کتاب دو فصل تلخ

«دو فصل تلخ» گزیده داستان‌های حسن شکاری(-۱۳۳۶)، نویسنده معاصر ایرانی در سال‌های ۱۳۶۵ـ۱۳۸۶ است. این کتاب ۱۰ داستان کوتاه از این نویسنده را در خود دارد. در بخشی از داستان «تیفوس» از این کتاب می‌خوانیم: بالای تپه‌ریگی ایستاد. ریگ‌آباد انگار از زیر پوک می‌شد و خانه‌های کج‌ومج و نیمه‌ویرانش درهم فرو می‌ریختند. اصلاً از سال‌ها قبل، خوره بر این ده افتاده و ذره‌ذره همه‌چیز را جویده بود. سرازیر شد و به جایی که روزی چشمه بود رسید. بقچه را زمین گذاشت و زانو زد. کرم‌های ریزِ زیرِ آبِ ساکنِ توی چاله می‌لولیدند. مشتی آب به صورت زد و با گوشه دستار، صورتش را پاک کرد. زمینِ زیرِ پایش می‌غرید و تنوره می‌کشید. برخاست و بالا دوید؛ ردیف کامیون‌ها و جیپ‌های ارتشی با سرعت و در میان گرد و غبار به ده نزدیک می‌شد. دوشنبه نشست؛ «یعنی این همه آدم دنبالِ مرادُک و محموک آمده‌اند؟! پس مرادک و محموک چه می‌کنند؟ مگر می‌شود صدای این همه ماشین را نشنیده باشند! حتماً خوابِ مرگ گرفته‌شان! حالا اگر بیدار هم شده باشند، دیگر کاری ازشان ساخته نیست. تا بخواهند ایژهای‌شان را روشن کنند و به کوچه بزنند، ماشین‌ها جلوشان را می‌بندند. کامیون‌ها که دُورِ میدان ایستادند و سربازهای تفنگ‌به‌دست، از پشت کامیون‌ها بیرون جستند! امّا آن دو آمبولانسِ میان‌شان چه می‌کنند؟ شاید نعش‌کش‌اند و آمده‌اند تا نعش محموک و مرادُک را ببرند.» تُفی بر خاک انداخت. انگار یک سبد خرماخَرَک خورده بود! سربازها دُور ریگ‌آباد را گرفتند. عده‌ای هم به کوچه‌ها ریختند و صدای تَلَق‌تَلَقِ کوبیدنِ در خانه‌ها توی ده پیچید. خروسی توی میدان با بال‌های نیمه‌باز می‌دوید. زن و مرد و بچه را از خانه‌ها بیرون می‌کشیدند و به‌سمت میدان می‌دواندند. جمعه هم میانِ مردم بود! دوشنبه از هول ایستاد. افسری که میان میدان قدم می‌زد، دیدش و با دستْ نشانش داد. دولا شد: «حالا چه؟» می‌بایست می‌دوید طرف نَخل‌های نَروک و آن‌جا گُم‌وگور می‌شد.