کتاب شیوه‌های دعوت به نماز

اما واقعیت این است که هیچ انسانی نباید به راه‌های رفته خود نگاه کند تا دچار غرور نشود؛ بلکه باید به راه‌های نرفته نگاه کرد تا احساس مسئولیت بیشتری در انسان پدید آید.

نزد امام صادق (ع) از کسی به خوبی یاد کردند، امام پرسید: نماز او چگونه است؟ یعنی امام (ع) محور خوبی‌ها را نماز می‌داند.

امام صادق (ع) نیز می‌فرماید: «أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ أَهْدَی إِلَیَ عُیُوبِی»؛ بهترین دوست من کسی است که عیب مرا به من تذکر دهد. جالب اینکه حضرت نام این تذکر را هدیه گذاشته است؛ هدیه‌ای دوستانه.

امام رضا (ع) مشغول نوشتن بود؛ همین‌که صدای اذان بلند شد، قلم را به زمین گذاشت و حاضر نشد حتی با نوشتن چند کلمه، نامه را تمام کند!

شیطان به خدا گفت: «ثُمَّ لَآتِیَنَّهُمْ مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ وَ مِنْ خَلْفِهِمْ وَ عَنْ أَیْمانِهِمْ وَعَنْ شَمائِلِهِمْ وَلاتَجِدُ أَکثَرَهُمْ شاکرِینَ»؛ سپس از روبرو و از پشت سر و از راست و چپشان بر آنان می‌تازم و بیشتر آنان را سپاسگزار نخواهی یافت. از این آیه معلوم می‌شود کسی که روحیه شکر ندارد، در دام شیطان قرار می‌گیرد و همچون درختی که آب ندارد و خشکیده است، به سرعت با کبریت آتش می‌گیرد. آری شکر انسان را از خطرات و وسوسه‌های شیطان بیمه می‌کند.

معنای ضایع کردن نماز، نخواندن آن نیست؛ بلکه تأخیر آن از اول وقت و غلط خواندن آن و انجام آن به شیوه نامناسب، با سرعت و بدون حضور قلب است.

توجه هیئت امنا به برگزاری جلسات ختم و فاتحه و مراسم، بیش از انتخاب روحانی دانشمند و جذب دانش‌آموزان آن منطقه به مسجد است و این به این علت است که امام جماعت دانشمند و جذب نسل نو، وقت‌بر و هزینه‌بر است؛ ولی ایجاد جلسات فاتحه ساده و پر درآمد.

بدان که تمام اعمال و کارهای تو تابع نماز است

شرکت در نماز از سوی مسئولان، استادان، مدیران و معلمان و هر کسی که به هر دلیلی جایگاه اجتماعی دارد، یک امر به معروف عملی است. البته برخی به اسم اینکه نگران ریاکاری و خودنمایی هستند، نمازشان را در جای خلوتی می‌خوانند؛ در حالی که باید بدانند این ریا نیست، بلکه امر به معروف عملی است و آنچه ناپسند است، خودنمایی است، نه خوب‌نمایی.

آنچه سبب دعوت به نماز می‌شود اخلاص، اتحاد، صفا، محبت، تفقد، تعلیم و تربیت و اخلاق خوب نمازگزاران است، نه مناره‌های بلند، محراب‌های مجلل و مساجد اشرافی.