کتاب ادبیات معاصر ایران

کتاب ادبیات معاصر ایران نوشتهٔ محمدرضا روزبه است. نشر روزگار این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر، یک درس‌نامهٔ دانشگاهی دربارهٔ شعر معاصر ایران است.

درباره کتاب ادبیات معاصر ایران

کتاب ادبیات معاصر ایران، ۱۰ فصل دارد.

فصل نخست، بحثی دربارهٔ ماهیت هنر، زیبایی، ادبیات و شعر دارد. فصل دوم، وجوه تمایز شعر نو و قدیم را بررسی کرده است. در فصل سوم به تاریخچهٔ تحلیلی شعر نوی فارسی پرداخته شده است و پس از آن، در فصل چهار، گزیده‌ای از شعر شاعران عصر مشروطه را می‌خوانید. در فصل پنجم، به موضوع شاعران نوگرای معاصر می‌رسید. در فصل ششم ادامهٔ حیات شعر سنتی در دوران معاصر را می‌خوانید. در سه فصل بعد، ۳ موضوع متفاوت «شعر فارسی پس از انقلاب»، «شعر زن در دوران معاصر» و «شعر کودک در دوران معاصر» بررسی شده است. در فصل پایانی کتاب حاضر نیز تحلیل و تفسیر چند شعر از دوران معاصر را آمده است.

کتاب ادبیات معاصر ایران با این پیش‌فرض نوشته شده که اغلب آثاری که موضوعی همانند کتاب حاضر دارند، به دلایلی همچون غلبهٔ ذهنیت تاریخ‌نگارانه، فقدان نگرش علمی و تحلیلی، کم‌بهرگی از ذهن و ذائقهٔ امروزی، جهت‌گیری‌ها و جانب‌داری‌های گاه متعصبانه یا مغرضانه و...، نتوانسته‌اند چنان که بایدوشاید نیازهای علاقه‌مندان را برآورده سازند.

خواندن کتاب ادبیات معاصر ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب ادبیات معاصر ایران

«ادبیات کودک و نوجوان، شاخه‌ای نازک اما پربار از درخت تناور فرهنگ و ادب سرزمین ماست. این نوع ادبی عهده‌دار رشد و پرورش فکری، علمی، عاطفی، اجتماعی، اخلاقی، دینی و معنوی نوباوگان است. ادبیات کودک و نوجوان، باوجود قدمت سنتی آن، تا پیش از دوران مشروطیت، غالبآ حالتی گذرا و شفاهی داشته و در اشکالی عامیانه مانند: لالایی‌ها، مَتَل‌ها، چیستان‌ها، بازی سرودها و... تجلی می‌یافته است. این نکتهٔ نیز قابل انکار نیست که در قلمرو متون کهن (پیش و پس از اسلام) از جمله: هزار و یک شب، قابوس‌نامه، کلیله و دمنه و... به حکایات و داستان‌واره‌هایی برمی‌خوریم که ملایم ذهن و مناسب ذوق نوباوگان است. اما ادبیات کودک و نوجوان، به شیوه‌ای رسمی و روشمند، زاییدهٔ دوران معاصر و تأثیرپذیری از این نوع ادبی در ادبیات اروپاست. در عصر مشروطه، کسانی چون: یحیی دولت‌آبادی، مهدی قلی‌خان، هدایت (مخبرالسلطنه)، طالبوف تبریزی با جمع‌آوری یا نگارش داستان‌های تعلیمی، و ایرج میرزا و بهار با سرودن اشعار اخلاقی برای کودکان، زمینه ساز ظهور این نوع ادبی در دوران معاصر شدند. در حدود سال ۱۳۰۰ ش، جبار باغچه‌بان، کودکستانی بنا نهاد و برای بچه‌ها شعر و قصه نوشت. در سال ۱۳۱۴، مجلهٔ «دانش‌آموز» به عنوان اولین مجلهٔ کودکان به وسیلهٔ وزارت فرهنگ آن روزگار منتشر شد و پس از آن نیز مجلاتی با عناوین: مجلهٔ نونهالان (۱۳۲۱)، کیهان بچه‌ها (۱۳۳۵)، اطلاعات دختران و پسران (۱۳۳۵)، پیک (۱۳۴۰) و پیام شادی (۱۳۵۲) وارد عرصه شدند. این مجلات، علاوه بر فقر محتوا، فاقد روان‌شناسی غنی خاص کودک و نوجوان بودند. طی دههٔ ۳۰ ـ که دههٔ ترجمه نام گرفت ـ، سیل کتاب‌های ترجمه شدهٔ کودکان ـ با هر مضمون و محتوایی ـ به بازار سرازیر شد و رفته رفته این آثار، به ساختار ذهنی و اجتماعی نسل نوباوهٔ آن روزگاران، شکل بخشیدند. تأسیس «شورای کتاب کودک» (۱۳۴۱) و به دنبال آن، انتشار ماهنامهٔ شورای مذکور، و تأسیس «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان» (۱۳۴۴) نیز گام هایی بودند که به هر حال، به رونق و رواج این حوزه از ادبیات افزودند.

طی سال‌های پیش از انقلاب، در حدود ۲۰ شاعر در عرصهٔ کودکانه‌سرایی حضور جدی داشتند که از برجسته‌ترین‌شان می‌توان به این نامها اشاره کرد: عباس یمینی شریف، محمود کیانوش، پروین دولت‌آبادی.»