کتاب فن آوری اطلاعات و ارتباطات پارادایمی در توسعه روستایی

کتاب فن آوری اطلاعات و ارتباطات پارادایمی در توسعه روستایی نوشتهٔ وکیل حیدری ساربان است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب فن آوری اطلاعات و ارتباطات پارادایمی در توسعه روستایی

کتاب فن آوری اطلاعات و ارتباطات پارادایمی در توسعه روستایی که در ۱۴ فصل نوشته شده، در فصل اول به فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و قلمرو پیرامونی آن پرداخته، در فصل دوم فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات از دریچهٔ معارف گوناگون بشری را تجزیه‌وتحلیل کرده، در فصل سوم پیرامون مکاتب و رویکردها و نظریه‌ها و مدل‌ها گفته، در فصل چهارم پیوند بین فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و توسعه را واکاوی کرده، در فصل پنجم به فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و اثرات آن در توسعهٔ فرهنگی روستایی پرداخته، در فصل ششم درمورد فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و توسعهٔ اجتماعی روستایی سخن گفته، در فصل هفتم به فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و توسعهٔ اقتصادی روستایی پرداخته، در فصل هشتم به فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و اثرات آن در توسعهٔ سیاسی روستایی پرداخته، در فصل نهم از فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و توسعهٔ روان‌شناختی روستایی سخن گفته، در فصل دهم فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و توسعهٔ محیطی روستایی را کنکاش کرده، در فصل یازدهم فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و حکمرانی روستایی را کندوکاو کرده، در فصل دوازدهم به فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و توسعهٔ روستایی پرداخته، در فصل سیزدهم تجارب فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات و پیوند آن با توسعهٔ نواحی روستایی در ایران و جهان را تجزیه‌وتحلیل کرده و در فصل چهاردهم ملاحظات نهایی را آورده است.

خواندن کتاب فن آوری اطلاعات و ارتباطات پارادایمی در توسعه روستایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ توسعه روستایی و فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات پارادایمی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فن آوری اطلاعات و ارتباطات پارادایمی در توسعه روستایی

«در قرنی که در آن به سر می‌بریم محیط‌زیست از اهمیت شایان توجهی برخوردار است چون اگر انسان محور توسعه باشد محیط بستر توسعه است و بدون محیط سرزنده و پویا و سالم نیل به توسعه پایدار شدنی نیست در این خصوص، گاتارت معتقد است که محیط‌زیست فقط شامل محیط طبیعی انسان نیست، بلکه مجموعه وجود او را در بر می‌گیرد، یعنی هم بعد اجتماعی و هم بعد ذهنی و روانی و نگرشی را شامل می‌شود. به اعتقاد او، باید تفکر مقطعی درباره کنش متقابل میان طبیعت، فرهنگ و جامعه را آموخت، و به‌گونه‌ای عمل کرد که هر یک از این حیطه‌ها عامل دگرزایی باشد، «قلمروهای وجودی» تازه و «بورس» های جدید برای ارزش‌ها ایجاد کند. گاتاری برای مقابله با برهوت وجود، فرآیند «هستی دادن» را پیشنهاد می‌کند. پیامدهای این دگرزایی در حیطه «محیط‌زیست معنوی»، که گاتاری مبلغ آن است نهفته است واضح است که تغییرات عمده ناشی از انقلاب الکترونیکی، با ممکن ساختن ترکیب حواس، حضور همه‌جایی، فوریت و تأثیر متقابل و بی‌واسطه با دیگر انسان‌ها، ادراک ما را متحول خواهد کرد. در این بین، نباید این مهم فراموش شود که، مشکل است بتوان به توسعه پایدار و حفاظت محیطی دست یازید بدون این‌که سه عنصر پاسخ‌گویی و شفافیت و مشارکت مردم به مدد جریان اطلاعات در سطح وسیع و گسترده مورد غفلت قرار گیرد (Chemutai, ۲۰۰۹).. عنصر سوم، مستلزم دستیابی به ابزار ارتباطی است که امکان انتشار دانش را فراهم سازد و از این طریق، کمبودهای اطلاعات و دانش در خصوص تخریب محیطی تقلیل یابد و به عبارتی، می‌بایستی دانش و اطلاعاتی گسترده‌ای در اختیار قرار گیرد تا به مدد آن بتوان تخریب محیط‌زیست را تقلیل داد و در نقطه مقابل، حفاظت زیست محیطی را تقویت کرد. و گفتنی است که، در خصوص تعادل حفاظت و یا تعادل زیست محیطی کوشش‌هایی شده و مکاتب فکری گوناگون به رقابت باهمدیگر برخواسته‌اند. در این بین، کاستلز و هیمانن، از زوایه دیگر به داستان نگریسته و چنین تصریح کردند که اگر قرار باشد محیط‌زیست به تعادل خود برسد می‌بایستی به توسعه انسانی اهتمام جدی گردد. توسعه انسانی در فرهنگ معاصر شامل پایداری زیست محیطی نیز می‌شود. فقدان یک خط‌مشی جامع در عرصه محیط‌زیست باعث آسیب رساندن به شرایط زیست محیطی می‌شود. بازتاب چنین روندی به خطر افتادن سلامت عمومی و افزایش احتمال فجایع طبیعی انسان ساخته است. در مقابل، هنگامی که سیاست‌های پیوندی مستقیم بین اطلاعات‌گرایی و پایداری برقرار می‌کنند، بازارهای جدیدی را در حوزه تولید سازگار با زیست بوم ازجمله در سنتی‌ترین بخش کشاورزی می‌گشایند؛ بازارهایی که با تولید ارگانیک دانش و با ارزش افزوده بالا به رشد اقتصادی متوازن کمک می‌کنند. مثلت هم‌افزای اقتصاد دانشی، نیک زیستی انسان و پایداری زیست محیطی می‌تواند به الگویی جدید از توسعه بینجامد، الگویی که قادر است کیفیت زندگی را همه ابعادش بهبود دهد (کاستلز و هیمانن، ۱۴۰۰: ۳۷).»