کتاب قصه های علمی

کتاب «قصه های علمی» نوشتۀ محمدرضا شمس است و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آن را منتشر کرده است. در این کتاب خلاقانه، دانستنی‌های علمی از طریق قصه به کودکان آموزش داده می‌شود. 

درباره کتاب قصه های علمی

قصه‌ها مزایای بی‌شماری دارند و کودکان با مطالعۀ داستان‌ها موارد زیادی را یاد می‌گیرند چون نسبت به مسائل آموزشی از طریق قصه واکنش بهتری نشان می‌دهند. آموزش در حین خواندن آموزش غیرمستقیم نام دارد و کودکان بدون اینکه بدانند نکات زیاد را می‌آموزند. آموزش‌ها می‌تواند مهارت‌های زندگی، هنجارها و رفتارهای درست باشد یا مطالب و حقایق علمی دنیای اطراف. این آموزش‌ها چون به صورت داستان برای کودکان خوانده می‌شود، هم از شنیدن آن لذت می‌برند و هم سال‌ها در ذهنشان باقی می‌ماند.

محمدرضا شمس، نویسندۀ ادبیات کودکان و نوجوانان که آثار متعددی را نوشته، مجموعه‌ای از مطالب و اطلاعات علمی دربارۀ زندگی حیوانات و جانوران را از منابع مختلف علمی جمع‌آوری کرده و سپس به روشی خلاقانه آن‌ها را به صورت داستان‌های جالب و سرگرم‌کننده ارائه کرده است. کتاب قصه‌های علمی شامل ۳۵ داستان می‌شود و هرکدام از داستان‌ها به توضیح یک واقعیت علمی دربارۀ دنیای هیجان‌انگیز حیوانات می‌پردازد. او از این طریق ضمن آموزش یک مطلب علمی به کودکان،‌آن‌ها را با یک حقیقت علمی آشنا می‌کند. برای مثال جوجۀ شکمو، داستانی دربارۀ جوجه‌ای است که تازه از تخم بیرون‌آمده و خانم و آقای قناری می‌روند تا برایش غذا بیاورند. جوجۀ داستان هرچه می‌خورد سیر نمی‌شود. بعد از پایان داستان، این واقعیت علمی که یک جوجه قناری در ۲۴ ساعت ۱۲ برابر وزنش غذا می‌خورد بیان می‌شود.

 خواندن کتاب قصه های علمی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به کودکان نوخوان و بالای ۷ سال پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب قصه های علمی

«حلزون کوچولو غمگین بود. گوشه‌ای نشسته بود و با خودش می‌گفت: اگر من بزرگ بشوم، اما صدفم بزرگ نشود چی؟ اگر صدف من کوچک بماند چی؟ آن‌وقت هرکس من را ببیند مسخره‌ام می‌کند. کاش صدف من خیلی بزرگ بود؛ بزرگ‌ترین صدف دنیا. حلزون کوچولو در خیال دید، یک صدف بزرگ دارد؛ بزرگ‌ترین صدف دنیا. هرکسی آن را می‌دید از قشنگی و بزرگی صدف او صحبت می‌کرد و حلزون هم خوش‌حال و خوش‌حال تر می‌شد؛ اما کمی که فکر کرد با خودش گفت: نه این هم خوب نیست. من خیلی کوچکم و نمی‌توانم یک صدف بزرگ را این‌طرف و آن طرف ببرم و دوباره غصه‌دار شد.»