بریده‌هایی از کتاب درخت وهم

... من نیز پوسیدم و تفاوت این است باز روییدم زِ پوسیدن وُ پوکیدنِ خود با تجربه‌تر گُل دادم

آسمان مست زندگی مست ساربان مست عشق هست

احساس در جریان وَ جریان در احساس وَ من وَ تو

با تو نمی‌خندد در کنارت نیست با تو در فکراست آرام است، بی‌کلام بیش از نیازدر خود، بی‌تو زن نمی‌خندد زن با تردید با تاخیر با ترس زن نمی‌خندد زن با تو نیست رهایش کن رَوَد آنجا که خندد

صبح بود تازه، شب و من صبحانه را تلخ می‌زدم هم نان‌ها چرا تلخند؟

دیشب تازه صبح بود کار می‌کردم روی واکُنشِ شهر در لیوان هر چه سخت بگیری سخت‌تر رها نمی‌کند مرا بگذار بروم از ماندن چرا نمی‌رسَم هرچه ایستاده‌ام؟

قلب این، آری این فسرده‌ی دلتنگ تقدیم تو باد

اما بدان، نباشم دلداده‌ای نیست

چایِ تلخ، سردتر یا چایِ سرد، تلخ‌تر؟

کمتر هم‌بزن شیر را در شکر چای تلخ است سرما تلخ‌تر

فرار ازهیاهوی هیولاهایی که تو مردم خوانی

... من نیز پوسیدم و تفاوت این است باز روییدم زِ پوسیدن وُ پوکیدنِ خود با تجربه‌تر گُل دادم

با تو نمی‌خندد در کنارت نیست با تو در فکراست آرام است، بی‌کلام بیش از نیازدر خود، بی‌تو زن نمی‌خندد زن با تردید با تاخیر با ترس زن نمی‌خندد زن با تو نیست رهایش کن رَوَد آنجا که خندد

سکوت می‌کند شعله‌هایی که حرف می‌زدند و اینک هیچ نمی‌گوید زِ خشم‌های اشک شده اشک های خشم شده به پایِ شعله‌های سکوت شده سکوت آمد وُ مشتاق، شده

بر رَه، دنبالِ پاهات می‌دود چشمانِ نافذِ من که آیا باز می‌گردد؟

شب بود، من بودم شراب وُ شورِ شیدایی گه‌گاه سیلیِ سردِ خاطره حزن با شادی‌ست هم‌بستر.

... و دستانی که درهم شدند و آسمان و زمین پیوستند بدینسان، من تو شدم

رویای من در ذهن توست خیالِ من در دستِ توست بگو چرا؟ آنچه منم آرزوی توست آنچه تویی مالِ من است تکیه‌گاه تو مالِ من وُ آرامش من خواه تو

سکوت می‌کند شعله‌هایی که حرف می‌زدند و اینک هیچ نمی‌گوید زِ خشم‌های اشک شده اشک های خشم شده به پایِ شعله‌های سکوت شده سکوت آمد وُ مشتاق، شده