کتاب این من ناشناس

کتاب این من ناشناس نوشته محمدعلی نعمتی است. این کتاب مجموعه‌ای داستان است که خواننده را از فضای دنیای اطرافش رها می‌کند و او را با خود برای تجربیات تازه همراه می‌کند. داستان در این کتاب چیدمانی از موقعیت‌ها و آدم‌ها در بستر زمان است به‌گونه‌ای‌که نگاه‌ها را مجذوب خود می‌کند و نویسنده سعی دارد ترکیبی از این دو عنصر را بیافریند و بُعد فراخوانی به نگاه‌ها بزند و وعدهٔ شوریده شدن به آن‌ها بدهد.

خواندن کتاب این من ناشناس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب این من ناشناس

نزدیک یک سال است که در فروشگاه بزرگی کار می‌کنم. چم و خم کار دستم آمده و قیمت خیلی از اجناس را حفظ شدم و به‌محض گران شدن آن‌ها نرخ‌های جدید را به ذهن می‌سپارم. صاحب‌کارم «آقای جابری» از همین فروشگاه که «از شیر مرغ تا جان آدمیزاد» در آن پیدا می‌شود هر روز به‌اندازهٔ یک ماه دستمزد من پول به جیب می‌زند. او پنجاه‌وچند ساله است و هشت‌ونیم، نُه صبح با شکم گنده و سرِ تاسش پیدایش می‌شود. اول صبح که می‌بینمش با دستی که روی سینه می‌گذارم، خم می‌شوم و سلام عرض می‌کنم تا در امتداد غبغب آویزانش دو سانتی سرش را پایین بیاورد. سپس پشت میزش می‌لمد، سیگار می‌کشد، تخمه می‌شکند و تلویزیون نگاه می‌کند. خیلی مواظبم آقای جابری را راضی نگه دارم؛ تند و تیز می‌چرخم و همه‌جا را تمیز و اجناس را گردگیری می‌کنم و چیزهایی که مشتری‌ها جابه‌جا کردند را سر جایشان می‌گذارم. تلویزیونِ اینجا یک ال‌سی‌دی بزرگ است که وقت خاموش بودنش کل فروشگاه در آن دیده می‌شود؛ اما الان روشن است و واعظی سخنرانی می‌کند: «ماندن در درجهٔ انسانی آسان نیست. ستون استوانه‌ای‌شکل شیشه‌ای که قطرش اندازهٔ آغوش ما است را تجسم کنید که دست‌ها و پاهایمان را دور آن حلقه کرده‌ایم. اگر ذره‌ای سستی کنیم به پایین‌تر می‌لغزیم و به درجهٔ حیوانی می‌رسیم.»

واعظ درست می‌گوید ولی حتماً «نفسش از جای گرم در می‌آمد» البته حرف حق تلخ است. ظاهراً حال جابری هم مثل من است چون کانال را عوض کرده و برنامهٔ راز بقا را از شبکهٔ دیگری تماشا می‌کند. کروکودیلی پنج متری گوزنی را خورده و زیر آفتاب لمیده و دهان بزرگش را باز نگه داشته است. پرنده‌ای تند و تیز داخل دهان او می‌چرخد و خرده‌های گوشت را از لای دندان‌هایش بیرون می‌آورد.