کتاب اندیشه های دینی اونامونو

کتاب اندیشه‌های دینی اونامونو نوشتهٔ زهرا شاه پری در نشر ناهید به چاپ رسیده است. کتاب اندیشه‌های دینی اونامونو، به خوانندگان این فرصت را می‌دهد تا با نگرش‌های فلسفی او در حوزهٔ دین آشنا شوند.

درباره کتاب اندیشه‌های دینی اونامونو

کتاب اندیشه‌های دینی اونامونو به بررسی و تحلیل اندیشه‌های این متفکر در موضوعات دین و فلسفه می‌پردازد. اونامونو نه‌تنها در ادبیات، صاحب سبکی نو به‌ویژه در زمینه رمان تجربی و تغزل جدلی است، بلکه اندیشه‌های فلسفی وی سبب شده است تا اگزیستانسیالیسم منحصربه‌فردی از او در تاریخ فلسفه، به یادگار بماند. نویسنده در این اثر به خوانندگان کمک می‌کند تا با نگرش‌ او در زمینه‌های گوناگون آشنا شوند.

اندیشه‌های دینی و فلسفی اونامونو از یک نقطه آغاز می‌شوند و آن نقطه مواجهه با مرگ است. درحقیقت نقطه پایانی مابعدالطبیعه او ایمان به جاودانگی است، و ازاین‌روی می‌توان او را از جمله فیلسوفان اصالت وجودی ایمان‌گرا به‌شمار آورد که با بهره‌گیری از میراث فلسفی ایمان‌گرایانی چون کی‌یرکگارد و پاسکال توانسته است فلسفه‌ای با گرایش محض ایمانی از خود برجای گذارد.

کتاب اندیشه‌های دینی اونامونو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های فلسفه و علوم دینی و ادیان و عرفان و سایر دوستداران این حوزه‌ها پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب اندیشه‌های دینی اونامونو

«فیلسوف دردمند و ایمان گرای اسپانیا، فراتر از هرگونه تمایز و تفاوتی مسیحی بودن را تعریف می‌کند. فراتر از هر مرز و محدودیتی نیز همه انسان‌ها را به آیین حقیقت‌جوی خویش می‌خواند، به مسلک جدال و کشمکش با راز. او در بسیاری از نوشته‌ها و آثارش همواره در پی آن بوده تا به هر نحوه و از هر طریقی همه انسان‌ها را برانگیزاند و آرامش قلب آنها برآشفته سازد. او از صمیم قلب خود فریاد می‌زند تا همه انسان‌های خفته را بیدار کند، همه کسانی را که به نوعی دچار سستی معنوی‌اند. آری او فریادی از ژرفای دردهای درونی و دینی خویش برمی‌کشد و می‌گوید:

«وقتی من درد را حس می‌کنم، فریاد خواهم زد حتی اگر در میان عموم مردم باشم. مزامیر من در کتاب اشعارم، همه و همه فریادهای قلبی من هستند که با آنها کوشیده‌ام قلب دیگران را نیز بلرزانم و تکان بدهم. اگر قلب آنها نلرزد و یا اگر آنقدر سرسخت و سنگین باشد، آری نخواهد لرزید و صدای من در وجود آنها طنین‌انداز نخواهد شد و آنها خواهند گفت: مزامیر او اصلا شعر نیست و می‌کوشند تا طنین کلام مرا به لحاظ آواشناسی بسنجند. آری شما نیز می‌توانید همچنین کسی که ناگهان فرزند خویش را از دست می‌دهد، به لحاظ آوایی امتحان کنید. بله، البته کسانی که نه قلب دارند و نه فرزند، کلام مرا نخواهند پذیرفت. اما من خواهم گفت: مزامیر من و دیگر مصنفات من، در مجموع، دین من‌اند. دینی از قلب من که به لحاظ منطقی و عقلی قابل تبیین نیست و من آن را را با صدا و چشمانی که خداوند به من عطا کرده است؛ می‌خوانم. آری می‌خوانم ولی هرگز نمی‌توانم آنها را عقلانی و منطقی کنم تنها برای کسی که بخواهد عقلانیت و منطق، روش و تفسیر بدایع و اسلوب جدید و تازه‌ای را در آن بیابد. من به او توجهی ندارم و نمی‌خواهم که داشته باشم، چرا که من نخواهم توانست که قلب او را نه با آرشه ویولون و نه با چکش تکان بدهم و بلرزانم».»