کتاب زیبایی‌شناسی

زیبایی‌شناسی کتابی نوشته حسین صفی است. در این اثر مبحث زیبایی‌شناسی  بر اساس هنر نمایش و تئاتر بررسی شده است.

 درباره کتاب زیبایی‌شناسی

تئاتر عمده‌ترین هدف و انگیزه‌ی این پژوهش است. به چند دلیل؛ یک این‌که تئاتر به عنوان هنری مادر که از انواع هنرها در تولید یک اثر هنری استفاده می‌کند، می‌تواند نمونه‌ای کامل برای کاربرد عناصر زیباشناختی باشد. زیرا تئاتر علاوه بر استفاده از عناصر دراماتیک، از موسیقی، نقاشی، حجم‌سازی، گرافیک، خوش نویسی، معماری، شعر و ادبیات، ادبیات داستانی و دیگر گونه‌های ادبی و هنری، برای شکل‌گیری و تکامل نهایی‌اش (اجرا) بهره می‌جوید. پس بررسی جدی‌تر و گسترده‌ترِ علم زیبایی‌شناسی در حوزه‌ی تئاتر (متن و اجرا) می‌تواند بحث را به صورتی فراگیر، ژرف و قابل تامل جلوه دهد و این کاری است که حسین صفی در این کتاب کرده است.

زیبایی، زیبایی‌شناسی، هنر، هنر مدرن، و کمی هم پست مدرن، هنر اساطیری، زبان، نشانه، فرم، ساختار، زیبایی‌شناسی اسلامی از جمله مباحث مهم این کتاب‌اند.

خواندن کتاب زیبایی‌شناسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 همه علاقه‌مندان به هنر به ویژه دوست‌داران هنر نمایش

بخشی از کتاب زیبایی‌شناسی

به نظر من بحث دربارهٔ زیبایی در همین‌جا تمام می‌شود. وضرورتی بر ادامهٔ کش‌دار بحث باقی نمی‌ماند. چرا که من این (هرچه می‌خواهد باشد) را زیبا می‌بینم، پس زیباست، حال تو این (هرچه می‌خواهد باشد) را زیبا نمی‌بینی، خب برای تو زیبا نباشد. نه جدلی هست و نه اصراری و نه ضرورتی که هرچه را من زیبا می‌بینم و می‌دانم، تو یا دیگران هم با من هم عقیده باشید. نه، هر کس می‌تواند هر چیزی را زیبا ببیند و بداند یا نبیند و نداند – در این قسمت از بحث، با مباحث اخلاقی و ارزشی کاری ندارم. چرا که به وقت اش به آن خواهم پرداخت.

واقعیت امر این است که همهٔ ما انسان‌ها به صورت فطری، زیبایی را دوست داریم و جهت حرکت مان به سمت زیبایی و کمال است- که کمال نیز درجه‌ای از زیبایی است- علاوه بر آن، همهٔ ما انسان‌ها از زشتی‌ها پرهیز داریم، و همه گی به چیزهایی زشت می‌گوییم و به چیزهایی زیبا. مثلن می‌گوییم فلان شی یا پدیده یا هر چیز دیگری زشت است یا زیبا. اما نکتهٔ قابل تو جه این است که زشت‌انگاری یا زیبا انگاری از طرف ما با دریافت خودمان از زیبایی و زشتی است. بعید است به غیر از استثناها، کسی پیدا شود که بگوید من زشتی‌ها را دوست دارم. مگر این‌که آن زشتی یه با تعریف ما، با تعریف او زیبایی جلوه کند یا دست کم زشت جلوه نکند یا سخت دچار اختلال مشاعیر شده باشد. که باز در این صورت، آن زشت را زشت ندیده است، یا آن زیبا را زیبا.