کتاب گزیده‌ای از شرح حال و اشعار وحشی بافقی

«گزیده‌ای از شرح حال و اشعار وحشی بافقی» را بهروز نیکبخت گردآوری کرده‌است. کمال‌الدّین یا شمس‌الدّین محمّد وحشی بافقی یکی از شاعران نام‌دار سدهٔ دهم ادبیات پارسی است. دوران زندگی او با پادشاهی شاه تهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و سلطان محمد خدابنده هم‌زمان بود. دوره اول زندگی وحشی در زادگاهش سپری شد. وحشی در این مدت به کسب دانش و ادب مشغول بود. او بعد از فراگیری مقدمات علوم ادبی، از بافق به یزد و از آنجا به کاشان رفت و مدتی را در آن شهر به مکتب‌داری مشغول بود. بعد از مدتی، به یزد برگشت و در همانجا ساکن شد و به شعر و مدح پادشاهان ان شهر مشغول بود و در عین حال از دانشمندان و سخنگویان آن شهر کسب فیض کرد و پس از چند سال به دوباره کاشان عزیمت نمود و بازهم شغل مکتب‌داری را برگزید. وی پس از روزگاری اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر در این شهر زندگی کرد تا اینکه در سال ۹۹۱ هجری در گذشت. وحشی شاعری بلند همت، حساس، وارسته و گوشه گیر بود با وجود اینکه شاعران هم عصر او برای برخورداری از نعمتهای دربار گورکانی هند، امیران و بزرگان این دولت، به هند مهاجرت می‌کردند؛ وحشی نه تنها از ایران بیرون نرفت بلکه حتی از بافق تنها مدتی به کاشان رفت و پس از آن تمام عمرش را در یزد اقامت کرد. او شاعری را تنها برای بیان اندیشه ها و احساسات خود به کار می گرفت و نه برای کسب مال و زراندوزی. از غزلیات وحشی بافقی: بار فراق بستم و جز پای خویش را کردم وداع جملهٔ اعضای خویش را گویی هزار بند گران پاره می‌کنم هر گام پای بادیه پیمای خویش را در زیر پای رفتنم الماس پاره ساخت هجر تو سنگریزهٔ صحرای خویش را هر جا روم ز کوی تو سر بر زمین زنم نفرین کنم ارادهٔ بیجای خویش را عمر ابد ز عهده نمی‌آیدش برون نازم عقوبت شب یلدای خویش را وحشی مجال نطق تو در بزم وصل نیست طی کن بساط عرض تمنای خویش را