کتاب بی نقاب

«بی‌نقاب» دلنوشته‌ها و یادداشت‌های خسرو حکیم رابطه نمایش‌نامه‌نویس و استاد تئاتر ایرانی درباره خودش و تئاتر ایران است.

«قصهٔ تئاتر ما را، دوستان محقق دیگرمان گفته‌اند و نوشته‌اند، چه‌بسا بهتر از من و گرم‌تر از من. سهم من گویا عبور از اقلیم سرد این قصه بوده‌است، اقلیم آموزش.

من، سرمای آن کتابخانهٔ سی سال پیش را هنوز در زیر این پوست دارم و سرمای کلاس‌های امروزی را نیز بر تیرهٔ پشت. یخ کتابخانه‌ها، کتاب‌ها، و کلاس‌ها کِی آب خواهدشد؟ راز این سرما در چیست؟ چگونه است که تا دیروز و کم‌وبیش تا امروز نیز کم‌سوادان و حتا بی‌سوادان ما در آن‌سوی صحنهٔ تئاتر و کلاس‌های درس، گل گرم شعر بر لب دارند و ما در این‌سو این سرما را؟ راز حضور آن گل و گرما در کجاست؟

پاسخ البته ساده است اما راهیابی بسیار مشکل. پاسخ به سادگی این است: فرهنگ، جریان فرهنگی. ما، به هر دلیل، از قدیم‌ترین روزگاران شعر را و فرهنگ شعر را و شور و شعور شعر را داشته‌ایم، اما نمایش را و فرهنگ نمایش را نه. روسیه را با چخوف می‌شناسند و داستایوسکی یا تولستوی و ما را با حافظ و خیام و آن بزرگان دیگر. ما را با شعرمان.»