، در رأس آن، خبر داشت. اما حتی درمورد قدرت خالص او هم دچار تردید بود، تا جایی که به یاد می‌آورد همواره گروه مباشرانش، و نه خودش، دستورات را صادر می‌کردند. البته خوب می‌دانست که رهبر بزرگ زیرکانه بازی می‌کند.

دیگر این جزئیات برایش اهمیتی نداشت؛ نه در حال حاضر. هرچه باشد حالا مهره‌ای بیرون گذاشته از زمین بازی بود و با گذشت دو هفته، اخباری در ارتباط با تشکیلات سابقش به او رسید که او را مطمئن کرد.

در تمام این دو هفته، اما، پررنگ‌ترین تصویر در ذهنش مرگ پرهام فرهمند بود. درست در ثانیهٔ آخر همه‌چیز وارونه شده بود. لحظه‌ای که ایمانوئل دیگر داشت تسلیم می‌شد و خود را در اسارت پژدو و نیروهای پاترا می‌دید، برترام از راه رسیده و معادلات را بر هم زده بود. تک‌تیراندازها کار پژدو را یکسره کرده بودند و در هرج‌ومرج ایجاد شده، ایمانوئل نجات یافته بود.

آخرین خلوتش را نیز به یاد می‌آورد؛ او برای پرهام، این مرد سنگی با اسم انجمنی پژدو، اشک ریخته بود. همواره موی دماغش بود برای همین باور نمی‌کرد که برایش اشک فشانده باشد. شاید به این دلیل که خودش هم در آن لحظه تسلیمِ سرنوشتی محتوم شده بود. شاید چون از حقایق دردناکی باخبر شده بود که باعث می‌شد به نقطهٔ اشتراکی با پژدو فکر کند. درست نمی‌دانست... به‌هرحال مرد پارسی ارزشش را داشت.