کتاب چه کار کنم فرزندم حرف گوش بده؟

کتاب الکترونیکی چه کار کنم فرزندم حرف گوش بده؟ نوشتۀ جنیفر ان. اسمیت با ترجمۀ پریسا شفایی در انتشارات سبزان چاپ شده است. این کتاب دربارۀ شیوه‌های بهبود ارتباط والدین با فرزندان در سنین مختلف است و می‌کوشد نشان دهد چگونه می‌توان بدون تنش و با گفت‌وگوی مؤثر، فرزندان را به شنیدن و توجه به والدین ترغیب کرد.

درباره کتاب چه کار کنم فرزندم حرف گوش بده؟

نسخه اصلی این کتاب با عنوان How to Get Your Kids to Listen to You: Communicating with Your Toddler, Tween, Teen and Older Children نوشته جنیفر ان. اسمیت منتشر شده است. این کتاب بخشی از مجموعه کتاب‌های کاربردی در زمینۀ مهارت‌های زندگی و فرزندپروری است که با زبان ساده و قابل‌فهم برای مخاطب عمومی نوشته شده‌اند. نویسنده در این اثر، به بررسی علل عدم همکاری یا حرف‌نشنوی کودکان در دوره‌های مختلف سنی پرداخته و برای هر دوره راهکارهایی متناسب با رشد شناختی و هیجانی کودک ارائه کرده است.

در مقدمه کتاب، نویسنده به دغدغه‌های رایج والدین اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد که بسیاری از چالش‌های رفتاری کودکان به دلیل عدم برقراری ارتباط مؤثر میان والد و فرزند شکل می‌گیرند. این کتاب در ادامه، در شش فصل اصلی تدوین شده است:

فصل اول: دلایل حرف‌نشنوی کودکان را بررسی می‌کند؛ از جمله تفاوت‌های دیدگاهی والدین و فرزندان، عوامل محیطی و روش‌های نادرست ارتباطی.

فصل دوم: به اهمیت مداخله به‌موقع و واکنش مناسب والدین در مواجهه با رفتارهای خاص فرزند می‌پردازد.

فصل سوم تا پنجم: به ترتیب، به شیوه‌های ارتباطی مناسب با کودکان ۴ تا ۸ سال، پیش‌نوجوانان و نوجوانان اختصاص دارد. در این فصول، ویژگی‌های روان‌شناختی هر گروه سنی و روش‌های جلب توجه و همکاری آنان مطرح می‌شود.

فصل ششم: به تعامل با فرزندان جوان (بزرگسالان جوان) می‌پردازد که همچنان در حال عبور از مرحله انتقالی به بزرگسالی هستند.

کتاب چه کار کنم فرزندم حرف گوش بده؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای والدینی که در ارتباط روزمره با فرزندان خود با چالش‌هایی مواجه هستند و به دنبال راهکارهای عملی و بدون تنش برای بهبود این ارتباط می‌گردند مناسب است. همچنین می‌تواند برای مربیان کودک، مشاوران خانواده و دانشجویان علوم تربیتی نیز مفید باشد.

بخشی از کتاب چه کار کنم فرزندم حرف گوش بده؟

«بچه‌ها به تُن و آهنگ صدای شما بی‌توجهی می‌کنند، نه به معنی حرف‌هایتان

شاید از لحنی استفاده می‌کنید که به مذاق بچه‌ها خوش نمی‌آید، برای همین، شما را نادیده می‌گیرند. اکثر والدین وقتی می‌بینند بچه‌هایشان به حرف‌هایشان گوش نمی‌کنند، به فریاد کشیدن و جیغ زدن متوسل می‌شوند. بدون شک، می‌پذیریم که گاهی رفتار کودکان سبب عصبانیت شما می‌شود، اما پرخاشگری و لحن تند نه‌تنها سبب کم شدن نافرمانی و بی‌توجهی بچه‌ها نمی‌شود، بلکه باعث ترس و اضطراب مفرط و بروز واکنش‌های دفاعی نیز می‌شود، مثلاً ممکن است آن‌ها هم هم‌زمان شروع کنند به جیغ کشیدن و داد زدن. یا برعکس ممکن است جوری ساکت بشوند که فکر کنید کر شده‌اند و همین بیشتر شما را حرص بدهد.

وقتی سر کودکتان داد می‌زنید، او را در شرایط واکنش ستیز یا گریز قرار می‌دهید. در این شرایط، بخشی از مغز او که مربوط به یاد گرفتن است کار نمی‌کند، در نتیجه، صدای داد و فریاد سبب شرطی شدن او می‌شود و پس از مدتی فقط در صورتی به حرفتان گوش می‌دهد که فریاد بکشید. با وجود داشتن چنین بچه‌ای مجبورید تا آخر عمر جیغ بزنید تا کاری که می‌خواهید، انجام بشود. بعید می‌دانم دلتان بخواهد لحظه‌ای در چنین خانه‌ای زندگی کنید.»