کتاب جامعه شناسی مردم مدار در کارزار عمل

کتاب جامعه‌شناسی مردم مدار در کارزار عمل نوشتۀ مایکل بوراووی، فرانسیس فاکس پیون، ساری حنفی و والدن بلو با ترجمۀ بهرنگ صدیقی و روح‌الله گلمرادی در نشر نی به چاپ رسیده است. این کتاب دفاعیه و پاسخی است به چالش‌هایی که جامعه‌شناسی مردم‌مدار در میان شاخه‌های مسلط جامعه‌شناسی با آن مواجه است. برای این منظور جامعه‌شناسانی از سراسر جهان دراین‌باره مقاله ارائه کرده‌اند.

درباره کتاب جامعه شناسی مردم مدار در کارزار عمل

کتاب جامعه‌شناسی مردم مدار در کارزار عمل دربارۀ چالش‌هایی است که جامعه‌شناسی مردم‌مدار در میان شاخه‌های مختلف جامعه‌شناسی با آن روبه‌رو است. جامعه‌شناسی مردم‌مدار تاکنون از موضع اخلاقی نکوهش یا ستایش شده؛ اما در چندوچون و کارکرد آن موشکافی صورت نگرفته است. به‌دلیل همین کمبود، مقالاتی را که در این مجموعه گرد آمده‌اند، کسانی نوشته‌اند که در این میدان حضور داشته و از چالش‌ها و دشواری‌های کارِ جامعه‌شناسی مردم‌مدار در دوره و زمانه‌ای واقعی و در مکان‌هایی واقعی گفته‌اند. این اقدام نخستین کار مطالعاتی در گسترۀ جهانی است. همان‌طور که رشتۀ جامعه‌شناسی در کلیت خود در کشورهای گوناگون تفاوت‌های بسیار دارد، سازمان و طرزِ اجرای جامعه‌شناسی مردم‌مدار نیز بسیار متنوع است.

به‌همین دلیل جامعه‌شناسان مردم‌مداری که در این مجموعه مقاله نوشته‌اند عمیقاً در بافت‌ و بستر محلی‌شان ریشه دارند، توانسته‌اند جامعه‌شناسی را به زبان و تجربۀ محلی ترجمه کنند و در عین حال توانسته‌اند به زبان عام‌ترِ جامعه‌شناسی سخن بگویند تا برای دیگران هم فهم‌پذیر باشد. آن‌ها جهان‌وطن‌هایی مجرب و روشنفکران محلی سرشناسی هستند. این اندیشمندان علوم اجتماعی با دو چالش سروکله زده‌اند: می‌بایست هم جامعه‌شناسانی مردم‌مدار باشند هم بتوانند این تجربه را برای مخاطبانی در اقصانقاط جهان به‌طرزی فهم‌پذیر ترجمه کنند.

مقاله‌های کتاب جامعه‌شناسی مردم مدار در کارزار عمل، از اسپانیا، فرانسه، کلمبیا، چین، هند، روسیه، آفریقای جنوبی، ایالات متحدۀ آمریکا، لبنان و فیلیپین هستند. آن‌ها چهارچوب‌های مسلط بر شاخه‌های جامعه‌شناسی را به چالش کشیده‌اند. اهمیت پرداختن به کارکردجامعه‌شناسی مردم‌مدار برای نویسندگان بیشتر برای پرداختن به بستر سیاسی این بحث است.

نویسندگان معتقد هستند جامعه‌شناسی مردم‌مدار، به‌رغم همۀ دشواری‌ها، همچنان هم در میدان سیاست حضورش معنادار است هم در میدان آکادمی. این مقاله‌های تأکید می‌کنند که اگر میدان آکادمی بخواهد بقا یابد لازم است دانشگاهیان راهی میدان سیاست شوند. به‌خصوص جامعه‌شناسان نقشی ویژه دارند؛ زیرا تخصص‌شان آن‌ها را برخلاف میدان‌های مدام رو به گسترشِ سیاست و اقتصاد به علائق و منافع جامعۀ مدنی پیوند می‌زند.

موضوعاتی که در مقاله‌های کتاب جامعه‌شناسی مردم مدار در کارزار عمل بررسی شده‌ عبارت‌اند از:

جامعه‌شناسی همچون ورزشی رزمی

آسیای بادی جامعه‌شناسی

جامعه‌شناسی دوزیست: تنگناها و امکان‌های جامعه‌شناسی مردم‌مدار در جهانی چندرسانه‌ای

در بحبوحه جنگ داخلی: درباره جامعه‌شناس مردم‌مدارِ شیزوفرنیک

درگیری انتقادی در میدان‌های قدرت: چرخه‌های اکتیویسمِ جامعه‌شناختی در افریقای جنوبی پساآپارتاید

درگیری‌های پیچیده: حرکت از جامعه‌شناسی سیاست‌گذار به جامعه‌شناسی مردم‌مدار در دنیای عرب

اتحاد کارگرروشنفکر: مداخله ترامرزی جامعه‌شناختی در فاکس‌کان

قدرتِ هم‌پُشت: راهبُردسازی برای جنبش اشغال

روش‌شناسی ارتباطی: کنش‌های موفقیت‌آمیز و دموکراسی گفت‌وگویی

مداخلات جامعه‌شناسی: ورود به رسانه و سیاست در مقام دانش‌پژوه اجتماعی

راه پُرپیچ‌وخمِ جنسیت: رویارویی فمینیسم با پدرسالاری روسی

حقایق تلخ: روشنفکر مردم‌مدار و پیگیری حقیقت، عدالت، و قدرت

جامعه‌شناسی به‌مثابه پیشه: تعهد اخلاقی و تخیل علمی

خواندن کتاب جامعه شناسی مردم مدار در کارزار عمل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به همۀ دانشجویان و پژوهشگران جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب جامعه شناسی مردم مدار در کارزار عمل

«سیاست در نظر سیاست‌مدارانْ سیاست است، اما برای جامعه‌شناسان میدان مینی است بسیار متفاوت با زندگی دانشگاهی معمول. سزار رودریگزگِرَویتو سیاست را به سه معنا نوعی میدان مین می‌داند: سیاستی که در استخراج منابع طبیعی از راه استثمار نیروی کار و تصرف زمین دخیل است، سیاستی که روابط اجتماعی را به ناپایداری و خشونت‌ورزی آغشته می‌کند، و سیاست به معنای عرصه‌ای به‌واقع خطرآفرین که موجب می‌شود بنا بر راهبُردی جنگی واقعاً زمین‌هایی مین‌گذاری شوند. نَندینی سوندار توصیفی بسیار شبیه به همین درباره ایالت چتیسگر در هند به دست می‌دهد. اما استعاره میدان مین اجتماعی را می‌توان برای شناخت عوامل خطرآفرین و غافلگیرکننده به گستره‌ای وسیع‌تر نیز بسط داد، به‌ویژه به میدان آکادمی که به تعبیر وبر به‌خودی‌خود آمادگی [مواجهه با] سیاست را ندارد. کارل فُن هُلت توضیح می‌دهد چطور تلاش برای بازسازماندهی بیمارستان باراگوانِث از چند سو با مقاومت مواجه شد. از نظر او، در این خصوص منافع طبقاتی و نژادی نقش ایفا می‌کرد و ارائه خدمات پزشکی اهمیت چندانی در آن نداشت. با این حرکتِ مارپیچ و رفت و برگشت بین جامعه‌شناسی‌های سیاست‌گذار و مردم‌مدار، او گویی در کمین‌گاهی به انتظار می‌نشیند تا نحوه مداخله مناسب را [در وضعیت] بیابد.

چه از جامعه‌شناسی‌های دوزیست و شیزوفرنیک بگوییم چه از درگیری انتقادی، به‌هرحال همه این‌ها تجربه‌های جامعه‌شناسان در تلاقی دو میدانِ آکادمی و سیاست‌اند: یکی جامعه‌شناسان را به تکیه به هنجارهای حرفه‌ای و حفظ استقلال در پژوهش فرامی‌خوانَد و دیگری پاسخ‌گویی به قواعد بسیار متفاوت را در بازی سیاسی از آنان می‌طلبد. بهتر است ببینیم جامعه‌شناسان متفاوت چطور به این جدال وارد می‌شوند، در آن به‌چانه‌زنی می‌پردازند، و از آن خارج می‌شوند.»