کتاب معاد، سرنوشت جاودانه‌ی انسان

معاد، سرنوشت جاودانهٔ انسان اثر مرجع عالیقدر حضرت آیة‌الله العظمی مظاهری (مدّظلّه‌العالی) است که در مؤسسه فرهنگی مطالعاتی الزهرا (سلام‌الله علیها) به چاپ رسیده است.

درباره کتاب معاد، سرنوشت جاودانه‌ی انسان

کتاب حاضر حاصل بیانات اخلاقی، اعتقادی حضرت آیة‌الله العظمی مظاهری است که در سال ۱۳۹۱ هجری شمسی در مسجد حکیم اصفهان بیان شده و پس از تنظیم، به تأیید نهایی معظّم‌له رسیده و به‌صورت کنونی منتشر شده است. در این کتاب برخی از براهین و ادلّهٔ مربوط به معاد، به گونه‌ای انتخاب و تشریح شده است که نیاز کمتری به مقدّمات پیچیدهٔ علمی و توضیحات فنّی فراوان داشته باشد. بیشتر مطالب با تکیه بر آیات قرآن کریم و با شواهد قرآنی و روایی بیان شده است.

 خواندن کتاب معاد، سرنوشت جاودانه انسان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به مبحث کلیات اسلام را به خوانن این کتاب دعوت می‌کنیم.

 بخشی از کتاب معاد، سرنوشت جاودانه‌ی انسان

عزیر از بندگان شایسته خداوند و مردی صالح و دارای مقام نبوت بود. وی روزی از خانهٔ خود به مقصد دوری بیرون آمد. در بین راه به قریه‌ای رسید که در اثر حوادث طبیعی ویران شده و استخوان‌های پوسیده و بدن‌های متلاشی‌شدهٔ اهل آن در معرض دید عابرین بود.

«عزیر» در این قریه درنگی کرد و بعد از تأمّل و تفکر در وضع اسفناک قریه، با تعجّب این سؤال در ذهنش نقش بست و چنین به زبان آورد:

(أَنَّی یحْیی هذِهِ اللّهُ بَعْدَ مَوْتِها)

او از مشاهدهٔ بدن‌های متلاشی‌شده، درواقع دو سؤال برایش مطرح شده بود:

اول: زنده‌کردن آن‌ها پس از مدت طولانی که از مرگشان می‌گذشت، کاری بسیار بزرگ و مهم است.

دوم: چگونه این اندام متلاشی‌شده و استخوان‌های پوسیده و بدن‌های پاره‌پاره به صورت نخستین خود درخواهد آمد؟

اگرچه «عزیر» به معاد جسمانی اعتقاد داشت و می‌دانست که خداوند قادر به زنده‌کردن آن‌ها است؛ ولی می‌خواست به «حق الیقین» برسد. عزیر پیامبر درحالی‌که کنار آبی نشسته و الاغش به کناری بود، از دنیا رفت. پس از گذشت صد سال پروردگار عالم او را دوباره زنده کرد و از او سؤال کرد: «چقدر درنگ کرده‌ای؟» گفت: یک روز یا مقداری از روز را درنگ کرده‌ام:

(لَبِثْتُ یوْماً أَوْ بَعْضَ یوْم)

ولی، خداوند سبحان فرمود:

(قالَ بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عامٍ فَانْظُرْ إِلی طَعامِک وَ شَرابِک لَمْ یتَسَنَّهْ وَ انْظُرْ إِلی حِمارِک وَ لِنَجْعَلَک آیةً لِلنَّاسِ وَ انْظُرْ إِلَی الْعِظامِ کیفَ نُنْشِزُها ثُمَّ نَکسُوها لَحْماً)

صد سال است که تو به خواب مرگ فرورفته‌ای و درنگ کرده‌ای. در طعام و شراب خود نظر کن که هنوز تغییری نکرده است و الاغ خود را نیز بنگر تا احوال بر تو معلوم شود. ما تو را برای خلق حجت قرار دهیم که امر بعثت را انکار نکنند. به استخوان‌ها بنگر که چگونه آن‌ها را از زمین بلند می‌کنیم و به هم پیوند می‌دهیم. سپس، گوشت به آن‌ها می‌پوشانیم و زنده می‌کنیم.