تا ۸۰٪ تخفیف خرید اشتراک ۴۶هزار کتاب | با هم برای کتابخانه‌ها در ۱۰سالگی طاقچه

کتاب سرباز کوچک امام (ره)

نویسنده:مهدی طحانیان ، فاطمه دوست‌کامی

انتشارات:انتشارات کتاب قهرمان

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۷از ۱۲۰ رأیخواندن نظرات

۴٫۷

(۱۲۰)

خواندن نظرات

معرفی کتاب سرباز کوچک امام (ره)

کتاب سرباز کوچک امام (ره) حاصل گفت‌وگو و نگارش فاطمه دوست کامی است. انتشارات پیام آزادگان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی مجموعه‌خاطرات «مهدی طحانیان» است که اسیر ۱۳سالهٔ جنگ میان ایران و عراق بود. این کتاب بیش از ۴۰ بار تجدیدچاپ شده است.

درباره کتاب سرباز کوچک امام (ره)

کتاب سرباز کوچک امام (ره) در ۴ فصل به بیان خاطرات اسیر ۱۳سالهٔ جنگ ۸ساله پرداخته است؛ «مهدی طحانیان». این اثر حاصل گفت‌وشنود این شخص با فاطمه دوست کامی است. نخستیم جلسهٔ این گفت‌وگو در تاریخ هفتم تیر ۱۳۸۸ بوده و آخرین آن‌ها ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۱؛ صدوشصت‌وسومین جلسه. این کتاب حاصل پاسخ‌گویی مهدی طحانیان به ۳۸۰۰۰ پرسش است که در طول ۳۵۰ ساعت مصاحبه به آخر رسید.

«مهدی طحانیان» نوجوان ۱۳ساله‌ای بود که در عملیات بیت‌المقدس در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۶۱ به اسارت عراق درآمد.

کتاب حاضر به بیان اتفاقات ریزودرشت زندگی مهدی طحانیان پرداخته؛ اتفاق‌های خواندنی و جذابی که در بسترهای متفاوتی روی می‌دهند و ذهن خواننده را به‌طرز ماهرانه‌ای به همراهی خویش دعوت می‌کنند. گفته شده است که ناب‌ترین بخش این خاطرات مربوط به سال‌های طولانی‌ای است که راوی در اردوگاه‌های نگهداری اسرای ایرانی در عراق سر می‌کرد. او به‌عنوان جوان‌ترین اسیر جنگی در زمان اسارتش به‌شدت کانون توجه بعثی‌ها بوده و به طبع آن شاهد ماجراهای تلخ و شیرینی که در نوع خود کم‌نظیر بودند. نقطهٔ اوج این اتفاق‌ها ماجرای امتناع او از مصاحبه با «نصیرا شارما» یک زن خبرنگار هندی است (که ویدئوی آن بارها دیده شده است).

خواندن کتاب سرباز کوچک امام (ره) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون زندگی و خاطرات اسرای جنگ ایران و عراق پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب سرباز کوچک امام (ره)

«یکی‌دو ساعت در راه بودیم. قیافهٔ زارونزارمان دیدن داشت. کم‌کم از دور، ساختمان‌های بزرگی شبیه سوله معلوم شد. چند دقیقه بعد، اتوبوس‌ها جلوی سوله‌ها نگه داشتند. با همان شیوه ضرب‌وشتم این چند روزه، از اتوبوس‌ها پیاده و وارد یکی از سوله‌ها شدیم. کف سوله بدون هیچ کف‌پوشی پر از لجن بود. وسطش هم یک شیار کم‌عمق وجود داشت که فاضلاب فوق‌العاده بدبویی، در آن روان بود. بوی تند ادراری که در فضا پیچیده بود با بوی عفونت زخم‌های چرک‌کرده بچه‌ها قاطی شده و دیوانه‌کننده بود. بچه‌های مجروح نای ایستادن نداشتند؛ اما اوضاع کف سوله آن‌قدر افتضاح بود که می‌ترسیدند زخم‌هایشان در تماس با این نجاسات و لجن‌ها کارشان را یکسره کند.

یک ساعت بعد، هیچ مجروحی نایستاده بود. بعضی‌ها روی لجن نشسته و بعضی‌ها دراز کشیده بودند. زخم‌هایشان داشت به بهترین حالت ممکن ضدعفونی و استریل می‌شد! همان موقع در سوله باز شد و یک کیسه نان به داخل سوله پرت شد. معلوم نبود این یک کیسه نان به کجای چهار اتوبوس اسیر می‌رسد؟! پیدا بود که می‌خواستند با این کار بچه‌ها را به جان هم بیندازند؛ اما اشتباه می‌کردند. هنوز خیلی مانده بود تا بچه‌هایمان را بشناسند. با دوسه تا از بچه‌ها رفتیم سراغ نان‌ها و تکه‌تکه‌شان کردیم و گذاشتیم‌شان در دهان زخمی‌ها.

از نوری که از پنجره‌های سوله به داخل می‌تابید متوجه شدیم غروب شده. ظاهراً آن شب را مهمان سوله بودیم. همان چند نفری هم که تا آن موقع طاقت آورده و کف سوله ننشسته بودند مجبور شدند روی زمین جایی برای خودشان باز کنند. شلوارهای خاکی و خونی‌مان داخل لجن خیس می‌خورد و سنگین‌تر می‌شد.»

نظرات کاربران

مشاهده همه (۷۴)

ایرانی وطن پرست

۱۳۹۸/۱۱/۰۵

🔴تو امرلی عراق بچه هاش خود جوش 🤔جنایت_آشکار کردند علیه کودکی خودشون تا مدتی که شهر در محاصره داعش هست فعلا بچگی نکنند و اسیر داعش نشوند ...... چون هدف بزرگی داشتند و می دانستند که اگر شهر دست داعش بیوفتد

- بیشتر

HAJI MoMeN

۱۳۹۷/۱۰/۰۳

سلبریتی واقعی یعنی این! قهرمان و سوپرهیرو یعنی این!

ایران

۱۳۹۸/۰۳/۲۳

کتاب شیرینی بود...خواننده رو خسته نمیکنه با هیجان و ظرافت و احترام به خواننده نوشته شده . چه شیرینه کتاب قشنگی میخونی و چه تلخ خواندنش تمام میشود و باز جست و جو برای یافتن کتاب خوب در دنیای کتاب

arash

۱۳۹۷/۱۰/۲۹

( اگر احیانا قصد پاسخ دارید حوصله کنید و تا آخر بخونید بعد پاسخ بدهید ممنون) پنج ستاره میدم چون کتاب رو نخوندم و نمیخوام بی انصافی کرده باشم اما چیزی که میگم ربطی به محتوای کتاب یا شخصیت قهرمان

- بیشتر

mohamad

۱۳۹۷/۰۹/۱۲

این کتاب فوق العاده است. خاطرات بزرگ مرد کوچکی که به تنهایی صدای یک ملت را به گوش جهانیان رساند. این کتاب را خواندم. در گوشه گوشه کتاب تلخی ها و شیرینی ها، شادی ها و غم ها، بدی ها

- بیشتر

راصیه

۱۳۹۷/۱۲/۲۷

تا حالا کتاب به این زیبایی نخونده بودم خیلی از خودم خجالت کشیدم خیلی هم سن من بوده آنقدر شجاع و فهمیده و قوی بوده در برابر عراقی های هرکول ووووووی

امیر

۱۳۹۷/۱۰/۲۱

سلام و صلوات بر تمام شهدای جنگ نابرابر این کتاب بهترین کتابی بود که روایت خیلی جالب داشت جوری که تو بعضی از صفحهات واقعا تصور میکردم خودم هم میان آزادگانم.شادی روح تمام رزمندگانی که الان پیش ما نیستن صلوات

- بیشتر

مرتضی

۱۳۹۷/۱۰/۰۲

خیلی کتاب خوبیه بخوانیم تا بدانیم با چه زحمتی انقلاب به ما رسیده، باشد که بیشتر قدردانَش باشیم.

F Abbasi

۱۳۹۸/۰۳/۱۷

به نظر بنده کتاب سرباز کوچک امام از کتاب های جذاب دفاع مقدس محسوب می شود زیرا در آن با ظرافت هر چه تمام به جزئیات شرایط رزمندگان در جنگ تحمیلی و لحظات جنگ و جبهه و اسارت پرداخته شده

- بیشتر

Pooria Moamma

۱۳۹۷/۱۲/۱۸

فوق العاده ست این کتاب

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۲۲)

منتظر ماندم. دلم می‌خواست بدانم چه درخواستی دارد که ارزش آزادی‌ام را دارد. سرباز رو کرد بهم و گفت: «می‌گه چند تا فحش به خمینی بده! اگه فقط چند تا فحش به خمینی بدی همین الان آزادت می‌کنم.» چه توقعی داشت! از جنازه‌ام هم چنین چیزی نمی‌شنید دیگر چه برسد به خودم.

hajynayeb

گفت: «بچه‌ها بیاین تیکه‌های باقی‌موندهٔ گوشت و پوست شهدا رو جمع کنیم بریزیم توی این نایلون.» اطراف شنی‌ها و محوطهٔ انفجار پخش شدیم. روی زمین، لابه‌لای خاک و سنگ‌ریزه‌ها، تکه‌های ریزریزشدهٔ تن شهدا را که معلوم نبود مال کدام قسمت از تنشان است، پیدا می‌کردیم و داخل نایلون می‌ریختیم. هیچ به خودم نمی‌دیدم بتوانم تن ذره‌ذره‌شدهٔ همرزم‌هایم را از روی زمین جمع کنم و حالم بد نشود. من که با دیدن جنازهٔ عراقی‌ها آن‌قدر حالم خراب می‌شد و انگار یک نفر چنگ می‌انداخت به دل و روده‌ام، حالا باوسواس داشتم تن برشتهٔ رفقایم را از خاک منطقه سوا می‌کردم. اگر پلاک‌هایشان نبود، هیچ نمی‌شد بفهمی آن شهدا، سربازان لشکر ۲۱ حمزه بودند. مات‌ومبهوت پلاک‌ها را به هم گره زدیم و با نایلون فرستادیم عقب.

حسینی

در چند متری‌ام آتش فوق‌العاده پرنوری جان گرفت و سریع خاموش شد. با کنجکاوی سر چرخاندم سمت شعله؛ اما نه از آتش ردی مانده بود نه از سپاهی‌ای که کنارم دراز بود. با تعجب چشم گرداندم روی زمین. دیدم از یک تکهٔ بزرگ زغال، دود نازکی به هوا می‌رود. همان طور متعجب دنبال همرزمم می‌گشتم که متوجه شدم آن تکه هیزم سیاه، همان سپاهی یک دقیقه پیش است. تنها چیزی که گمانم را تأیید می‌کرد کرهٔ چشم‌هایش بود که از کاسهٔ چشمش بیرون زده و بخار سفیدی از آن متصاعد می‌شد. تیرهای فسفری دو زمانهٔ پدافند ضدهوایی، او را به این روز انداخته بود. دلم از مظلومیتش آتش گرفت.

حسینی

سؤال بعدی: «چطور آوردنت جبهه؟» جلوی این سؤال نوشته بودند: «من در مهدکودک بودم که پاسدارهای خمینی ریختند آنجا و مرا دزدیدند. آن‌ها دور از چشم پدرومادر و خانواده‌ام چشم‌هایم را بستند و مرا بردند. وقتی من چشم‌هایم را باز کردم دیدم در جبهه هستم. بعد هم در عملیات و درگیری با نیروهای ارتش عراق، به دست پرتوان آن‌ها به اسارت درآمدم.» از این مسخره‌تر نمی‌شد. زیرش هم نوشته بودند، حالا باید گریه کنی. جای گریه، خنده‌ام گرفته بود. مهدکودک! دست‌های پرتوان نیروهای عراقی!...

elnaz

لحظه‌های قشنگی بود؛ لحظه‌هایی که صدای مناجات پرسوز مداح آسایشگاه در صدای هق‌هق بچه‌ها گم می‌شد. دلتنگی لحظه‌های غریب اسارت خیلی وقت‌ها آتش به جانمان می‌زد؛ اما همهٔ بغض‌هایمان را نگه می‌داشتیم تا برای مصیبت سیدالشهدا (ع) اشک بریزیم. موقع خواندن دعای کمیل به فرازهای «یارب، یارب» که می‌رسیدیم مثل پر سبک شده بودیم. بعد از دعا صورت بچه‌ها زیباتر از قبل می‌شد.

hajynayeb

داشتم راهم را کج می‌کردم که برگردم که یک مرتبه چشمم به اتاقی افتاد که با همهٔ اتاق‌ها فرق داشت. رفتم تو. اولین چیزی که توجهم را به خودش جلب کرد میز آرایش زنانه‌ای بود که گوشهٔ اتاق قرار داشت! جلوی آینه پر بود از اسپری و ادکلن و لوازم آرایش زنانه. پای میز توالت چند تا اسباب‌بازی افتاده بود. نگاهم را کشاندم روی تخت‌خواب دونفره‌ای که در اتاق بود. روی تخت یک تفنگ پلاستیکی و یک عروسک و یک پستانک افتاده بود. کنار تخت روی زمین هم یک پوشک خیس بچه بود که معلوم بود زمان زیادی از تعویضش نمی‌گذرد! داشتم از تعجب شاخ درمی‌آوردم. نمی‌دانستم مگر چقدر به پیروزی‌هایشان امیدوار بوده‌اند که جرأت کرده‌اند زن و بچه‌شان را با خودشان بیاورند اینجا.

حسینی

سر جنازه‌هایی که وسط آتش بودند داشت یکی‌یکی می‌ترکید و مغز آن‌ها به‌سرعت به هوا پرتاب می‌شد.

moon shine

یک سال و یک ماه از جنگ می‌گذشت. در این مدت از نظر آموزش‌های نظامی خیلی خودم را بالا کشیده بودم. بی‌تاب جبهه بودم؛ اما جرأت نمی‌کردم به کسی بگویم در دلم چه می‌گذرد

علیرضا

شکر! مادر با اجازه‌تون دارم می‌رم جبهه... اومدم از شما و بقیه خداحافظی کنم... .» خیلی بی‌مقدمه شروع کرد به گریه‌کردن؛ دلم آشوب شد. طاقت دیدن گریه‌اش را نداشتم. گفتم: «مادر، ان‌شاءالله زود برمی‌گردم خیالت از بابت من راحت باشه... .» گفت: «به خدا سپردمت مادرجون، مواظب خودت باش تو رو خدا...» دوست نداشت زیاد حرف بزند. صدای بغض‌آلودش را از من می‌دزدید.

علیرضا

زمانی که بنی‌صدر خائن چوب لای چرخ انقلاب و جنگ می‌گذاشت، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به جمع رزمنده‌ها می‌رفتند و با حرف‌هایشان دلگرمی قوی‌ای برای همه بودند.

hajynayeb