کتاب من، اما جدید

کتاب الکترونیکی «من، اما جدید» نوشتهٔ محبوبه آقائی (شیدا) اثری در حوزهٔ خودسازی و خودشناسی است که نشر آنان آن را منتشر کرده است. این کتاب با نگاهی شخصی و روایی، به موضوع تغییر شخصیت و بازنگری در خود می‌پردازد و تلاش می‌کند مخاطب را به تماشای بی‌واسطهٔ خویشتن دعوت کند. نویسنده با بهره‌گیری از تجربه‌های زیسته و دانش روان‌شناسی، مسیر تغییر و رشد فردی را از زاویه‌ای ملموس و انسانی روایت می‌کند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب من، اما جدید

«من، اما جدید» اثری ناداستانی در حوزهٔ روان‌شناسی و خودسازی است که محبوبه آقائی (شیدا) آن را با رویکردی تجربی و تأمل‌برانگیز نوشته است. این کتاب در سال ۱۴۰۴ منتشر شده و ساختار آن بر پایهٔ روایت‌های شخصی، تحلیل‌های علمی و تمرین‌های عملی شکل گرفته است. نویسنده در این اثر، نه از موضع یک متخصص، بلکه به‌عنوان کسی که خود مسیر تغییر را پیموده، مخاطب را به بازنگری در باورها و عادت‌های شخصیتی دعوت می‌کند. کتاب از فصل‌های موضوعی تشکیل شده که هرکدام به یکی از ابعاد شخصیت و موانع تغییر می‌پردازند؛ از برون‌گرایی و روان‌رنجوری تا گشودگی به تجربه، مهربانی، نظم و مواجهه با بن‌بست‌ها. در پایان هر فصل، تمرین‌هایی برای خودکاوی و رشد فردی ارائه شده است. «من، اما جدید» با ترکیب روایت‌های شخصی و یافته‌های علمی، تصویری از فرایند تغییر و تثبیت شخصیت در زندگی روزمره ترسیم می‌کند و خواننده را به تجربهٔ زیسته و بازنگری در خود فرا می‌خواند.

خلاصه کتاب من، اما جدید

کتاب «من، اما جدید» با روایتی صمیمانه و خودافشاگرانه، به دغدغهٔ تغییر شخصیت و بازگشت به خویشتن اصیل می‌پردازد. نویسنده، محبوبه آقائی (شیدا)، مسیر شخصی خود را در مواجهه با باورهای کهنه، نقش‌های تحمیلی و ترس‌های درونی روایت می‌کند و این تجربه‌ها را با مفاهیم علمی روان‌شناسی پیوند می‌زند. در آغاز، کتاب به این پرسش می‌پردازد که شخصیت چگونه شکل می‌گیرد و تا چه اندازه انتخابی یا تحمیلی است. نویسنده با اشاره به مدل پنج‌عاملی شخصیت، توضیح می‌دهد که ویژگی‌هایی مانند برون‌گرایی، روان‌رنجوری، گشودگی به تجربه، توافق‌پذیری و وظیفه‌شناسی، هم ریشه در ژنتیک دارند و هم تحت تأثیر محیط و انتخاب‌های فردی‌اند. در ادامه، کتاب به موانع تغییر شخصیت می‌پردازد: مقاومت‌های ذهنی، ترس از ناشناخته، وابستگی به نقش‌های قدیمی و فشارهای محیطی. نویسنده با مثال‌های شخصی و تحلیل‌های علمی، نشان می‌دهد که چرا تغییر دشوار است و چگونه می‌توان با این مقاومت‌ها روبه‌رو شد. فصل‌های بعدی به تجربه‌های زیسته در زمینهٔ برون‌گرایی، ابراز وجود، پذیرش احساسات، گشودگی به تجربه‌های تازه، بازنگری در مفهوم مهربانی و نظم شخصی اختصاص یافته‌اند. نویسنده تأکید می‌کند که تغییر شخصیت فرایندی تدریجی و روزمره است و با تمرین‌های کوچک، بازنگری در عادت‌ها و پذیرش خود واقعی، می‌توان به سوی «من جدید» حرکت کرد. در بخش‌های پایانی، کتاب به تثبیت تغییر در زندگی روزمره، مواجهه با جامعه‌ای که هنوز نسخهٔ قدیمی فرد را می‌شناسد و ساختن آیین‌های شخصی برای حفظ رشد می‌پردازد. نویسنده یادآور می‌شود که تغییر پایانی ندارد و مهم‌تر از همه، پذیرش خود و زندگی کردن با خود جدید است.

چرا باید کتاب من، اما جدید را بخوانیم؟

این کتاب با روایتی شخصی و ملموس، به دغدغه‌هایی می‌پردازد که بسیاری از افراد در مسیر رشد و تغییر با آن‌ها روبه‌رو می‌شوند. «من، اما جدید» نه‌تنها مفاهیم روان‌شناسی شخصیت را به زبان زندگی روزمره نزدیک می‌کند، بلکه با تمرین‌ها و مثال‌های واقعی، امکان تأمل و خودکاوی را برای خواننده فراهم می‌سازد. این اثر به جای ارائهٔ نسخه‌های کلیشه‌ای، مخاطب را به بازنگری در باورها و عادت‌هایش دعوت می‌کند و نشان می‌دهد که تغییر، فرایندی تدریجی و انسانی است. خواندن این کتاب فرصتی برای شناخت بهتر خود، مواجهه با ترس‌ها و ساختن آیین‌های شخصی برای رشد و آرامش فراهم می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای کسانی مناسب است که دغدغهٔ خودشناسی، تغییر شخصیت، رشد فردی و عبور از نقش‌های تحمیلی را دارند. افرادی که با اضطراب، کمال‌گرایی، ترس از تغییر یا احساس نارضایتی از خود مواجه‌اند، می‌توانند از محتوای این اثر بهره ببرند. همچنین دانشجویان و علاقه‌مندان به روان‌شناسی و خودسازی، کسانی که به دنبال تمرین‌های عملی برای تغییر عادت‌ها و بازنگری در زندگی شخصی هستند، مخاطبان اصلی این کتاب به‌شمار می‌آیند.

بخشی از کتاب من، اما جدید

«گاهی شخصیت مانه حاصل انتخاب. که نتیجه‌ی هزاران نخ نادیدنی است که از کودکی به کرد ما پیچیده‌اند نخ‌هایی از ترس, توقع. و نقش‌هایی که هرکز نخواستیم بازی کنیم. این فصل دعوتی است برای دیدن اين نخ‌ها و يافتن جایی که "من واقعی" پشت آن پنهان شده است. قبل از اینکه تصمیم بگیرم تغییر کنم. باید اعتراف می‌کردم که خیلی از چیزهایی که «من» می‌نامیدم‌شان. اصلاً ‏ نتخاب خودم نبودند.نه خجالتی بودنم را انتخاب کرده بودم.نه آن موج بی‌پایان اضطراب راء نه تمایلم به رضایت دیگران به جای در سکوت خانه. در سایه‌ی نگاه معلم. در ترس ناگفته‌ی کود کانه. در الگویی که هرگز نفهمید چقدر به من نمی آمد.اسمش را گذاشته بودند شخصیت. می گفتند :«فلانی این‌طوریه. از اول هم همین‌طور بوده..." و من سال‌ها با این جمله زندگی کردم بی‌آنکه بفهمم: «شخصیت. زندان نیست؛ فقط یک شکل موقت از زیستن است.»