با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب ‌‫روزگاران‌‫: کتاب پرستاران‌‫

نویسنده:جابر تواضعی

انتشارات:انتشارات روایت فتح

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۹از ۱۱ رأیخواندن نظرات

۴٫۹

(۱۱)

خواندن نظرات

معرفی کتاب ‌‫روزگاران‌‫: کتاب پرستاران‌‫

«روزگاران؛ کتاب پرستاران» صد خاطره‌ی کوتاه است از روزهای جنگ. اما نه از آن‌هایی که تفنگ دست می‌گرفتند و می‌جنگیدند. راویان این خاطرات در آن روزها به جای پوتین و لباس‌های خاکی‌رنگ، لباس سفید می‌پوشیدند و به جای کلاه‌آهنی، مقنعه و روسری سرشان می‌کردند.

خیلی‌هایشان هیچ اجباری نداشته‌اند برای ماندن در آن شرایط. حتا بهانه‌های خیلی خوبی هم داشته‌اند؛ حامله بوده‌اند، بچه‌ی شیرخواره داشته‌اند، مریض بوده‌اند و خیلی بهانه‌های کوچک و بزرگ دیگر که همه‌مان وقتی که نمی‌خواهیم کاری را انجام بدهیم، خوب بلدیم سرهمشان کنیم. اما آن‌ها مانده‌اند.

به جای تفنگ برداشتن و پشت توپ و تانک و ضدهوایی نشستن، تیغ جراحی دستشان بوده یا پنس و گاز و آمپول و قرص و کپسول. زخمی اگر خوب شده، خوشحال شده‌اند و نفس راحتی کشیده‌اند و خیلی وقت‌ها پای زخم‌های ناسور و جنازه‌ها و دست و پاهای قطع‌شده زار زده‌اند.

این‌ها روایت آن‌ها است از همه‌ی این چیزها، و از زخم ناسوری که هیچ وقت خوب نخواهد شد.

زمین ناله می کند: خاطرات محمود شیرافکن

حسن شیردل

عطر شب‌بوها

حمید حسام

پروانه در چراغانی؛ بر اساس زندگی شهید حسین خرازی (قصه‌ی فرماندهان ۵)

مرجان فولادوند

تا هنوز: داستان‌های ۵۵ کلمه‌ای دفاع مقدس

محمدعلی محمدی

تجلایی به روایت همسر شهید

راضیه کریمی

شبه‌خاطرات مسعود ده‌نمکی؛ آدم باش

مسعود ده‌نمکی

شهید نورعلی شوشتری؛ نیمه پنهان ماه ۳۰

مریم عرفانیان

زین الدین به روایت همسر شهید

بابک واعظی

روزگاران: کتاب از سفر برگشتگان

آرش حکمیان

روزگاران: کتاب زنان خرمشهر

سعید جان‌بزرگی به روایت زهرا صبوری همسر شهید (جلد پنجم)

هاله عابدین

شهید حسن رضوان‌خواه؛ نیمه پنهان ماه ۱۵

کمیل رضوان‌خواه

هتل نیوسایت

ابوالقاسم وردیانی

قاصد خنده‌رو؛ شهید فضل الله محلاتی

فرهاد خضری

سرزدن به خانه‌ پدری

جابر تواضعی

نظرات کاربران

مشاهده همه (۱۱)

آلوین (هاجیك) ツ

۱۳۹۷/۰۳/۳۱

عباس گفت: من میرم توی شیار یه چرت بزنم، واسه ی نماز بیدارم کنین. سرِ اذان، رییس بخش نگذاشت بیدارش کنیم. گفت: بگذارین یک کم بیشتر بخوابه. داشت آفتاب میزد که یکی را فرستاد عباس را بیدار کند. یک خمپاره خورده بود

- بیشتر

ثنا

۱۳۹۷/۰۴/۲۵

عالی

3741

۱۳۹۷/۰۱/۰۸

می گفت الگوی ما دونفر بودند یکی حضرت زینب سلا م الله علیها ودیگری پیرزنی که تخم مرغهایش را که تمام داراییش بود داده بود برای جبهه «پرستاران ص۴۳ خیلی خواندنی وقابل تامل

|قافیه باران|

۱۳۹۸/۱۰/۱۴

چه عالیه این مجموعه روزگاران! این کتاب دومین جلدیه که از این مجموعه خوندم... ۱۰۰ خاطره کوتاه از زبان روپوش سفید های فداکار ِ دوران ِجنگ... با چند روز تاخیر، پیشنهاد مطالعه به مناسبت روز بزرگداشت پرستاران. 🌷🌷🌷

mamannam

۱۳۹۵/۱۰/۱۶

کوتاه و خواندنی....

ژان لاو ژان

۱۳۹۵/۰۵/۱۶

سلام لینک این کتاب و چندکتاب خیلی کم اشکال داره لطفا برطرف کنید.راست میگم وگرنه مریض ک نیسم

۱۳۹۴/۱۱/۳۰

این کتاب خاطرات متعددی را از زحمات طاقت‌فرسای خواهران پرستار در دوران جنگ گزارش می‌کند. واقعا در مقابل این زنان بزرگوار احساس کوچکی می‌کنم.

مانا

۱۴۰۰/۰۶/۱۵

بسیار بسیار جالب و خواندنی.

135!

۱۴۰۰/۰۶/۰۴

خیلی دوست داشتم بخونمش ولی چون توی طاقچه ی بی نهایت نبود نمیتونستم! رفتم نگاه کردم... همه ی کتاب های نشر روایت فتح همینطوری بودن لطفا رسیدگی کنید🚶‍♀️

محمد کاظم پارسائی نیا

۱۳۹۵/۰۶/۲۹

باسلام . ممنون ازبرنامه زیباتون

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۲۲)

جعبه را گرفتم جلوی مجروحی که نصف صورتش سوخته بود، گفتم «مبارکه! خرمشهر آزاد شد.» همین طور نگاهم کرد. شیرینی برنداشت. گفتم «برادر! پیروز شدیم.» باز هم خبری نشد. گفتم «خوشحال نیستی پیروز شدیم؟» مجروحِ روی تخت بغلیش گفت «نمی‌تونه برداره خواهر.» پتو را آرام از سینه‌اش زدم کنار. دست نداشت.

|قافیه باران|

نشاندیمش عقب آمبولانس. شوهرش هم بچه به بغل نشست کنارش. بچه گریه می‌کرد، گرفتش رو به زن، گفت «بگیرش، گشنشه، شیر می‌خواد.» زن سینه‌اش را گذاشت دهان بچه. درِ عقب آمبولانس را بستم. نشستم جلو. راننده‌ی آمبولانس گفت «این خانم حالش خیلی بده. حداقل چند واحد خون می‌خواد. شک دارم زنده بمونه.» گفتم «اگه زود برسیم، ایشالّا مشکلی پیش نمی‌آد.» در عقب را باز کردم و گفتم «پیاده شید. رسیدیم.» مرد بچه را که هنوز داشت با ولع شیر می‌خورد، از دامن زن برداشت و گفت «می‌گه بیا پایین، رسیدیم.» خودش از آمبولانس پیاده شد. بچه بلندبلند شروع کرد به گریه. زن از جاش تکان نخورد. به مرد گفتم «انگار نمی‌تونه. برو کمکش کن.» بچه را ازش گرفتم. رو ترش کرد، رفت بالا. گفت «دستت رو بده من، بیا پایین.» دست زن را گرفت و کشید. زن ولو شد کف آمبولانس. بچه توی بغل من بلندبلند گریه می‌کرد. هنوز شیر می‌خواست.

آلوین (هاجیك) ツ

بيش تر وقت ها آب قطع بود و هميشه ي خدا هم دست هامان خونی بود. با دست خونی هم نمی شد تيمم کرد. خيلی وقت ها با سرم های شست وشو يا کمی آب که خدا می داند با چه مکافاتی پيدا می کرديم

|قافیه باران|

با ماشین راه افتادیم. دوتا موتور هم از جلو ما را اسکورت می‌کردند. از راننده پرسیدم «این موتورسوارها کی‌اند؟» گفت «این‌ها آمده‌ند که خدای نکرده ماشین روی مین نره.»

|قافیه باران|

مأخذ تمام خاطره‌های این کتاب نوارهای تصویری و صوتی مؤسسه‌ی روایت فتح است. پشت جلد یادگاران؛ پرستاران شور و حالی داشتیم که نگو. فقط می‌خواستیم تا آن‌جا که می‌شود یک نفر بیش‌تر زنده بماند. دیگر مهم نبود که کفش و مقنعه‌مان خونی بشود؛ حالیمان نبود. برانکارد هم نبود. هر مجروحی را که شهید می‌شد، فوری بغل می‌زدیم و می‌بردیم سردخانه. دکتر و پرستار و رییس بیمارستان نداشت. همه همین جوری بودند. پرستاران هرچند اسلحه نداشتند و نجنگیدند، خاطراتی از جنگ دارند که گاه با خاطرات جنگ پهلو می‌زند. «روزگاران؛ کتاب پرستاران» صد خاطره از این دست است.

3741

لباس که می‌شستیم ـ مخصوصاً اگر بعد از حمله‌ای چیزی بود ـ ده دوازده‌تا حلب پر می‌شد از پول، ساعت، وصیت‌نامه. خواندن این نامه‌ها و وصیت‌نامه‌ها خودش عالمی داشت. مثلاً بسته‌ای توی یکی از جیب‌ها بود، کادو گرفته، خیلی قشنگ. رویش را هم چند خط شعر نوشته بود و بعد یک نامه‌ی عاشقانه. عمرش وفا نکرده بود پستش کند.

|قافیه باران|

از سمت چپ بدنش دیگر چیزی نمانده بود. دنده‌هاش شکسته بود و دل و جگرش ریخته بود بیرون، ولی نفس می‌کشید، نبض هم داشت. امدادگرها جمع شدند دور تختش. همه تعجب کرده بودند. دکتر متخصص فوراً آمد که معاینه‌اش کند. گوشی را گذاشت روی قلبش و گوش داد، اما چیزی نشنید. گوشی را برداشت، گفت «تمومه. بفرستیدش بخش هشت.» منظورش سردخانه بود. ولوله افتاد توی بچه‌ها. من گفتم «نبض داره آقای دکتر! هنوز نفس می‌کشه.» دست برد چشمش را باز کرد و بالا پایینش را خوب دید. بعد گوشی گذاشت سمت راست بدنش. چشم‌هاش داشت از حدقه می‌زد بیرون «قلبش این طرفه.» امدادگرها جیغ کشیدند. دکتر خندید، گفت ببرندش اتاق عمل.

3741

خیلی از مردم، شهر را ترک کرده بودند. اما خیلی‌ها هم مانده بودند. اکثریت کادر درمان و پرستارها و پزشک‌ها جزو همین دسته بودند، چون به وجودشان خیلی احتیاج بود. خانواده‌ام به‌خاطر من مانده بودند. هر چه اصرار می‌کردم بروند، قبول نمی‌کردند. می‌گفتند هر چه خواست خدا باشد، همان می‌شود. راست می‌گفتند. یک بار یک خانواده ساعت ده شب فرار کرده بودند و در جاده‌ی سنندج تصادف کرده بودند و جابه‌جا مرده بودند. بیچاره‌ها خواسته بودند از مرگ فرار کنند.

3741

ایلام یک شب زنی را آوردند بیمارستان. شوهرش آورده بودش. درد زایمان داشت. یکی دو ساعت بعد زایید، پسر. چندتا دختر داشت. دلش خیلی پسر می‌خواست. به شوهرش که گفتم، داشت بال درمی‌آورد. بعد گفتم «بچه‌‌ت لباس نداره.» گفت «من چه‌کار کنم خانم؟» زن هم لباس درست و حسابی نداشت. هر چه گشتم، چیزی پیدا نکردم. آخرش دستمالی را که شوهر دور سرش بسته بود، گرفتم، پیچیدم دور بچه. اورکتش را هم گرفتم برای زنش.

3741

آن روز سرمان خیلی شلوغ بود. من داشتم تی می‌کشیدم که دو نفر را آوردند. یکیشان عاقله‌مردی بود بلندبالا و چهارشانه با ریش سیاه پُر، و آن یکی یک پیرمرد. هیچ کدام حال درستی نداشتند. مرد جوان مرتب از پیرمرد سراغ می‌گرفت، هی می‌گفت به او برسید. می‌گفت «من اگه رفتم زیاد مهم نیست، مواظب این پیرمرد باشید.» هیچ کدامشان دوام نیاوردند. موقع تحویل جسدها فهمیدیم پیرمرد آشپز بوده و مرد جوان، فرمانده.

melodious_78

حجم

۴۰٫۵ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۸۹

تعداد صفحه‌ها

۱۰۱ صفحه

حجم

۴۰٫۵ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۸۹

تعداد صفحه‌ها

۱۰۱ صفحه

قیمت:

۱۰,۰۰۰

تومان