کتاب اصلاحات و تجربه دموکراسی در دانشگاه

کتاب اصلاحات و تجربه دموکراسی در دانشگاه نوشتهٔ پدرام الوندی و ویراستهٔ الهه عین بخش است. نشر نی این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب اصلاحات و تجربه دموکراسی در دانشگاه

کتاب اصلاحات و تجربه دموکراسی در دانشگاه حاوی رویدادهای سیاسی دانشگاه در عصر اصلاحات به‌روایت «مصطفی معین» و گروه همکاران است. این کتاب نتیجهٔ تلاشی است در سنت تاریخ شفاهی برای روایتِ گفت‌وگومحورِ فصلِ مهمی از تحولات آموزش عالی در ایران. تمرکز روایت‌ها در این کتاب، بر رویدادهایی سیاسی است که دانشگاه در سال‌های دورهٔ اصلاحات با آن مواجه شده است. راویان تاریخ سیاسی دانشگاه، این‌بار از درون دستگاه سیاست‌گذاری و مدیریت آموزش عالی آمده‌اند و دربارهٔ نقاط عطف آن سال‌ها سخن گفته‌اند؛ دربارهٔ رویدادهایی نام‌آشنا که قبلاً دربارهٔ آن‌ها خوانده‌ایم؛ بااین‌حال این روایات درمورد آن‌ها کمتر شنیده شده و دارای ابعادی تازه و نکاتی نسبتاً ناگفته است؛ به همین دلیل است که خواننده در این کتاب با تجربه‌ای یگانه روبه‌رو می‌شود؛ تجربهٔ دموکراسی در دانشگاه؛ تجربه‌ای کوتاه و اثرگذار که بسیاری از رویدادهای بعدی در نسبت با آن تعریف شده و پیش رفته است. نویسندهٔ این کتاب، پدرام الوندی دانشجوی دکترای رشتهٔ علوم ارتباطات در دانشگاه علامه طباطبایی بوده است. تخصص او در مطالعات شهروندخبرنگاری و پژوهش در حوزهٔ رسانه‌های کوچک با کاربران بسیار است. کتاب اصلاحات و تجربه دموکراسی در دانشگاه حاوی رویدادهای سیاسی دانشگاه در عصر اصلاحات به‌روایت «مصطفی معین» و گروه همکاران است.

مصطفی معین در ۱۱ فروردین ۱۳۳۰ در نجف آبادِ اصفهان به دنیا آمد. او پزشک و استاد آلرژی و ایمونولوژی بالینی دانشگاه علوم پزشکی تهران، بنیان‌گذار و رهبر جبههٔ دموکراسی‌خواهی و حقوق بشر ایران است، کاندیدای اصلاح‌طلبان پیشرو در انتخابات ریاست‌جمهوری ایران در سال ۱۳۸۴، نمایندهٔ دورهٔ اول و سوم و پنجم در مجلس شورای اسلامی و وزیر علوم و تحقیقات در دولت اکبر هاشمی رفسنجانی و دولت سید محمد خاتمی بود.

خواندن کتاب اصلاحات و تجربه دموکراسی در دانشگاه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد رویدادهای سیاسی دانشگاه در عصر اصلاحات پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اصلاحات و تجربه دموکراسی در دانشگاه

«گسترش نسبی توجه به آموزش عالی در کشور و لزوم مطالعه و تحقیق دربارهٔ شیوهٔ انتخاب شایسته‌ترین افراد برای ادامهٔ تحصیل، سبب شد تا در سال ۱۳۴۷ در جریان برگزاری «کنفرانس آموزشی رامسر»، تشکیل سازمانی برای سامان‌دهی به پذیرش دانشجو مورد توجه و تأکید قرار بگیرد که بتواند متناسب‌ترین افراد را برای دانشگاه‌ها انتخاب کند. به این ترتیب اولین گام برداشته شد و «مرکز آزمون‌شناسی» در سال ۱۳۴۸ تأسیس شد. این مرکز در سال ۱۳۵۴ با تصویب شورای گسترش آموزش عالی به سازمان سنجش تغییر نام و ساختار داد. نکتهٔ جالب این بود که در سال اول یا دومِ فعالیت این مرکز دکتر مجید رهنما که اولین وزیر علوم و آموزش عالی بود، در بازدید از مرکز آزمون‌شناسی گفت که باید شیوهٔ آزمون ورودی دانشگاه‌ها را تغییر دهیم، چون هدف ما تربیت افرادی برای آینده است، اما در آزمون فقط به گذشتهٔ آن‌ها توجه می‌کنیم. ایدهٔ رهنما این بود که سازمان سنجش فقط مرکز آزمون‌شناسی نیست که آزمون برگزار کنند بلکه باید به مرکز «سنجش» تبدیل شود. در ابتدای تأسیس، وزیر علوم رئیس این سازمان بود و هیئت امنای آن را علی‌اکبر سیاسی، عباس جامعی، رئیس دانشگاه جندی‌شاپور، و مشایخی، رئیس دانشگاه تربیت معلم، و خانم راسخ و رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی و دبیر شورای دانشگاه‌های کشور تشکیل می‌داد. چنین هیئت امنایی برای سازمان سنجش با شش الی هفت وظیفه تشکیل شد که اولین آن سنجش کیفیت دانشگاه‌ها بود و گزینش دانشجو فرعی محسوب می‌شد. با پیروزی انقلاب و رخداد انقلاب فرهنگی، این سازمان تغییر جایگاه داد و با عنوان ادارهٔ کل گزینش دانشجو، زیرمجموعهٔ معاونت دانشجویی، به فعالیت خود ادامه داد. درنهایت با تلاش‌هایی که صورت گرفت و با توجه به نیاز کشور ـ‌همان‌طور که در ادامهٔ این فصل خواهید خواندــ نمودار و ساختار سازمانی آن در تیرماه ۱۳۶۸ تصویب و در شهریورماه همان سال ابلاغ شد و بار دیگر سازمان سنجشِ آموزش کشور راه‌اندازی شد. در این دوره چهار هدف کلیدی برای فعالیت این سازمان در نظر گرفته شد. این اهداف عبارت‌اند از:

۱. استقرار نظام کارآمد در امر سنجش آموزش

۲. فراهم‌آوردن امکانات شناسایی و شناساندن استعدادهای درخشان کشور در زمینه‌های مختلف و مشارکت در تشویق و حمایت از آن‌ها

۳. سنجش و اندازه‌گیری و ارزیابی دانش داوطلبان ورود به آموزش عالی کشور و سطوح مختلف آموزشی

۴. انتخاب و معرفی شایسته‌ترین افراد برای ادامهٔ تحصیل در دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی کشور»