کتاب زردی پترهوف و سرخی میدان

معرفی کتاب زردی پترهوف و سرخی میدان

کتاب الکترونیکی «زردی پترهوف و سرخی میدان (هفت قصه‌ی کوتاه)» نوشتهٔ «زهره یحیایی» و با همکاری نشر «حکمت کلمه» در سال ۱۴۰۱ منتشر شده است. این مجموعه شامل هفت داستان کوتاه فارسی است که هرکدام به گوشه‌هایی از زندگی، روابط انسانی و دغدغه‌های زنان در جامعه معاصر می‌پردازد. روایت‌ها با نگاهی جزئی‌نگر و زبانی صریح، تجربه‌های زیسته و احساسات شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشند. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب زردی پترهوف و سرخی میدان

این مجموعه داستان کوتاه در فضایی معاصر شکل گرفته و دغدغه‌های زنان، روابط عاطفی، شکست‌ها و امیدها را در بستر زندگی روزمره روایت می‌کند. «زهره یحیایی» در این کتاب، با تمرکز بر جزئیات زندگی شخصیت‌ها، به مسائلی چون عشق، جدایی، مادری، تنهایی و جست‌وجوی معنا می‌پردازد. هر داستان، روایتی مستقل دارد اما درون‌مایه‌هایی مشترک مانند تردید، دلبستگی و مواجهه با فقدان، آن‌ها را به هم پیوند می‌دهد. فضای داستان‌ها اغلب در خانه‌ها، مهمانی‌ها یا محیط‌های کاری می‌گذرد و شخصیت‌ها درگیر انتخاب‌هایی هستند که گاه با عرف و انتظارات اجتماعی در تضاد قرار می‌گیرند. کتاب در سال ۱۴۰۱ منتشر شده و بازتاب‌دهندهٔ دغدغه‌های نسل امروز، به‌ویژه زنان طبقه متوسط شهری است. نویسنده با نگاهی بی‌پرده و گاه تلخ، به پیچیدگی‌های روابط انسانی و تأثیرات آن بر هویت فردی می‌پردازد.

خلاصه کتاب زردی پترهوف و سرخی میدان

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان‌های «زردی پترهوف و سرخی میدان» با روایت‌هایی از زندگی زنان آغاز می‌شود که هرکدام درگیر موقعیت‌هایی پیچیده و گاه متناقض‌اند. شخصیت‌ها اغلب با انتخاب‌هایی دشوار روبه‌رو هستند: زنی که میان عشق و وفاداری سرگردان است، مادری که با جدایی و مسئولیت‌های جدید دست‌وپنجه نرم می‌کند، یا زنی که در مواجهه با مرگ مادرش، به بازنگری در گذشته و روابطش می‌پردازد. روایت‌ها از زاویه دید اول شخص یا سوم شخص محدود شکل می‌گیرند و فضای ذهنی شخصیت‌ها را با جزئیات فراوان بازتاب می‌دهند. دغدغه‌هایی مانند ترس از تنهایی، جست‌وجوی معنا در روابط، مواجهه با عادت و روزمرگی، و تلاش برای حفظ استقلال فردی در برابر فشارهای اجتماعی، در سراسر داستان‌ها تکرار می‌شود. نویسنده با استفاده از زبان صریح و توصیف‌های ملموس، احساسات متضاد شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد؛ از دلدادگی و امید تا ناامیدی و خشم. پایان‌بندی داستان‌ها اغلب باز است و مخاطب را با پرسش‌هایی دربارهٔ سرنوشت شخصیت‌ها و معنای انتخاب‌هایشان تنها می‌گذارد.

چرا باید کتاب زردی پترهوف و سرخی میدان را خواند؟

این کتاب با روایت‌هایی نزدیک به زندگی واقعی، تجربه‌های زیسته و احساسات پیچیده زنان را به تصویر می‌کشد. خواندن این مجموعه فرصتی برای مواجهه با دغدغه‌های عاطفی، اجتماعی و هویتی است که بسیاری از افراد، به‌ویژه زنان، در زندگی روزمره با آن روبه‌رو می‌شوند. داستان‌ها با پرداختن به جزئیات روابط انسانی و چالش‌های فردی، امکان همدلی و بازاندیشی دربارهٔ انتخاب‌ها و ارزش‌ها را فراهم می‌کنند.

خواندن کتاب زردی پترهوف و سرخی میدان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان کوتاه فارسی، کسانی که دغدغه‌های زنان و روابط انسانی را دنبال می‌کنند و افرادی که به روایت‌های واقع‌گرایانه و تامل‌برانگیز علاقه دارند، مناسب است. همچنین برای کسانی که با تجربه‌هایی مانند جدایی، مادری، یا جست‌وجوی هویت فردی روبه‌رو هستند، می‌تواند همدلانه و تاثیرگذار باشد.

بخشی از کتاب زردی پترهوف و سرخی میدان

«لال شوم اگر به زبان بیاورم رفته بودم کتاب تازه از تنور درآمده‌ام را به دستش بدهم و بگویم، تو اولین کسی هستی که می‌خواهم بخوانی که در را دیر باز کرد. تازه هماهنگ هم کرده بودم و اینجور. رفتم داخل. فضا خلوت بود و خانه به‌هم‌ریخته. دیدم یک ساک کوچک ورزشی گرفته، دارد خرده‌ریزها را از این طرف و آن‌طرف برمی‌دارد می‌گذارد داخلش. گفت: رفت. گفتم: کجا؟ کیت بیمارستان. دو تا سرفه کرد. گفت بروم تست ویروس بدهم. دلخور بود و انگار نمی‌توانست حواسش را بدهد به کارش. گفتم: ساک می‌بندی؟ گفت: می‌خواهم فرار کنم، بروم گورم را گم کنم از دست این دیوانه. شش‌سال است که باهم زندگی می‌کنند. نه مهری توی شناسنامه نه دفتر و دستکی. به حرمت دوستی قول و قسم دادند که بمانند و ماندند. نه غل و زنجیری، نه حرف بده‌بستانی، هرچه بود رفاقت بود و بگیر و ببند عیش و عشق. بی‌فکر عاقبت و آینده و زاق‌وزوق بچه. از کی بگویم می‌شناسمشان که قبل‌ترش اقبال را دیده بودم که آن کیف کردنش سر یک آهنگ و بلندشدن و رقصش در آن مهمانی بالای پنجاه‌سال فلسفی که همه یا نویسنده بودند یا پزشک و جراح، شد اولین دیدارمان و گفت‌وگویمان و حس‌وحالی که... دلدادهاش شدم. همینجور ببخودی. بگویم قدش بلند باشد، عضله‌ای، بر و رویی، دوش و شانه‌ای، هیچ. فقط دلدادگی و تمام.»