کتاب شهربازی

کتاب «شهربازی» اثر امین فقیری (-۱۳۲۳) شامل چهار داستان بلند است که موضوع تمامی آنها به دوران قبل از انقلاب بازمی‌گردد و گونه همه داستان‌ها نیز اجتماعی است. بخشی از داستان «کاش بین ما بود» را می‌خوانید: پروین کنار بخاری پشت به دیوار زده بود. دست‌هایش مشغول بودند. تاکنون ۶ - ۵ پلیور بافته بود که هم به نوزاد دختر می‌خورد و هم پسر، با رنگ‌هایی شاد - صورتی، کرم، لیمویی، سبز روشن، آبی آسمانی و قرمز روشن- هر از زمانی زیر چشمی‌نگاهش می‌کردم صورتش درهم بود. اضطرابش را به انگشتان چالاکش منتقل کرده بود. تندتر از همیشه می‌بافت، با حالتی عصبی. او هم از نگاه کردن به من پرهیز داشت. فهمیده بود که اکنون زمان تسویه حساب نیست. زمان ایراد گرفتن نیست. فقط مرتب می‌گفت: "این باران کی بند می‌آید؟" گفته بودم باید برویم در صحراهای خدا کتاب‌ها را ریز ریز کنیم و او بدون هیچ گفت و گویی قبول کرده بود. مرتب به پنجره و شیشه بخار گرفته آن نگاه می‌کرد. همیشه از باران خوشم می‌آمد. گفته بودند سحرگاه شب یلدا -هنگام تولدم- باران شدیدی می‌باریده. دلیل خاصی نداشت. هرچه بود به زیبایی صدای باران مربوط نمی‌شد. ابر که می‌آمد در پهنه آسمان، حالتی عجیب مرا در بر می‌گرفت، خاصه اگر تیره هم بود، حالتی بین غم و اندوه و میل شدید به تنهایی. در این موقعیت باران شده بود دشنام - که بر سر و رویم می‌بارید. نه می‌خواستم به کتاب‌ها بی‌احترامی‌کنم و نه دلم می‌خواست که خانه را به تنهایی ترک کنم. اگر ساواک سر می‌رسید و پروین در را روی آن‌ها باز می‌کرد، با آن تفتیش و جستجو، پی آمدش می‌توانست برای مادر و طفل زیان بار باشد. می‌توانستم دور از چشم "کَل امان" کتاب‌ها را ببرم آن طرف حیاط، اما حیاط تماما کاشی کاری بود، پاک و تمیز. هیچ پشت و پناهی نبود. می‌شد (کتاب‌ها را) در انباری زیر خرده ریزها پنهان کرد. این فکر را دور انداختم. اگر آن‌ها کتاب‌ها را با آن وضعیت پیدا کنند؟! حتماً این مخفی کاری ناشیانه کار دستم می‌داد.