کتاب قطار یتیمان

کتاب قطار یتیمان، نوشته کریستینا بیکر کلاین است، نویسنده‌ای که داستان‎هایش براساس واقعیت پایه‎ریزی شده است. او علاوه بر این کتاب، داستان‎های دیگری را نیز به رشته‎ی تحریر درآورده است. او همچنین کارهای بزرگ دیگری نیز در زمینه‎ی ویرایش و انتشار مجموعه‎ی با ارزش و بزرگی در مورد والدین و تربیت کودک در سال های اولیه رشد انجام داده است. کتاب قطار یتیمان با ترجمه شهلا عزیزی منتشر شده است.

کلاین در انگلستان متولد و در ایالات مین و تنسی امریکا بزرگ شد، همچنین مدت زمان زیادی را نیز در مینه سوتا و داکوتای شمالی که محل کودکی همسرش بود، سپری کرد. او از دانشگاه‎های یل ، کمبریج و ویرجینا فارغ‎التحصیل شد. وی هم اکنون در میان سایر فعالیت‎هایش در دانشگاه‎ فوردهام وِیل، ادبیات و نویسندگی خلاقانه را تدریس کرده و همراه با خانواده‎اش در شهر مونت‎کلر واقع در ایالت نیوجرسی زندگی می‎کند.

درباره کتاب قطار یتیمان

قطار یتیمان رمانی تاریخی بر اساس یک ماجرای واقعی است. در اوایل قرن بیستم قطاری به این نام وجود داشته که بچه‌های یتیم را از شهرهای ساحل شرقی آمریکا به مزارع غرب میانه ایالات متحده منتقل می‌کرد. این اثر به رویارویی شخصیتی به نام ویویان دالی، یک مهاجر ۹۱ ساله که زمانی با این قطار از نیویورک به مینه سوتا رفته است و نوجوان ۱۷ ساله‌ای به نام مالی آیر که در ایالت مین با مساله سرپرستی دچار مشکل است، می‌پردازد. این کتاب در سال ۲۰۱۵ عنوان پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز را ازآن خود کرده است.

بخشی از کتاب قطار یتیمان

من به روح اعتقاد دارم. کسانی که به دنبال ما هستند و ما را در پشت سرشان جا می‎گذارند. زمان‎های زیادی در زندگی‎ام پیش می‎آید که وجود آنان را در حالکیه متوجه و شاهد کارهای من هستند، در اطرافم احساس می‎کنم، و این در شرایطی است که در جهان زندگان، هیچ‎کس از اتفاقات زندگیم اطلاعی ندارد و یا اهمیتی به آن نمی‎دهد. من یک زن نودویک ساله هستم و تقریباً تمام کسانی که زمانی در زندگیم وجود داشته‎اند، اکنون تبدیل به روح شده‎اند. در بعضی مواقع، این ارواح برای من واقعی‎تر از مردمان زنده بوده‎اند و حتی واقعی‎تر از خدا. آنان سکوت را با سنگینی و نفوذشان پُر می‎کنند. گرم و فشرده، درست مانند خمیری که در زیر یک دستمال پارچه‎ای پف می‎کند و بالا می‎آید. مادربزرگم، با چشمان مهربان و صورت پودرزده‎اش. دخترم، متین و خندان. مادرم، در حال آواز خواندن. در میان جمع ارواح، تلخی، الکل و افسردگی از من دور می‎شوند، و این آنان هستند که مرا دلداری داده و از من حمایت می‎کنند، کاری که در طول زندگی‎شان هرگز انجام ندادند. من به این نتیجه رسیده‎ام که بهشت مکانی در حافظه‎های ماست که بهترین کسانمان در آن زندگی می‎کنند.

شاید من آدم خوش‎شانسی هستم که در نُه سالگی روح عزیزترین کسانم یعنی پدر و مادرم به من بخشیده شد و در سن بیست و سه سالگی نیز روح عشق واقعی زندگی‎ام را در کنارم داشته‎ام. و خواهرم مِیزی که همواره مانند فرشته‎ای مهربان بر روی شانه‎ام حضور دارد. هیجده ماهه در مقابل نُه سالگی من و سیزده ساله در مقابل من بیست ساله. حالا او هشتادوچهار ساله و من نودویک ساله هستم و او هنوز در کنار من است. شاید جایگزین دیگری برای این زندگی وجود نداشته باشد، اما من هم حق انتخاب دیگری نداشتم. آنان می‎توانستند در طول زندگی‎شان مایه تسلی و آرامش من باشند و من هم امکان داشت بخاطر چیزهایی که از دست داده بودم، در خود فرو بریزم و ناله و زاری کنم. اما همین ارواح بودند که در گوشم زمزمه می‎کردند و همواره به من متذکر می‎شدند که ادامه دهم.