کتاب اردیبهشت نامه

کتاب الکترونیکی «اردیبهشت‌نامه» نوشتهٔ زهرا قاسمی و با ویراستاری فاطمه آقابابایی، مجموعه‌ای از دل‌نوشته‌های شخصی است که با قلمی آکنده از دلتنگی، نجواهای یک دختر با پدر شهیدش را روایت می‌کند. نشر رهاوین آن را منتشر کرده است. این اثر در قالب یادداشت‌ها و خاطرات، به تجربه‌های عاطفی و زیستهٔ نویسنده در فقدان پدر و تأثیر این غیبت بر زندگی خانوادگی می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب اردیبهشت نامه

«اردیبهشت‌نامه» اثری در قالب ناداستان و دل‌نوشته است که به زندگی و احساسات یک فرزند شهید می‌پردازد. زهرا قاسمی، نویسندهٔ کتاب، با الهام از خاطرات و روایت‌های مادر و خواهرش، تجربهٔ بزرگ‌شدن بدون حضور پدر را بازگو می‌کند. این کتاب در سال ۱۴۰۳ منتشر شده و فضای آن سرشار از عواطف، حسرت‌ها و آرزوهایی است که در دل یک دختر برای پدری که هرگز او را ندیده، شکل گرفته‌اند. ساختار کتاب شامل دل‌نوشته‌ها، نیایش‌ها، روایت‌هایی از دلتنگی، و بخش‌هایی دربارهٔ زندگی و وصیت‌نامهٔ شهید یوسف قاسمی است. در کنار این روایت‌ها، نویسنده تلاش کرده است تا با زبان احساس و خاطره، پیوند میان نسل‌های پس از جنگ و ارزش‌های ایثار و شهادت را زنده نگه دارد. کتاب، علاوه‌بر پرداختن به فقدان پدر، تصویری از خانواده‌های شهدا و نقش مادران در پرورش فرزندان شهید ارائه می‌دهد. قالب اثر، بیشتر یادداشت‌محور و مبتنی بر تجربه‌های شخصی است و در آن، خاطرات، رویاها و آرزوهای نویسنده با روایت‌هایی از زندگی پدر شهیدش درهم‌تنیده شده‌اند.

خلاصه کتاب اردیبهشت نامه

در «اردیبهشت‌نامه»، زهرا قاسمی با مجموعه‌ای از دل‌نوشته‌ها، احساسات و خاطرات خود را از زندگی بدون پدر شهیدش، یوسف قاسمی، به تصویر کشیده است. نویسنده که تنها یک‌ساله بوده هنگام شهادت پدر، از طریق روایت‌های مادر و خاطرات پراکنده، تلاش می‌کند جای خالی پدر را در زندگی خود و خانواده‌اش معنا کند. این دل‌نوشته‌ها، گاه به شکل گفت‌وگو با پدر، گاه به صورت نیایش و گاه در قالب روایت‌هایی از دلتنگی و آرزوهای برآورده‌نشده، بیان شده‌اند. در بخش‌هایی از کتاب، نویسنده به نقش مادر در پر کردن جای خالی پدر اشاره کرده و از تلاش‌های او برای زنده نگه داشتن یاد پدر سخن گفته است. همچنین، خاطراتی از دوران کودکی، حسرت‌های دخترانه برای داشتن پدر، و آرزوهایی که هرگز تحقق نیافته‌اند، در سراسر کتاب تکرار می‌شوند. کتاب، علاوه‌بر بیان احساسات شخصی، به موضوعات گسترده‌تری مانند جایگاه شهدا در جامعه، نقش خانواده‌های شهدا، و ارزش‌های ایثار و فداکاری نیز پرداخته است. در انتهای کتاب، زندگی‌نامه و وصیت‌نامهٔ شهید یوسف قاسمی آورده شده تا مخاطب با شخصیت و مسیر زندگی او بیشتر آشنا شود. پیام اصلی کتاب، اهمیت یاد و خاطرهٔ شهدا و تأثیر عمیق فقدان آن‌ها بر خانواده و فرزندان است.

چرا باید کتاب اردیبهشت نامه را بخوانیم؟

این کتاب با رویکردی صمیمانه و شخصی، تجربهٔ زیستهٔ یک فرزند شهید را از زاویه‌ای نزدیک و ملموس روایت می‌کند. «اردیبهشت‌نامه» فرصتی فراهم می‌آورد تا مخاطب با دنیای عاطفی و دغدغه‌های فرزندان شهدا آشنا شود و تأثیرات عمیق فقدان پدر را در زندگی روزمره و احساسات یک دختر لمس کند. مطالعهٔ این اثر، نه‌تنها به شناخت بهتر خانواده‌های شهدا و نقش مادران در تربیت فرزندان کمک می‌کند، بلکه ارزش‌های ایثار، صبر و امید را نیز به‌گونه‌ای متفاوت و انسانی به تصویر می‌کشد. کتاب، پلی میان نسل‌های پس از جنگ و خاطرات آن دوران است و می‌تواند برای کسانی که به دنبال درک عمیق‌تری از تأثیرات جنگ بر زندگی فردی و خانوادگی هستند، مفید باشد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ «اردیبهشت‌نامه» برای علاقه‌مندان به ادبیات دفاع مقدس، خاطرات جنگ، و روایت‌های شخصی از خانواده‌های شهدا مناسب است. این کتاب به‌ویژه برای کسانی که دغدغهٔ شناخت تأثیرات اجتماعی و عاطفی جنگ را دارند یا به دنبال تجربه‌های زیستهٔ فرزندان شهدا هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب اردیبهشت نامه

«نیمه‌شب‌های سرد و یخ‌زده زمستان را گرم‌تر از تابستان سرشار از حرارت می‌گذرانيم؛ با خورشید نگاهی که از پنجره قاب تف‌کست می‌د رخشد. به یقین این شب‌های قطبی. پرتویی از نگاه مهربان و عاطفه خیز تو دارد که انجماد دلتنگی را می‌شکند و گرمای حضور را در دلمان بارور می‌کند! وه که چه نگاه جان بخشی است؛ به‌راستی که آرام جانمان می‌شود! نشسته‌ام در گرمای کاغذی کرسی و تو با حرارت نگاه عاطفه خيزت تمام خانه را روشن کرده‌ای. بایای عزیزم! آنگاه که از دریچه قاب یکت به من اند می‌زنی» با خود آرزو می‌کنم کاش خاطره‌ای حتی سیاه و سفید به یاد داشتم؛ اما صد افسوس که حتی خاطره‌ای خاکستری و محو هم ندارم تا با در آغوش گرفتنش. آرام گیرم و تکرار بی‌وقفه اش, دست نوازش لحظه‌هايم شود. بغض می‌کنم و با چشمانی مالامال از دلتنگی به خواهرم می‌نگرم که مانند آینه‌ای دلتنگ‌تر روبه رویم نشسته و به مادرم که با عطر غذاهای دلتنگش در غربتِ آبادٍ دلش همواره به خورشید کوچیده‌اش می‌نگرد. آه که چقدر دلم برای خودمان می‌سوزد! همیشه دخترکانه با خود شکوه می‌کنم...»