کتاب روشنای وجود

کتاب روشنای وجود با عنوان اصلی The light we carry: overcoming in Uncertain Times نوشته میشل اوباما و ترجمه هاجر شکری را انتشارات در قلم منتشر کرده است. این کتاب اثری در ژانر سرگذشت‌نامه و خودیاری است که به روایت تجربه‌های شخصی نویسنده در مواجهه با چالش‌های زندگی، بی‌ثباتی‌های اجتماعی و فردی و جست‌وجوی امید و قدرت درونی می‌پردازد. روشنای وجود ادامه‌ای بر دغدغه‌های کتاب قبلی او، شدن، است و به‌ویژه بر اهمیت تاب‌آوری و یافتن ابزارهای شخصی برای عبور از بحران‌ها تمرکز دارد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب روشنای وجود

در کتاب روشنای وجود (سیطره بر روزگار بی‌ثبات) میشل اوباما با نگاهی به سال‌های اخیر زندگی خود به‌ویژه دوران پس از ترک کاخ سفید و مواجهه با بحران‌هایی مانند پاندمی کرونا، نابرابری‌های اجتماعی و تحولات سیاسی تجربه‌هایش را با خواننده به اشتراک می‌گذارد. این کتاب در سال‌های پس از ریاست‌جمهوری باراک اوباما نوشته شده است و بازتابی از دغدغه‌های فردی و جمعی نویسنده است؛ از احساس آسیب‌پذیری و تردید تا تلاش برای حفظ امید و تعادل در روزگار پرآشوب. 

میشل اوباما در این اثر با روایت‌هایی از کودکی‌اش در شیکاگو، نقش خانواده، تأثیر بیماری پدر و چالش‌های هویتی به بررسی مفهوم متفاوت‌بودن و قدرت درونی می‌پردازد. کتاب ترکیبی از خاطرات، تأملات شخصی و توصیه‌هایی برای عبور از بحران‌ها است و تلاش می‌کند تصویری از مسیر رشد فردی و جمعی در شرایط بی‌ثبات ارائه دهد. نویسنده با زبانی صریح و بی‌پرده از تجربه‌های شکست، اضطراب و امید سخن می‌گوید و به اهمیت ابزارهای کوچک و عادت‌های روزمره برای حفظ سلامت روان و پیشروی در زندگی اشاره می‌کند.

خلاصه کتاب روشنای وجود

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

کتاب روشنای وجود با روایت‌هایی از کودکی میشل اوباما آغاز می‌شود؛ جایی که بیماری پدر و استفاده او از عصا نخستین مواجهه نویسنده با مفهوم آسیب‌پذیری و بی‌ثباتی است. اوباما از تجربه‌های خانوادگی، نقش مادر و پدر و چالش‌های بزرگ‌شدن در محله‌ای کارگرنشین در شیکاگو می‌گوید. این روایت‌ها به‌تدریج به سال‌های بزرگسالی و دوران بانوی اولی آمریکا می‌رسد؛ جایی که فشارها، انتظارات و نگاه‌های عمومی احساس متفاوت‌بودن و اضطراب را تشدید می‌کند. نویسنده با اشاره به وقایع مهم اجتماعی و سیاسی از جمله پاندمی کرونا، اعتراضات ضدنژادپرستی و تحولات سیاسی آمریکا به تأثیر این رخدادها بر زندگی شخصی و جمعی می‌پردازد. اوباما در خلال خاطرات و تأملاتش بر اهمیت یافتن ابزارهای فردی برای حفظ تعادل، سلامت روان و امید تأکید می‌کند؛ ابزارهایی که گاه در عادت‌های کوچک روزمره یا حمایت خانواده و دوستان نهفته‌ هستند. کتاب مجموعه‌ای از روایت‌های صادقانه درباره‌ی شکست، تردید، امید و تلاش برای معنادادن به زندگی در روزگار بی‌ثبات است.

چرا باید کتاب روشنای وجود را خواند؟

این کتاب فرصتی فراهم می‌کند تا از زاویه‌ای نزدیک‌تر با تجربه‌های زیسته‌ی یکی از چهره‌های تأثیرگذار معاصر آشنا شویم. میشل اوباما با صداقت و شفافیت از چالش‌های شخصی، اجتماعی و خانوادگی سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که حتی در بالاترین سطوح موفقیت نیز تردید، اضطراب و آسیب‌پذیری وجود دارد. روشنای وجود الهام‌بخش کسانی است که در جست‌وجوی راه‌هایی برای عبور از بحران‌ها و حفظ امید هستند و می‌خواهند بدانند چگونه می‌توان در دل بی‌ثباتی تعادل و معنا پیدا کرد.

خواندن کتاب روشنای وجود را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به سرگذشت‌نامه، مطالعات زنان، مسائل اجتماعی و کسانی که با اضطراب، تردید یا بحران‌های فردی و جمعی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، مناسب است. مطالعه‌ی این کتاب به کسانی که به‌دنبال الهام‌گرفتن از تجربه‌های واقعی و راهکارهای عملی برای عبور از روزهای دشوار هستند نیز پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب روشنای وجود

«در دوران کودکی‌ام؛ از یک جایی به بعد پدرم حین راه‌رفتن شروع به استفاده از عصا نمود تا بتواند تعادش را حفظ کند. خوب در خاطرم نیست که دقیقا چه زمانی سروکله‌ی این عصا در خانه‌مان در سوث‌ساید شیکاگو پیدا شد. شاید چهار یا پنج ساله بودم. عصا نازک و محکم می‌نمود و از چوبی صاف ساخته شده‌بود. حضورش گواهی بر بیماری‌ام اس پدر بود؛ همان بیماری که لنگی شدید پای چپ پدرم را به دنبال داشت. بیماری ام اس آرام و بی‌صدا و شاید مدت‌ها پیش از آنکه به شکل رسمی تشخیص داده شود ذره‌ذره تخریب دستگاه عصبی‌اش و تضعیف پاهایش را آغاز کرد. درست همان زمانی که او مشغول فعالیت‌های روزانه‌اش در تصفیه‌خانه‌ی آب شهر، انجام کارهای خانه به همراه مادرم و تلاش برای پرورش فرزندانی توانا بود. دراین فرایند نابودی تدریجی بدن، این عصا بود که به پدرم کمک می‌کرد تا خودش از پله‌های خانه‌مان بالا بکشد یا بتواند در بلوک شهری تردد کند. عصرها او عصا را به دسته صندلی‌اش تکیه می‌داد. هنگامی که به تماشای مسابقات ورزشی در تلویزیون می‌نشست یا به موسیقی جاز در ضبط صوت گوش میداد یا من را روی پاهایش می‌نشاند تا جویای ماجرهای روز مدرسه شود آن را فراموش می‌کرد.»